درباره        ی جدایی        ام نوشتم، درباره        ی درمانگرم، فناپذیری        ام، ترسمان از قبول مسئولیت زندگی        مان و نیازمان به این کار برای شفا یافتن. در این        باره نوشتم که اهمیتی ندارد شرایط بیرونی        مان چه باشد، ما حق انتخاب داریم که چطور زندگی کنیم و صرف        نظر از اینکه چه اتفاقی افتاده، چه چیزی را از دست داده        ایم، یا چقدر پیر شده        ایم، به قول ریتا «تا موقعش نرسه تموم نمی        شه». در این باره نوشتم که چطور گاهی کلید زندگی بهتر را داریم، اما نیاز داریم یک نفر نشانمان دهد کلید کوفتی را کجا گذاشته        ایم.در این        باره نوشتم که چطور برای من این شخص وندل بوده است و چطور برای دیگران گاهی این آدم من هستم.