جامعه ای شرطی سازی شده. همه یکجور و یک سبک فکر و خوشی و زندگی دارند. جامعه ای که در آن به نوعی غصه کشته شده. مردم بنظر آزادی دارند ولی آزاده نیستند!
یاد 1984 و میرا افتادم...
کتاب جالبی بود.
        

          اسم کناب رو تو آثار هراری دیدم و به لیست کتابایی که باید میخوندم اضافه شد. دنیای قشنگ نو داستان عجیبی است از آینده ی زندگی بشر عااالی بود حتما بخونینش حتما فکر آدم رو به محالات باززمیکنه
        

          در کتاب انسان خردمند یوآل نوح هراری به گونه ای از خوشبختی اشاره می‌کند که بدان خوشبختی هورمونی یا شیمیایی می‌گویند. این کتاب شرح چنین خوشبختی را می‌دهد. انسان‌هایی که خوشبختند... اما آیا خوشبختند؟ 
        

          آه ای دنیای قشنگ نو که مردمانت چنین‌اند.
خیلی درمورد دنیای قشنگ نو و پیشبینی‌های عجیبش شنیده بودم. خیلی‌ها این کتاب را در کنار ۱۹۸۴ قرار می‌دهند و از نظام لیبرالیسم و سوسیالیسم صحبت می‌کنند. ولی دنیای قشنگ نو صرفا پیشبینی روند نظام لیبرالیسم نیست. نغمه‌ای برای انسانیت است. جای‌جای کتاب از شکسپیر، کتاب مقدس و... آورده و سعی کرده در کنار نقد رویکرد پیشرو واقعیت انسان بودن را نشان دهد.
یک سری از نکات ریزی که به آن‌ها توجه کرده بود برایم جالب بود. مثلا اشاره‌ی زیاد به زیپ که انگار نمادی از تمدن باشد و قرار دادن فورد نشسته در ماشین در جایگاه خدا که خنده به لبمان می‌آورد تا محدود کردن علم و تولید انسان‌های فرمان‌بردار که اشکمان را در می‌آورد.
در کل رمانی بود که من را بسیار به فکر فرو برد.
        

          اگه بشر مدرن با همین فرمون جلو بره به یه دنیایی ۹۰ درصد شبیه دنیای قشنگ نو هاکسلی میرسه.
        

          می خواستم رمان #دنیای_قشنگ_نو نوشته ی #آلدوس_هاکسلی رو بخونم، قبلش بار دیگر #1984 رو مرور کردم، حسی که همیشه به کتاب اورول داشتم این بود که نگاه ناقصی از امروز رو به ما میده و باید حتما مکملی هم داشته باشه، تا با فضای کلی #دنیای_قشنگ_نو آشنا شدم و فهمیدم که در واقع باید #1984 رو با این کتاب به صورت مکمل هم خوند، ترکیب این دو تا تا حد زیادی تصویری از امروز ما رو بهمون نشون میده، تصویری از رویای زندگی متمدنانه در قرنی سرشار از تمدن...
پیشنهاد می کنم حتما این دو کتاب رو با هم بخونین، و در کنار آن هم، به مقاله ی #سید_مرتضی_آوینی با عنوان #بشر_در_انتظار_فردایی_دیگر رجوع کنید. اینها در کنار هم معنا پیدا می کند و دید بهتر و کاملتری می دهد.

توصیه می کنم اگر هیچ کدام از اینها را نخوانده اید و یا همه ی اینها را خوانده اید، باز هم به یادداشتی دوست و برادرم #حسام_آبنوس در روزنامه ی جام جم نوشته است سری بزنید...

مقاله ی #حسام_آبنوس را در لینک زیر می توانید بخوانید،...

http://jamejamdaily.ir/?nid=5354&pid=6&type=1
        

          بهشت زمینی!

شروع کتاب شما را به یاد رمان ۱۹۸۴ جورج اورول می‌اندازد و تا حدودی هم شبیه هم هستند؛ چون هردو یک فضای پادآرمان‌شهری را روایت می‌کنند؛ اما رفته رفته متوجه می‌شوید که اهداف متفاوتی را دنبال می‌کنند. ذکر جزئیات به قدری زیاد است که انگار یک طراح صحنه برای یک فیلم یا سریال آن‌ را نوشته است؛ ولی نمی‌دانم کجای کار می‌لنگد که این جزئیات به سختی به تصویرسازی ذهنی منتهی می‌شود و همین گاهی باعث ملال مخاطب می‌شود. به علاوه استفاده از تکنیک رویداد موازی که در فیلم و سریال مرسوم است، کمی نامأنوس به نظر می‌رسد.

اما گذشته از قلم نویسنده که من انتظار بیشتری از آن داشتم، محتوای کتاب بسیار قابل تامل است. انگار که نویسنده با هیجان زیاد می‌خواسته بگوید کاری به داستان نداشته باش، اصل مطلب را دریاب! خواندن کتاب نیاز به حداقل‌هایی از تاریخ فلسفه و تاریخ علم دارد. اشاراتی که در متن می‌شود، نام‌گذاری‌هایی که شده و... هدفمند است. 

نوعی خدایی کردن انسان روی زمین! کارخانه‌های تولید انسان برای مشاغل و مناطق مختلف؛ خواب آموزی و شرطی کردن انسان ها؛ تخصصی شدن امور؛ کارخانه‌هایی که سعی دارند سن رشد انسان را کاهش دهند تا هرچه سریع‌تر در صنعت مشغول به کار شوند. (مصادف با انقلاب صنعتی بود که آموزش عالی و حتی مدارس به سمت تخصصی شدن پیش رفتند. در این داستان خیالی، تخصصی شدن به منتهی درجه خود رسیده و اساسا انسان را در آزمایشگاه برای یک نوع زندگی خاص تولید می‌کنند.) 

گفتگوهای پایانی کتاب سعی دارد مثل یک کلاس درس نقص انسان را در چنین دنیایی نشان دهد؛ نقصانی که برای به دست آوردن آرامش و خوشبختی دنیوی ایجاد شده است. امیال و گرایش‌هایی از انسان که سرکوب شده تا یک زندگی‌ بی‌دغدغه و آرام را داشته باشد. نبود پدر و مادر که وبال انسان شود، پیر نشدن، نداشتن رویای سعادت معنوی و رشد و هرچه که انسان را دغدغه‌مند کند!

شاید بتوان گفت مقصود نویسنده نشان دادن نهایت لیبرالیسم و اباحه‌گری و خالی بودن از هرگونه تعلق است؛ آزادی روابط، بی‌قیدی و بی‌تعهدی به نهایت خود رسیده و مظاهر آن مانند خانواده حذف شده است. عشق، مذهب، شجاعت، دلیری و تعهد هیچ معنایی در این دنیا ندارد. 
        

          به خاطر تخیلی بودنش خیلی ارتباط برقرار نکردم و به سختی تمومش کردم
        

          از نکات جالبی که تو کتاب دنیای قشنگ نو دیده می‌شه، شباهت‌ها و آشناپنداری‌های این کتاب با فیلم‌ها و رمان‌های دیگه‌س. به این شکل که بین دنیای قشنگ نو و کتاب 1984 از جورج اورول شباهت‌های مفهومی زیادی وجود داره و باید اشاره کنم که 1984 سیزده سال بعد از دنیای قشنگ نو منتشر شده.خوندن این کتاب با این‌که اید‌ه‌ی بسیار جذابی داره، به چند دلیل کار سختیه. اول این‌که به نظرم تنها ترجمه‌ای که ازش موجوده، ترجمه‌ی خوبی نیست. موضوع بعدی این‌که داستان اصلی تا نیمه‌ی کتاب شروع نمیشه و با یه کتاب راحت و روان سر و کار ندارید و برای لذت بردن ازش باید صبر کنید.
در دنیای قشنگ نو، مردم با لذت های خوشایند و سطحی کنترل می شدند اما در 1984 و میرا، مردم با خفقان و نظارت شدید تحت کنترل در آمده اند.در مجموع کتاب جذاب و جالبیه.
        

          دنیای قشنگ نو دنیایی هست که در آن مریضی و پیری از بین رفته و  صنعت به اوج شکوفایی رسیده و  دنیا در ثبات کامل و بدون هیچ جنگی هست.
مردم از زندگیشون رضایت دارند 
 اگر چیزی رو بخواهند بلافاصله به دست میارند و اگر چیزی رو نداشته باشند احساس نیازی به اون ندارند.
خدا در ذهن مردم از بین رفته و به جای او اساطیر انقلاب های صنعتی ستایش میشه.

اما برای رسیدن به هر چیزی باید بهایی داد !!!
یکی از بهاهای رسیدن به ثبات ، فدا کردن انسان ها و احساساتشون هست.
جایی که دیگه انسان ها در خانواده بزرگ نمیشن و در آزمایشگاه ها ساخته و تربیت (شرطی سازی) میشن.
انسان هارو از همون اول طبق نیاز کارخانه ها میسازن 
مثلا برای یک کارگر فکر کردن باعث اتلاف وقت و حتی طغیان و اعتصاب و ... میشه برای همین توی آزمایشگاه ها از همون اول عقل کارگر هارو ناقص میکنن تا ثبات حفظ بشه

انسان ها بدون پدر و مادر به دنیا میان و عشق و تعهد به خانواده کاملا از بین رفته چون اینجور احساسات باعث به خطر افتادن ثبات هست.
 عزاداری ، شکست عشقی و ... ناشی از وابستگی باعث اختلال در کارکرد کارگران و از بین رفتن ثبات میشه.

بچه ها از همون اول طوری شرطی میشن که علاقه به طبیعت و تنهایی و فکر کردن و مطالعه و ... نداشته باشند  
چون هیچکدوم اینها کمک زیادی به توسعه اقتصادی نمیکنه.

افراد هروقت ناراحت بشن بجای حل مسائل شخصی که کمکی به توسعه اقتصادی نمیکنه یک قرص سوما که جایگزین کم ضرر مشروب و مواد مخدر هست میخورن و تمام مشکلات در یک لحظه تموم میشه

حالا تکلیف افرادی که از این شرطی سازی ها جان سالم به در ببرند و نخواهند تابع جمع باشن چی میشه ؟
کتاب داستان چند شخصیت هست که توی این دنیای کاملا یک شکل تصمیم میگیرن متفاوت باشن و انسانیت و آزادی و فکر کردن و به قول متمدن ها وحشی‌گری و عقب موندگی رو  به متمدن و نو بودن ترجیح دادند و نوع مواجهه جامعه با اونها.....
        

          شهر قشنگ نو بر خلاف ظاهر پادارمان شهری اش،در اصل نقدی است و پیش بینی ای برای آینده جهان مدرن،و چقدر متفاوت تر از کتابی که نظیر یا رقیب اش شمرده می شود،به اینده می پردازد.
پیش بینی او تماما در مورد رابطه حکومت و مردم و ساز و کار حفظ قدرت نیست،بلکه در مورد فرهنگ،سبک زندگی و مردمان است.
تربیت های نوین جنسی،تلاش برای یافتن راه لذت جویی تا انتهای عمر و تهی شدن زندگی عمومی از معنا همه از پیش بینی های غرب برای جهان مدرن است،اما برگی که شاید دیگران هم مانند هاکسلی گمان اش را نمی کردند،افول سکولاریسم و موج های روی اوری به معنا بود،که در این کتاب هم کمتر دیده می شود
        

          داستانش آینده نگرانه است، درباره آینده زندگی بشر که یعنی کنترل کننده های جهان در آینده ای بسیار دور، یه جامعه آرمانی درست میکنند که تمام افراد جامعه اش با استفاده از مهندسی ژنتیک، شستشوی مغزی، مواد مخدر، روابط ج و...، راضی و خوشنود هستند....
برای جوامع غربی و تبعیت کنندگان فرهنگ غرب نزدیک به واقعیت😏، مخصوصاً فرانسه که ازدواج با ....هم آزاد و رسمی شده از الان....
        

          رمانی آخرالزمانی از پایان این روند زندگی بشر.
جایی که بچه ها به دنیا نمیان،تولید میشن!
برای نیاز خاصی هم تولید میشن،نه اینکه فکر کنن و متوجه بشن به چی علاقه دارن؛بلکه با علایق خاص متولد میشن.
اما امان از وقتی که کمی آگاهی پیدا میکنند و از این ظلم عصبانی میشن...
میدونید چیکارشون میکنن؟
هیچی فقط گرد سوما میپاشن و خوشحال میشن!
شما هم فکر میکنید گرد سوما همون مواد مخدر امروزیه...؟
        

          وقتی حدود ده سال پیش برای اولین بار این کتاب را خواندم، پیش از آن‌که جمهورافلاطون را خوانده باشم، احساس حیرت‌زدگی‌ام خیلی خیلی بیشتر از این مواجهه‌ی دوم بعد از این همه سال بود، اما همچنان فکر می‌کنم این کتاب اثر بدیع و ارزشمندی است در به‌تصویر کشیدن واقع‌گرایانه‌تر نظامی که در ظاهری دل‌فریب، آزادی را از آدم‌ها سلب می‌کند. شاید وقتی حرف از دیستوپیا یا پادآرمان‌شهرها می‌زنیم بیشتر یاد ۱۹۸۴ ارول بیفتیم، اما این کتاب گرچه درباره‌ی دیستوپیایی در آینده است، با دیستوپیایی ارولی فرق می‌کند. اتفاقاً به‌نظرم نظام‌هایی که در ظاهر وحشتناک و مستبدانه به‌نظرنمی‌رسند و در وهله‌ی نخست گویی آدم‌هایی شاد و بی‌دغدغه دارد که تمام مشکلات‌شان برطرف شده است، از دیستوپیاهایی که آشکارا بد و فلک‌زده‌اند ترسناک‌ترند. در پادآرمان‌شهر هاکسلی ما با آینده‌ای مواجه‌ایم که گویی در آن برای تمام مشکلات چاره‌ای درنظرگرفته شده است، اما پلاستیکی بودن آدم‌های این جامعه و کل ساختار حاکم بر آن باعث می‌شود خون در بدن خواننده منجمد شود. خوشحالم که دوباره خواندمش، چون این بار بیش از پیش توانستم به زیروبم‌ها و واقع‌گرایی کوبنده‌اش پی ببرم.
        

          قطعا از بهترین کتابایی که خوندم
و حقیقتش تا لحظه اخر هم به دو طرف حق میدادم
یه چیزی راجع به اینجور کتابا هست که همیشه منو میگیره
قطعا بازم از ایشون میخونم

https://taaghche.com/audiobook/134198
        

          این کتابو دوس دارم من، و نکته‌ای که خیلی مهمه به نظر من اینه که، اگه دقت کنید اورول تو ۱۹۸۴ میگه: حقیقت رو از مردم پنهون می‌کردن ولی تو این کتاب هاکسلی میگه تو دنیایی مدرن حقیقت به جایی می‌رسه که نه تنها پنهون نمی‌کنند بلکه اصلا برای مردم مهم نیست. یعنی با شرایطی که به وجود آومده و سبک زندگی که مردم دارند اصلا حقیقت براشون مهم نیست. 

این حرفش‌رو من خیلی قبول دارم، با گسترش پوچ‌گرایی که از قرن‌ ۱۸، ۱۹ به اینور شاهدش هستیم این نوشته‌های هاکسلی و اورول رو بهتر می‌تونیم بفهمیم و به یه جورایی هم دارند اینو نشون می‌دن.
        

          ایده کتاب جذاب است،‌ خواننده را دنبال خودش می‌کشد اما کمی که می‌گذرد، ایده داستان کاملا عیان می‌شود و داستان ملال‌آور؛ به طوری که آدم از خودش می‌پرسد، چرا دارم همچین چزی را می‌خوانم؟ با این حال پیشنهاد می‌کنم اقلا چند فصل ابتدایی کتاب را بخوانید و از ایده آن لذت ببرید.
        

          در حسرت بازگشت به مالپاییس

– «چیز نابی خورده‌ای؟»
– «تمدن خوردم»
– «چی؟»
– «تمدن مسمومم کرد؛ آلوده شدم»
این گفتگوی میان برنارد و وحشی است. دو شخصیت که در دنیای قشنگ نو خلق شده‌اند و هر کدام به شکلی از دایرۀ محصول صرف بودن بیرون افتاده‌اند و رنج تمدنی را درک می‌کنند که از فرط حرکت به سوی رهایی به زنجیرهایی جدید مزین شده و جهانی سراسر ناانسانی پدید آورده است و خدایی یگانه انسان‌ها را به مثابۀ محصولات با اشتراک و یگانگی به ثباتی که آرزو داشته‌اند، رسانده است. ثباتی بی آشفتگی و بی هنر و بی تفکر و بی آزادی. جامعه‌ای با طبقاتی از انسان‌های رام؛ آلفاها، بتاها، گاماها و اپسیلون‌ها. انسان‌هایی تولیدشده، برده‌هایی راضی تحت انقیاد دولتی جهانی؛ که فقط لذت را می‌شناسند. از تراژدی چیزی نمی‌فهمند و کسی هم قادر نیست برای جمعیتی خشنود که هیچ تضادی نمی‌شناسند، تراژدی جدیدی خلق کند. شکسپیر فقط برای کسی قابل درک است که در مالپاییس زیسته باشد؛ همان جان وحشی که فیلم‌های این جهان قشنگ نو در نظرش مزخرف است و عشق را درک می‌کند و از این جهان مالامال لذت‌طلبی متنفر است. جهانی که کهنگی را دور ریخته و همه چیز را، حتی انسان و خلقت و طبقه را از نو آفریده است اما در این جهان که ثبات و اشتراک و یگانگی حاکم است آیا انسان توانسته در مسیر پرپیچ و خم رهایی از هر چه قرن‌ها برای خودش آفریده بود، مثل ایمان و دین و اخلاق و هنر، به خوشبختی برسد؟ آزادی کنده شده از «گذشتۀ بی‌انتها»ست یا در گرو بازگشت و یکی شدن دوباره با آن؟ رخوت کدام یک نشئه‌برانگیزتر است؛ سوما در اتوپیای قشنگ نو یا افیون‌های فکری و جسمی در جهان کهنۀ گذشته؟ خواب‌آموزی دنیای نو زیباتر است یا شلاق برده‌داران دنیای گذشته؟ عشق و احساس و رنج انسانی والاتر است یا لذت‌جویی وقاع صرف؟
آلدوس هاکسلی «دنیای قشنگ نو» را برایتان ساخته و سخن را میان علم و تخیل چنان به هم بسته است که در سیاحتی غریب، آینده‌ای عجیب را تجربه کنید و در بازگشت از جهان او، از این که هنوز حاصل آمیزش طبیعی هستید آسوده‌خاطر شوید و از این که در جهانی زندگی می‌کنید که هنوز اخلاق و هنر در آن مایۀ مباهات است خرسند.
        

          درود 
یک فصل کتاب ، یک قسمت سریال ، شیوه مطالعه این کتاب برای من به دلیل همزمانی دیدن و خواندن بی نهایت لذت بخش و قابل فهم بود ، من ترجیح دادم کتاب رو تا صفحه ۱۵۰ بخوانم و کنار بگذارم چون سریال قسمت داستانی رو برام خیلی بهتر به نمایش می‌گذاشت و  نزدیک تر به زندگی مدرن ما بود  .
روایت جهان چند صد سال آینده اس ، جهانی که دیگه زاد و ولد به صورت علمی و مهندسی ژنتیک انجام می‌شه ، حکومت برای هر موضوعی که می‌خواد انسانی تولید می‌کنه و اون انسان رو چنان شرطی سازی و تربیت می‌کنن که جز موضوع خودش هیچ توان و حقی نداره به چیز دیگه ای فکر کنه و این حق رو به دو شیوه ازش می‌گیرن : در مسائل ژنتیکی مثلا اکسیژن کمتری به جنین می‌دهند تا مطیع تر باشه و..
در اون دوره ما با موضوعی به نام شرطی سازی رو به رو هستیم که طبق طبقه‌بندی جامعه، هر طبقه بر اساس رده خودش آموزش و شرطی می‌شه و این انسان شرطی سازی شده هم نمی‌تواند و هم طوری شرطی شده که خارج از چارچوب تعیین شده تفکر و عمل نکند . به طور مثال: روزانه به کودک ها شوک الکتریکی می‌دهند موقعی که کاری که نباید رو انجام می‌دهند یا در شبانه روز صد و بیست هزار برای به او گفته می‌شود که از طبقه گاما است و صرفا باید نظافت کند ، به سیاست فکر نکند ، لذت نبرد و.. ، آموزش ها به صورت مرتب و طبقه بندی شده اجرا می‌شوند ، یکی از این آموزش ها شوک الکتریکی به کودک زمانی که به کتاب و گل دست می‌زند . آن ها اینقدر این کار را می‌کنند که کودک دیگر حتی فکر این را نکند که سمت کتاب برود و این گونه او را جدا از هرگونه کتاب و خواندن می‌کنند ، با منع او از گل سعی می‌کنند که ارتباط او با طبیعت برای همیشه قطع شود و لذتی از طبیعت نتواند ببرد .
آن ها در این دوره معتقد هستند که انسان باید فقط و فقط مصرف کند ، و این منع از لذت به طبیعت برای این است که این لذت صرفه اقتصادی ندارد و لذت باید به اقتصاد کمک کند .
در این دوره خوانواده معنایی ندارد ، و شعار این است «هر کسی از آن دیگران است» . در این جهان اجتماع محور اصلی زندگی است ، رابطه جنسی موضوع اصلی در تمامی لذت های دیگر است و شما در صورت رابطه جنسی نداشتن با چند نفدر روز ، هفته و ماه به انزوا و فردیت متهم می شدید . 
دوران تک همسری تمام شده ، دوران مادران نجیب ، پدران زحمت کش تمام شده و انسان تماما در اختیار اجتماع است و دیگر پدر و مادر و خواهر برادری وجود ندارد ، همه و همه در خدمت حکومت و با هدف لذت زندگی می‌کنیم ، رابطه جنسی و مواد و اطاعت ،  
در این دوره کودکی معنایی ندارد و بازی هایی مثل لی لی و قایم باشک مسخره هستند و کودکان تماما از همان سن کم تفریح آن ها و بازی گروهی آن ها رابطه جنسی است  و بازی ها و تفریح ها چه برای بزرگ تر ها و چه برای کودکان کاملا جنسی هستند.
خود هاکسلی هم این نظر خودش رو افراطی و بد بینانه می‌بینه اما خب در جهانی که الان زندگی می‌کنیم کاملا واضحه که ابتذال صدر اعمال روزمره آدم ها شده ، نابودی خوانواده با مسائل جنسی رقم می‌خوره .
در کل اگر ایده کلی کتاب رو می‌خواید ، تا صفحه ۸۳ بخوانید که بعد از آن وارد بخش داستانی می‌شید ، پیشنهاد می‌کنم بخوانید .