«عمارت بیست‌وپنجم»، در این روایت، نه فقط یک مکان بلکه خود شخصیتی زنده است. این عمارت با اتاق‌هایی پر از گذشته، درهایی که به خاطرات می‌رسند و صداهایی که هر شب از طبقه بالا شنیده می‌شود، فضای داستان را به سطحی استعاری ارتقا می‌دهد. در این خانه، گذشته همچون روحی سرگردان پرسه می‌زند و هیچ مرزی میان واقعیت و کابوس باقی نمی‌ماند. سبک نوشتار گلشیری در این رمان، همچون دیگر آثارش، ساده، صمیمی و خالی از تزئینات زبانی است. او با پرهیز از قید و صفت‌های زاید، تمرکز را بر صحنه‌پردازی و دیالوگ قرار می‌دهد و به‌جای توصیف مستقیم، فضاسازی روانی ایجاد می‌کند. این سبک نگارش، خواننده را به درون جهان داستان می‌کشد و تجربه‌ای شخصی و ملموس برای او می‌سازد. اما آنچه این رمان را فراتر از یک اثر وحشت صرف قرار می‌دهد، مضامین درونی آن است. «مردگان عمارت بیست‌وپنجم» کاوشی در ناخودآگاه فردی و جمعی است؛ سفر به تاریکی غرایز سرکوب‌شده، خاطرات خفته و کشاکش ابدی میان میل و قانون. در این رمان، انسان در مرز میان انسانیت و هیولا بودن ایستاده است؛ جایی که عشق، اندوه، خشم و ترس در هم می‌آمیزند.
این رمان را می‌توان ادامه‌ مسیری دانست که گلشیری در آثار دیگرش نیز پیموده است؛ به‌ویژه در مجموعه رمان‌های «خون‌آشام» که مخاطب نوجوان را هدف گرفته بود، و حالا با «مردگان عمارت بیست‌وپنجم»، خواننده بزرگسال را نیز به دنیای سایه‌ها و کابوس‌ها می‌برد. او در آثارش همواره کوشیده تصویری صادقانه از پیچیدگی‌های روان‌شناختی انسان معاصر ارائه دهد، و این رمان نیز گواهی بر آن است.