جلد سوم از مجموعهٔ جنگ تریاک...
یه مرور کامل از این مجموعه رو تو یادداشت جلد اول (جنگ تریاک) نوشتم.
این جلد رو ضعیف‌ترین جلد این مجموعه می‌دونم، البته که پایان‌بندی خوبش جدا نجاتش داد...
با اینکه دیگه هیچ علاقه‌ای به شخصیت اصلی نداشتم ولی این پایان قلبم رو فشرده کرد و کمی که ازش گذشت حتی نزدیک بود اشکم رو دربیاره...
        

          جلد دوم احساسات شخصیت‌ها رو بیشتر از جلد اول نشون می‌داد و جلد سوم حتی از جلد دوم هم جلوتر رفت. البته بیشتر این احساسات مربوط به رین شخصیت اصلی بود که باعث شد نسبت بهش کمتر سخت‌گیر باشم و بگم: اوه! اون زیادی آسیب دیده ولی همچنان باید سر پا بمونه...

چیز دیگه ای که راجع به شخصیت سازی دوست داشتم این بود که هیچ‌کس تو این مجموعه شرّ مطلق یا خیر مطلق نبودن؛ بلکه ترکیبی از خیر و شر بودن. هیچ‌کس بی نقص نبود و اتفاقا نقص‌های خیلی زیادی هم داشتن ، تصمیمات اشتباه میگرفتن و به بن‌بست‌هایی برمی‌خوردن که نمیتونستن حلش کنن.

به نسبت دو جلد قبلی اون هیجان و ریتم رو نداشت و حتی بعضی جا ها خیلی روند کندی داشت. همچنین کم‌وکاستی هایی داشت ولی با همه این ها نتونستم امتیازی کمتر از ۴.۵ بدم🫠
        

          خدای زبانه‌زن پایانی تلخ و پرشور برای سه‌گانه‌ای‌ست که جنگ، قدرت و انتقام را تا آخرین نفس روایت می‌کند.


        

          با جلد دوم به این کتاب سجده کردم و با جلد آخر دلسرد شدم.
یه نکته رو همین اول اضافه کنم در باب شخصیت رین چون خیلی نقد میشه: 
بله، رین ابله و احتمالا احمق بود.
و چقدر عالیه که که نویسنده تا جمله آخر از حرفش و شخصیتی که ساخته بود برنگشت(مثلا اگه آخرش گل و بلبل تموم می‌شد و رین می‌شد ملکه و احتمالا کیتای همسری چیزیش و خوش و خرم زندگی می‌کردن)
در عوض پایان اینطوری بسته شد که ذات دین، ذات یک اسپیری تغییرناپذیر و حقیقت قدرت چیزی فراتر از درک یک دختر نوجوونه.

اگه کتاب رو تا آخر مطالعه نکردید لطفا به هیچ وجه این یادداشت رو نخونید. 


شخصیت رین از اول واضح بود، کسی که در خشم غرقه، جسوره اما گاهی احمقه. رین یه جنگجوعه نه فرمانده‌. رین تنها چیزی که در وجود خودش داره آتشه. 
خط شخصیتی رین تقریبا تا آخر ثابت بود و من باید همچین پایانی رو تصور می‌کردم، اما هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم نویسنده انقدر جرئت داشته باشه.
آخر کتاب برای من یه پوچی خالص بود طوری که از خودم پرسیدم، بعد از جنگ و اغتشاش و جنگ داخلی؛ آخرش همین!؟ به همین سادگی؟ 
اما خب همینه دیگه، قرار نیست همه پایان‌ها خوش باشه و توقع چنین پایانی هم بود.
شخصیت پردازی داستان رو تو یادداشت جلد اولم نقد کرده بودم اما الان نظرم متفاوته. اون زمان نیازی نبود درگیر شخصیت‌ها بشیم چون خیلی‌هاشون خیلی زود مردن. سایر کارکترها هم ما خودمون از روی حرف‌ها و تصمیمات درک کردیم.
کوانگ در جلد اول ریتم داستان رو گذاشته بود روی ایکس‌سه، جلد دوم معمولی و جلد سوم کند. بیشتر این جلد متمرکز بود روی توضیحات و فضاسازی و اضافه‌گویی.
نیمه اول کتاب خیلی خوب بود ولی نیمه‌ی دوم نه واقعا.
اما بزرگترین نقدی که به کتاب وارده: چرا نویسنده انقدر از روی موضوعات مهم زود گذشت؟ 
ما سه‌تا کتاب شخصیت "جان" رو تحمل نکردیم که نویسنده کلا بخواد در یک پرانتز مرگش رو جمع کنه! من توقع رویارویش با رین رو داشتم و بنظرم این خیلی می‌تونست مهم باشه.
تقریبا یک سوم داستان جلد آخر متمرکز بود روی سه جنگجو. ما کلی افسانه از ریگار نشنیده بودیم که بخواد کلا تو یه فصل حضور داشته باشه.
جیانگ، داجی و ریگار، قوی‌ترین شمن‌های دنیا به همین راحتی بمیرن؟ پس اصلا حضورشون تو جلد سه بی‌معنی بود. خصوصا داجی! 
کوانگ دوبار داجی رو دقیقا با چه هدفی از دست رین نجات داد؟ و آیا جیانگ، جیانگ دوست‌داشتی ما لایق چنین مرگ بدون سوگواری بود؟
چرا معلوم نشد که گذشتشون دقیقا چی بوده؟ تکلیف هانلای چی شد؟ مادر رین بود؟ پس آیا جیانگ پدر رین حساب می‌شد؟ 
جنگ آخر هم که ماستمالی محض! چطور انقدر راحت آلارانگ افتاد دست رین؟
ونکا چی شد؟ حتی رین هم نفهمید درنهایت ونکا دوست بود یا خائن؟ 
کاش کوانگ برای این جلد وقت بیشتری می‌گذاشت‌... 
        

          در کل، سه‌گانه‌ی جنگ تریاک، شروع قدرتمندی داشت، ولی از جایی به بعد تبدیل شد به چرخه‌ی تکرار اشتباهات و فروپاشی اخلاقی. اگه مثل من جلد اول باعث شده باشه خیلی امیدوار شی، بهتره بدونی ادامه‌ی راه چندان رضایت‌بخش نیست.