صرف این که بگوییم یک متن به واسطه امکانات بالقوه اش سبب تاویل های نامحدود می شود، به آن معنا نیست که تاویل اصولا مقصود و هدفی نداشته باشد. صرف این که گفته می شود یک متن به لحاظ ظرفیت های پنهانش پایان ناپذیر است، به ان معنا نیست که هر نوع کنش تاویل الزاما راه به جایی ببرد و درست از کار درآید. من در این زمینه معیاری پوپری مانند درباره مغالطه اریاه داده ام که بر مبنای آن، اگرچه تشخیص یک تاویل مناسب امری دشوار است نمی توان از میان دو تاویل در مورد یک متن، یکی را برتر شمرد، اما امکان تشخیص تاویلی که آشکارا غلط، بی ربط و دور از ذهن است، همواره وجود دارد.