همان قلم خوفناک.
کورت ونه گات جونیور رحمه الله علیه از آن دست آدم هایی بوده که رنج را به معنای واقعی به دوش کشید و خوب هم بلد بود برای بقیه توصیفش کند. رنج را حسابی با تمام ویژگی ها و جزئیات برای مخاطب توصیف می کند و همان قلم را به کار می گیرد تا جا به جا یادآوری کند دیدن و شنیدن رنج کشیدن دیگران با رنج کشیدن خیلی خیلی تفاوت دارد. 
نگران مخاطبش است یا بهتر بگوییم ، بود.
شب مادر هم از همان داستان هاست.
کلا هر کتابی از این نویسنده به شدت برای هر کسی خوب است. 
این خوانش دوم من از این اثر بود و اثر همچنان فوق العاده. 
اگر کلا ونه گات نخوانده اید بروید سراغ سلاخ‌خانه شماره‌۵ اگر آن را خوانده اید دیگر مختارید بین کارهایش یکی را برگزینید و بخوانید.
اما یادتان باشد از کارهای این نویسنده بزرگوار چیزی را از دست ندهید.
        

          شاهکار ونه‌گات سلاخ‌خانه‌ی شماره پنج است.
این فکری است که بعد از خواندن هر کدام از کتاب‌های او به ذهنم می‌رسد
با این‌حا لحن ونه‌گات در این کتاب مثل بقیه کتاب‌هایش جذاب است. این لحن سرخوشانه و نهیلیستانه و این لحنی که من برای توصیفش لغتی مناسبتر از ...مغزانه پیدا نکرده‌ام. شرمنده که بی‌ادبانه است ولی  به نظرم لغت گویایی است
        

          تظاهر در تظاهر

من گاهی اینجا «معرفی کتاب» می‌نویسم. می‌آیم و ادعا می‌کنم چیزهایی که می‌گویم در کتاب‌ها هستند. اما شما از کجا مطمئن می‌شوید که واقعاً این‌ها را در آن کتاب‌ها نوشته‌اند؟ مثلاً می‌آیم اینجا و می‌گویم که رمان «شب مادر» کورت ونه‌گات درباره‌ی مفهوم تظاهر است. شما همه بیش و کم این مفهوم را می‌شناسید. گاهی مجبور می‌شوید در محل کارتان به چیزی تظاهر کنید که نیستید. مجبورید رفتارهایی را انجام دهید که خود «واقعی»تان چندان راضی به انجامش نیست اما به هر حال به حقوق‌تان نیاز دارید و نمی‌خواهید شغل‌تان را از دست بدهید. وضعیت شخصیت اصلی داستان «شب مادر» هم تقریباً همین است: یک افسر ارشد در وزارت تبلیغات و روشنگری آلمان نازی که برای بخش انگلیسی‌زبان رادیوی نازی‌ها برنامه تهیه می‌کند، حال که گیر افتاده می‌گوید که مجبور بوده آن کارها را انجام دهد و آن حرف‌ها را بزند. تظاهر کرده وگرنه شغلش را از دست می‌داده. یک عاشق بدشانس که از بد روزگار به این راه کشیده شده و مجبور شده به کارهایی که خود «واقعی»اش نمی‌خواسته تن دهد. حتماً با خود می‌گویید چه دلخراش و ناراحت‌کننده. اما عجله نکنید. چیزی در حرف‌های من بود که شما به آن توجه نکردید: «حالا که گیر افتاده». بله. رمان «اعترافات» این افسر بلندپایه است در یکی از زندان‌های اورشلیم و قبل از محاکمه. همه چیز عوض شد نه؟
به نفع این افسر است که دروغ بگوید. باید تظاهر کند که در شغلش مجبور بوده تظاهر کند. پس ما با کسی طرف هستیم که دارد تظاهر می‌کند که تظاهر می‌کرده. تظاهر در تظاهر. نمایش در نمایش. چه کسی غیر از یک نمایشنامه‌نویس چیره‌دست می‌تواند این‌گونه تظاهر را به تظاهر بیامیزد؟ هیچ‌کس. یک افسر نازی را چه به این پیچیدگی‌ها؟ صبر کنید. این افسر یک نمایشنامه‌نویس چیره‌دست هم هست. همه چیز برای یک بی‌اعتمادی کامل فراهم است: این افسر واقعاً یک عاشق ناکام است که تظاهر می‌کند یک هیولاست یا برعکس؟ نمی‌دانیم. این رمان واقعاً اعترافات یک نویسنده‌ی نظامی است که تظاهر می‌کند دروغ است یا برعکس؟ نمی‌دانیم. این معرفی کتاب دروغ است اما تظاهر می‌کند از نوشته‌های درون یک کتاب سخن می‌گوید یا برعکس؟ احتمالاً این یکی را می‌توانید بدانید: کتاب را که بخوانید متوجه خواهید شد.
        

          چیزی که باعث شد خشکم بزند احساس گناه نبود یاد گرفته بودم هیچ وقت احساس گناه نکنم... چیزی که باعث شد خشکم بزند احساس ترسناک خسران نبود یاد گرفته بودم هیچ وقت حسرت چیزی را نخورم.... چیزی که باعث شد خشکم بزند نفرت از مرگ نبود یاد گرفته بودم مرگ را به دیده دوست نگاه کنم.... چیزی که باعث شد خشکم بزند خشم عمیق نسبت به بی‌عدالتی نبود یاد گرفته بودم پیدا کردن نیم تاج الماس در جوی خیابان منطقی‌تر از انتظار پاداش و مجازات متناسب با خدمت و خیانت است... چیزی که باعث شد خشکم بزند این نبود که هیچکس دوستم نداشت یاد گرفته بودم بی عشق سر کنم.... چیزی که باعث شد خشکم بزند تصور ظالم بودن خداوند نبود یاد گرفته بودم هرگز انتظاری از خداوند نداشته باشم.....چیزی که باعث شد خشکم بزند این بود که در آن لحظه مطلقاً هیچ دلیل و انگیزه‌ای نداشتم که به کدام سمت بروم آنچه در این سالیان دراز بیهودگی و مرگ مرا به پیشرانده بود کنجکاوی بود اما اکنون آن نیز فرو نشسته و خموشی گرفته بود یادم نمی‌آید چند دقیقه یا چند ساعت همینطور خشک بر جای ایستاده بودم اصلاً اگر قرار هم بود حرکت کنم کس دیگری می‌بایست انگیزه حرکت را در برانگیزد و کسی نیز چنین کرد. یکی از ماموران پلیس مدتی مرا تماشا کرد و بعد آمد پیشم و گفت : حالتون خوبه؟؟
.
داستان از زبان شخصیت اصلی، هیو لند هوفمن، روایت می‌شود. او یک نویسنده آمریکایی است که به عنوان یک جاسوس در دوران جنگ جهانی دوم به نازی‌ها نفوذ کرده و با هویت یک مبلغ پروپاگاندای نازی فعالیت می‌کند. هیو در واقع به عنوان یک شخصیت دوگانه عمل می‌کند؛ او در ظاهر یک نازی است، اما در باطن، نظرات و دیدگاه‌های ضد نازیس دارد. با گذشت زمان، او به دلیل نقش خود و انتخاب‌هایش با سوالات عمیقی درباره هوی ت و اخلاق مواجه می‌شود. به نظرم این کتاب مسئله جنگ و وطن‌پرستی رو عالی بیان کرده بود....