جالب بود، میخوام حالا فیلمشم ببینم
        

          کش دار، تکراری و نوروز خراب کن :|
        

          در مورد کتاب صبحانه در تیفانی نوشتن برام سخته چون دچار احساسات متناقضی شدم! واقعیتش شخصت اصلی این کتاب منو یاد یه نفر انداخت که نسبت به اون هم احساسات دوگانه‌ای داشتم، گاهی شیفته و گاهی متنفر. الان در مورد این شخص هم همه چیز دوگانه بود، این که این دختر آزاد و رهاست یا بی بند و بار؟ کدومش درست تره؟ باهوشه یا ساده؟ و... به نظرم بهترین قسمت کتاب اونجاست که میگه: «شما نمی‌توانید به یک موجود وحشی دل ببندید. هرچه بیشتر دل ببندید، آن موجود قوی‌تر می‌شود. خلاصه آن‌قدر قوی می‌شود که به جنگل فرار می‌کند. یا می‌پرد روی شاخۀ درخت. بعد درختی بلندتر. بعد هم آسمان. اگر به خودت اجازه بدهی عاشق یک موجود وحشی بشوی، سرنوشتت این است که به آسمان چشم بدوزی»ه
        

          کتابش پایین تر از حد انتظارم بود نسبت به شهرتی که داشت شاید در زمانه خودش معروف بوده ولی الان از نظرم چنگی بدل نمی زد 
پایانش برام مبهم بود نتیجه گیری خوبی نداشت و داستان رو خوب به پایان نبرده بود 
        

          کتاب در مورد شخصیتی به نام هالی گولایتلی است و داستان از زبان همسایه و دوست او، باستر روایت می‌شود. کتاب شخصیت‌محور است پس انتظار اتفاقات هیجان‌انگیز در این کتاب نداشته باشید.
سال‌ها از آخرین برخورد هالی و باستر گذشته و خبر پیچیده که او در آفریقا دیده شده است. حالا با یک فلش‌بک داستان اصلی شروع می‌شود و تا پایان کتاب ادامه می‌یابد. شما در طی این فلش‌بک با یکی از مشهورترین و محبوب‌ترین شخصیت‌های فرهنگ آمریکا آشنا می‌شوید. در کنار باستر به روح آزاد هالی غبطه می‌خورید و برای حماقتش افسوس. با مشکلات روانی او آشنا می‌شوید و تصمیماتش را درک می‌کنید. و در پایان کتاب همچون دیگران عاشقش شده و از او بیزار می‌شوید.
در مورد ترجمه‌ی کتاب باید بگویم خوب است ولی ادبی نوشته شده و این کمی برای این کتاب توذوق می‌زند. نکته‌ی دیگر هم اینکه اگر برایتان مقدور است حتما نسخه‌ی انگلیسی کتاب را بخوانید تا بهتر هالی را درک کنید.
از روی این کتاب یک فیلم کلاسیک هم با همین نام ساخته شده است. من در زمان نوشتن این یادداشت هنوز فیلم را ندیده‌ام ولی گویا فیلم تفاوت‌هایی با کتاب دارد منتها شهرتش از کتاب بیشتر است.
در پایان این کتاب را به کسانی پیشنهاد می‌کنم که برای لذت بردن از یک کتاب نیازی به اتفاقات هیجان‌انگیز ندارند. اگر شما هم با زندگی روزمره سرگرم می‌شوید این کتاب برای شما است.
        

          تقریبا از همون صفحه های اولی که شروع کردم به خوندنش فهمیدم از اون کتاباست که باید زبان اصلیشو میخوندم. نه اینکه ترجمه بد باشه ولی کاملا مشخص بود لحن نویسنده و شوخی هاش طوری هستن که فقط تو زبان خودش ميشه فهمیدشون و ازشون لذت برد.
به علاوه این، به نظرم داستان خیلی کوتاه بود. اونقدری که نتونستم با هیچکدوم از کاراکتر ها احساس نزدیکی کنم و ارتباط برقرار کنم. برای همین فکر کنم 2.5 امتیاز خوبی باشه!
        

          دلیل موجهی ندارم ولی من رو به شدت یاد گتسبی بزرگ می‌انداخت.
جفتشون دوست داشتی‌ان.
        

          کتاب کوتاهی بود ولی من به طرز عجیبی دوسش داشتم
شاید حتی دوباره بخونمش
شخصیت پردازی جالبی داشت
صحنه‌ها ، دیالوگ ها...همشون برام تازه بودن.
دوسش داشتم
کتاب قشنگی بود
        

          مورد علاقه‌ی من نبود متاسفانه
        

          سرکشی و روح عصیانگر هالی از اول داستان واسم مجذوب کننده بود.
دوستش داشتم. درکش می¬کردم و می¬خواستم بیشتر ازش بفهمم. بیشتر حسش کنم. بشینم باهاش حرف بزنم بگم انقد این بازیگوشی¬ها و فرار کردنات رو می¬فهمم که نگو. 
واسم عجیب نبود که هر هفته بره به کسی که نمیدونه کیه توی زندان سر بزنه. به هرحال اون هالیه. این شیدایی و از این شاخه به اون شاخه پریدن، رژ زدن در هر حالتی، کاری می¬کرد که دلم بخواد زنانگیش رو بغل کنم. 
کاپوتی سوگ این زن رو هم خیلی خوب نشون داد. شبیه دیدن خیلی چیزها به فرد. ارجاع به سربازی و جنگ به نظرم از ترومن کاپوتی بعیده.
و درخشان ترین لحظه. رها کردن گربه و بعد دنبالش گشتن. اینکه نمی¬دونی آیا چیزی در این دنیا برای تعلق داری یا نه؟ اینکه انقد راحت از بچه¬¬ی توی دلت بگذری اما با یک گربه نزدیکی بیشتری حس کنی، چیزیه که مختص هالیه. 

اما برم سراغ نویسنده. پرداخت داستان و شخصیت¬ها و شگفتی¬هایی که ایجاد می¬کرد رو دوست داشتم. اما به نظرم زیادی آمریکایی بود. بچه¬های سرخ¬پوست وحشی؟ کوتاه بیا ترومن کاپوتی. داری جامعه رو بازنمایی می¬کنی؟ منظورت چیه؟
        

          پایان کتاب اون چیزی که دلم میخواست اتفاق نیوفتاد برای همین ناراحتم و بهش ۴ ستاره میدم😂
ولی قشنگ و دلنشین بود . من که لذت بردم :)
        

          فیلمش رو ترجیح می‌دم.
        

          شاید برای دوران خودش خفن بوده باشه... ولی الان چیز خاصی نداشت... نه در شروع... نه در پایان...
        

          حقیقتا انتظار داشتم مثل فیلمش باشه چون فیلمش جز فیلم های مورد علاقمه،ولی نبود.
بد نبود ولی اندازه ی فیلم نتونستم دوستش داشته باشم.
        

          یک داستان کوتاه که براحتی می توان در یک نشست اونو خوند حس خاصی بهش نداشتم اما قلم نویسنده خوب بود و خوب جلو میرفت و تعمیم هایی بجایی وجود داشت اما اگه هنوز نخوندید توصیه میکنم فیلمش رو ببینید و همون کفایت میکنه چون فیلمش خیلی خیلی قشنگتره که البته مدیون بازی درخشان ادری هپبورنه
        

          من دوسش نداشتم 
        

          صبحانه در تیفانی روایت نوع غالب زندگی آمریکایی است؛ رهایی، آزادی، ماجراجویی و در عین حال روحی ناآرام در جستجوی مأوایی برای آرمیدن خویشتن خویش!
در این صورت‌بندی «تیفانی» نه فقط یک فروشگاه لوکس جواهرفروشی که حس تجمل‌گرایی زندگی آمریکایی را ارضا می‌کند بلکه نمادی از آرامش، امنیت و البته ابراز بی‌نیازی است؛ چه اینکه کسانی شانس خرید در آن‌جا را دارند که در زندگی غنی باشند. تیفانی در مسیر رویای ثروت و زندگی اشرافی، روزنه‌ای برای فرار از دنیای آشفته بیرون است چون در آن‌جا جهان بی نگرانی و تشویش در گرد خویش می‌چرخد! برای هالی آن‌جا نه یک آرمان‌شهر بلکه یک سراب است ؛ جایی که هرگز به آن تعلق ندارد، اما تصور می‌کند که اگر به تیفانی برسد، ناآرامی‌اش پایان خواهد یافت.
صبحانه در تیفانی داستان زندگی دختری است سرکش و آزاد که نماینده تمام‌عیار زندگی آمریکایی است که هم نمی‌تواند در زندگی‌ بیارامد و هم قادر به ترک ماجراجویی‌هایش نیست و هم این بی‌سر و سودایی جز سرگردانی و وحشتش نیفزاید.
نثر کتاب بدیع، روان و کشنده است. از این جهت در خورد تحسین و احترام جداگانه‌ای است به نظر من شهرت کتاب  همان‌قدر که در گرو این نثر بدیع  و ساختار روایی بروز است رهین آن بی‌هوایی و رهندگی قهرمانش نیز هست. قهرمانی که به مدد قلم نویسنده پیش‌بینی ناپذیر، معما‌گونه و مهیج به تصویر کشیده شده است.
        

          معمولاً رمان‌های کوتاه برام جذاب نیستند و دوست دارم حین خوندن رمان هفته‌ها و ماه‌ها با شخصیت‌ها زندگی کنم، جوری که اتفاقاتی که براشون می‌افته مستقیماً رو مود من تأثیر می‌ذاره و انگار یه دوست صمیمی‌ان که هر روز یه مدتی رو با من می‌گذرونند. 
اما هالی گولایتلی صبحانه در تیفانی فرق داره... شخصیت هالی گولایتلی به قدری عجیب و جذابه که نه می‌تونید خیلی باهاش همذات‌پنداری کنید نه می‌تونید ازش فاصله بگیرید. دختری که برای کارهایی که به نظر ما اخلاق‌های نامناسب میاد هم دلایلی مناسب داره و انقدر استقلال فکر داره که بتونه از عقیده‌اش دفاع کنه... هر چند دلم برای باستر خیلی سوخت اما رمان خیلی قشنگی بود. 
و البته فیلم معروفش با بازی آدری هپبورن در نقش هالی گولایتلی یه شاهکار دیگه‌ست که بعد خوندن رمانش ببینید کلی بهتون حال می‌ده.
        

          دلم می‌خواست یه داستان خوب بخونم. یه داستان که مطمئن باشم خوندنش کیف می‌ده. نه اینکه هی بهش مهلت بدم و دندون رو جیگر بذارم و آخرم بگم: "نه. مثل این‌که واقعا مزخرفه!". و ترومن کاپوتی هم منو ناامید نکرد. خوندن «صبحانه در تیفانی» خیلی دلچسب بود. چه پایان تلخ اما خوبی داشت، تو یه فرصت دیگه فیلمش رو هم می‌بینم.


        

          تجربه‌ای لذت‌بخش که یک‌روزه تمومش کردم. 

‌چیزی که من رو مجذوب داستان‌های کاپوتی می‌کنه، قلمشه. انگار می‌دونه باید چه کلمات و جملاتی رو به‌کار ببره تا مخاطب رو دنبال خودش بکشونه. این دومین کتابی بود که از ترومن کاپوتی خوندم و نسبت به کتاب اولی که خونده بودم (تابوت‌های دست‌ساز) تا حدی ضعیف‌تر بود، اما جذابیت‌های خاص خودش رو داشت.
‌
 خود داستان نمونه‌ی کامل یک داستان آمریکایی اصیله. از این لحاظ که عناصری توی داستان به چشم می‌خورن که فقط توی داستان‌های آمریکایی می‌تونیم پیداشون کنیم.
‌
مهم‌ترین نقطه‌ی قوت داستان، شخصیت‌پردازیشه: راوی داستان، مردی جوون با نامی تقریباً نامشخص -که تا آخر داستان فاش نمی‌شه- کاملاً منفعله و بیشتر شبیه یک تماشاچی. و هالی، دختری سرزنده، حرّاف و به‌احتمال قریب به یقین، مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی. اتفاقات متنوعی که رخ می‌دن و هم سرگرم‌کننده‌ن و هم گاهی شگفت‌انگیز. 
‌
می‌شه گفت کل داستان حول محور شخصیت هالی می‌چرخه و همه‌ی بخش‌های داستان و سایر شخصیت‌ها رو به هم پیوند می‌ده. شخصیتی متفاوت با ویژگی‌های اخلاقی عجیب‌وغریب که توی ذهن‌تون خواهد موند...