خود ـ زندگی نامه نویسی در ایران پدیده ای جدید است که تاریخ آن از حدود یک سده فراتر نمی رود. این پدیده نیز مانند بسیاری از موارد دیگر ـ هم چون نمایش نامه و رمان در حوزه ی هنر کلامی ـ رهاورد مدرنیته ی اروپایی بود. سفرنامه ی ناصرالدین شاه و یادداشت های روزانه ی اعتمادالسلطنه از نمونه های اولیه ی آن هستند و در میان آن چه که در دست است، "شرح زندگانی من" اثر "عبدالله مستوفی" نمونه ی برجسته ای به شمار می رود که شامل تاریخ اجتماعی و اداری دوره ی قاجاریه است. نکته ی حائز اهمیت این که عبدالله مستوفی نه تنها از نظر حرفه ی اصلی خود؛ یعنی مدیریت مالی، فردی دانش آموخته و مجرب بود، بلکه از نظر شخصیت فرهنگی ـ اجتماعی در بسیاری دیگر از حیطه های علم و ادب نیز از فرهیختگی و نخبگی بی مانندی بهره داشت و ترکیبی از سنت و مدرنیته را در خود گردآورده بود. وی هم چنین ژانر زندگی نامه را به خوبی می شناخته و از ویژگی های کلامی و محتوایی آن آگاهی داشته است. نثر وی در کتابش، ساده، روان و پخته است. کتاب حاضر، جلد دوم از مجموعه ی "شرح زندگانی من" است که از سلطنت احمدشاه قاجار تا انقراض سلطنت قاجاریه را دربرمی گیرد.