دقیقاً یادمه مارک و پلو رو که می خواندم همش احساس می کردم بقیه ش کو؟ چرا بیشتر نگفته؟ چرا انقدر سطحی رد شده؟ نه اینکه قشنگ نبود یا خوب ننوشته بود، نه، فقط دلم بیشتر می خواست، عمیق تر. 
مارک دو پلو فرق داشت، به نظر دوست داشتنی بود و عالی. حالا یا به سبک روایتش عادت کرده بودم، یا مدت هاست جدی کتاب نخوانده ام، یا اصلا همینکه آقای ضابطیان انقدر از کنیا تعریف کرده که آدم احساس می کنه از همه جا بیشتر خوش گذشته بهش، یا جون توی کربلا پی امیرکبیر گشته و یا به خاطر چتر آبی فیروزه ایش که رنگ باران به خودش ندیده، مارک دو پلو رو بیشتر دوست داشتم.
همینکه یک نفر انقدر راحت سفر می رود، از بیمارستان بلند می شود می رود فرودگاه، خب خواندن سفرنامه ش لذت بخش می شود.
        

          مثل همیشه
سفرنامه هایی که آدم را با خودش از شرق تا غرب اروپا و آفریقا می برد.
خواندن کتاب های منصور ظابطیان را از دست ندهید.
        

          من که عاشق سفر هستم و از این سفرنامه های منصورخان ضابطیان خیلی لذت میبرم. هر چند بعضی کشورها مثل برزیل خیلی خوب نوشته شده بود و بعضی مثل عراق دلچسب نبود
        

          نسبت به کتاب قبلی یکمی ناامیدم کرد ولی با اینحال بازم این رغبت رو در من ایجاد کرد که اگر قرار باشه سفر برم کدوم کشورها باشه
        

          کتاب "مارک دو پلو" ماجرای سفر به کشورهای کنیا، بلژیک، چک، آلمان، هلند، پرتغال، عراق، یونان و برزیل است؛ سفرهایی که تقریباً اوایل دههٔ نود صورت گرفته.
در "مارک‌ دو پلو" کوله‌پشتی خود را ببندید و با ضابطیان سر از موزهٔ تن‌تن، پارک‌های کنیا، موزهٔ ون‌گوگ، شهر دوچرخه‌ها، سرزمین زیتون و فلسفه، جزایر میکونوس و سانتورینی و مجسمهٔ حضرت عیسی درآورید.
کتاب خوش‌خوان، روان و لذت‌بخش است؛ متأسفانه به خاطر محدودیت چاپ، عکس‌ها سیاه‌سفید و کم‌تعداد هستند. "مارک دو پلو" برایم دوست‌داشتنی‌تر و جذاب‌تر از "مارک‌وپلو" بود.
این کتاب برای هدیه دادن و ترغیب به کتاب‌خوانی می‌تواند گزینهٔ مناسبی باشد.
ضابطیان در مقدمه می‌گوید به وجه فرهنگی و تفریحی سفر توجه دارد و نمود این نگاه را می‌توان در "مارک دو پلو" دید. 
او می‌گوید "با سفر، مفهوم لذت از جهان هستی را بیشتر دریافته‌ام و احساس خوشبختی بیشتری کرده‌ام. این احساس خوشبختی به‌واسطهٔ بخش خوش‌گذرانی سفر نیست که در حضر هم می‌توان خوش گذراند، اما احساس خوشبختی نکرد. این احساس تنها با تجربهٔ سبک زندگی مردم جهان است که پدید می‌آید."


        

          از اولین کتب سفرنامه‌ای جوانان عهد جدید ایرانی بود که خواندم 
جذاب بود
قلمش هم خوب و روان است نه مطلب را کش میدهد نه خیلی سریع می‌گذرد 
خیلی جاها هم آدم را ول میکند که خودش جمع بندی کند
در تحریک خواننده برای اینکه از جا بلند شوند و حداقل یک سر تا سر کوچه برود و حس و حال سفر بگیرد موثر است
البته الان کو‌ توان مالی برای انجام سفر 
که البته با برنامه ریزی و سبک سنگین کردن اهم فی الاهم کردن شاید هر دو سال یکبار بشود سفری رفت
به هر حال وصف العیش نصف العیش ما هم همراه جناب ضابطیان در خیال همسفرش میشویم
        

          مثل جلد قبلی دوستش داشتم و حتّی بیشتر. این سبکِ خودمونی و راحت ش (مثل بامزه در فارسیِ فیروزه دوما) خواننده رو به ادامه دادن و یه نفس خوندن ش ترغیب می‌کنه و خیلی مناسبه برای مواقعی که آدمی ذهن درگیری داره؛ انگار یه جور میان وعده ست.
        

          این کتاب در مورد سفر های مردی است که به چند کشور سفر می کند و تجربه های باحالی را تجربه می کند که قسمتی از این سفر ها را در این کتاب خلاصه کرده اند و به نظر من ارزش خوندن را دارد که به اتفاتی رو به رو می شود مثلا اینکه کجا بخوابد و...
ممنون می شوم من را دنبال کنید
        

          سفرنامه های منصور ضابطیان را دوست دارم... اما تازگی فهمیده ام برای همه جالب نیست... و این خودش یک نکته جالب بود 🤓
        

          کتاب خوبی بود اما گاهی احساس نمی‌کردم که یک سفرنامه می‌خوانم؛ انگار نویسنده چند نوع روایت را با هم ترکیب کرده بود. گاهی خاطره‌نویسی بود و گاهی هم راهنمای سفر!
از سفرنامه‌ی عراق و پراگ خوشم آمد. این روزها توجه بیشتر به سمت کشورهای مرفه‌تر جلب شده و گاهی از سادگی و زیبایی کشورهای کم‌برخوردار، غافل می‌شویم‌. توجه نویسنده به این دو منطقه واقعا جای تشویق دارد.
        

          این کتاب سفر نامه مردی است که به کشور های فرانسه اسپانیا امریکا کره جنوبی .... سفر می کند .
و اتفاقاتی می افتند که واقعا برای من جالب بود .
مثلا سر کجا بخوابم داستان داشت و یک کشور توی یک خانه 3 در 3 با یک نفر دیگر می خوابید یا در خواب گاه .

من این کتاب را به همه پیشنهاد می کنم چو نه جملات سنگین دارد و نه داستان عمیقی دارد 
در نگاه اول کتاب کسل کننده ای است ولی وقتی وارد می شوی دوست داری یک نفس این کتاب را تمام کنی . 
اگر یاداشت منو دوست داشتی من را اگر دوست داری دنبال کن.      ممنون
        

          خوندن این کتاب هم تمام شد. این کتاب به مراتب بهتر از مارک و پلو بود (که بعد خوندش از خریدش پشیمان شدم)  ولی بازم به نظرم کوتاه بود و میشد بیشتر نوشت ولی بازم خوب بود کاچی بهتر از هیچی بود.
ولی عکسها عکسهای سیاه و سفید از نقاط ضعف کتاب بود به نظرم میشد تعداد عکس رو کم کرد و رنگی چاپ کرد و کلا عکسهای سیاه و سفید رو نپسندیدم 

        

          این دومین کتاب از سفرنامه های آقای ضابطیان بود که خوندم و واقعا بعد خوندن هر  قسمت دوست داشتم  که میتونستم یه کوله جمع کنم و بزنم به دل جاده ها :)) 
برخلاف کتاب "نوشابه زرد" که فقط درباره تجربه سفر به کانادا بود، توی این کتاب از تجربه های سفرشون به کنیا،یونان، چک، هلند، آلمان، بلژیک، پرتقال، عراق و برزیل نوشته بودن. کشورهایی که من خیلی تصوری از مردم و فرهنگشون نداشتم و آشنایی باهاشون برام جالب بود. 

        

          کتاب خوبی بود. راحت الحلقوم و سریع‌الهضم. مناسب برای خواندن در مسیر. پنج‌شنبه خریدم و امروز تموم شد. خوبی ضابطیان مرزبندی نداشتن با دین و رعایت یا حداقل احترام به آداب شرعیه. همین که در کنار برزیل و پراگ رفتن، از کربلا و نجف رفتنش هم تعریف می‌کنه و بدون عقده در مورد خوبی‌ها و بدی‌های هر جا که رفته حرف می‌زنه، همین که از ننوشیدن الکل می‌گه -و حتی به صورت افراطی اسم نیاوردن از نوشیدنی‌های الکلی،- این‌ها باعث می‌شه که آدم دچار گیر و گرفتی نشه موقع خوندن کتاب. 
البته برای من به شخصه تحمل آدمی که با همه بتونه راه بیاد و اخلاقش با همه خوب باشه راحت نیست. آدم اخمو و بدعنق را انگار بیشتر می‌تونم تحمل کنم :)
        

          کتاب را دوست داشتم، مفید هم بود.
خصوصا نکاتی که درباره گوشت حلال، طبیعت کنیا، نماد عجیب کشور بلژیک، تاس کباب یونان، کاپیتالیسم چک و کافی شاپ هلندی ها گفته بود.
        

          ☁ خطر اسپویل! 
. 
. 
دوست داشتنی و خوش قلم تر از دو کتاب قبلی (استامبولی و بی زمستان). 
بعد از خوندن این کتاب عاشق کنیا می‌شید و دلتون می‌خواد با یه ون توریستی برید تو دل «پارک ملی نایروبی» و به شیر ها زل بزنید، در حالی که دارید «آب نیشکر» می‌خورید. 
بعد دلتون میخواد خوندن یک کتاب کُمیک رو هم تو لیست خوندنی هاتون قرار بدید و با سمبل بلژیکی ها بیشتر انس بگیرید. مخصوصا تن تن! 
از جمهوری چک دلبسته ی هنر و ظرافت معماریش خواهید شد و در نهایت بعد از سفر به هلند و آلمان به یونان می‌رسید و حتما به ذهن می‌سپارید از این کشور «تخم ریحان» می‌تونه سوغاتی خوبی باشه تا عطر ریحون های سبز شده بعد از سفر هم شما رو به یاد جزایر «میکونوس و سانتورینی» با اون بارون های شدید بندازه. 
بعد از یونان شما یک زیارت چند صفحه ای از نجف و کربلا رو تجربه می‌کنید با توصیف حال و هوای اون شهر ها. قلبتون برای حرم امیرالمومنین می‌لرزه اونجا و از اینکه امیرکبیر در کربلا دفن شده متعجب می‌شید (اگه مثل من نمی‌دونستید!)
برزیل مقصد نهایی سفر شماست و حتما دلتون می‌خواد سفر زمینی از «سائوپائولو» به «ریودوژانیرو» رو با اون اتوبوس دو طبقه ی بامزه تجربه کنید! 
. 
فروردین ٠۴
        

          دومین کتاب ۱۴۰۳🐡
سلیقه من در انتخاب سفرنامه،کتاب‌هایی است که مثل یادداشت خاطرات نویسنده از سفرش می‌مانند؛
با زبانی ساده و روان!به دور از ارائه‌ی گزارشات و اعداد و ارقام و اطلاعات بیش از اندازه!
و به همین خاطر هم این کتاب را پسندیدم.هر چند که دوست داشتم بیشتر درباره‌ی سفرها و کشورهای مختلف بشنوم ولی در اکثر اوقات ناگهان با صفحه‌ی آخر سفر به آن کشور رو به رو می‌شدم!
کاش کتاب ،مفصّل‌تر بود...
        

          فروردین ۱۳۹۳ از فاطمه هدیه گرفتم و خواندم.
طنز لطیف و متن روان یک سفرنامه عالی ساخته است. 
حس بودن در مکان را با نویسنده می کنی و بعد از خواندن به جاده و سفر فکر می‌کردم.  آه بساط ما به جاده می اندیشد و بس!
        

          برای خواندن این کتاب مردد بودم چون یک بار در اینستاگرام  نسبت به کتاب های آقای ضابطیان یک نظر منفی خوانده بودم،با این حال تصمیم گرفتم خودم هم امتحانش کنم.
کتاب ،زیبا و با نگارشی روان  سفرهای های نویسنده را توصیف می کرد. نوع سفر رفتن نویسنده که خیلی هم برنامه ریزی شده نبود و گاهی اتفاقات غیر قابل پیش بینی برایش اتفاق می افتاد برای من خیلی جالب بود.
درعین حال که از مکان های معروف بازدید می کرد، تجربه هایی داشت که آن سفر رامنحصر به فرد می کرد.
البته نکته منفی، برای من کوتاه بودن بعضی از قسمت ها بود، دلم می خواست جزئیات و اتفاقات بیشتری را می خواندم، گاهی وسط داستان جایی که انتظار داشتم بیشتر بخوانم داستان تمام می شد.
درباره ی دوباره خواندن از کتاب های آقای ضابطیان هنوز هم مرددم، به نظرم قلم نویسنده آنقدرها گیرا نبود که به سختی از کتاب دل بکنم.
        

          مارک دوپلو را بعد از مارک و پلو بخوانید. 
هر چند که همانقدر جذاب بود.