اگه بخوام کتابی رو مثال بزنم برای توضیح مفهوم affective fallacy اون قطعا کمیک بوک پرسپولیس هست. خواننده های ایرانی که سراغ خوندن این اثر میرن، به احتمال بسیار زیاد به کتاب بشدت احساس نزدیکی میکنن. کسایی که جنگ رو تجربه کردن، انقلاب رو، اتفاقات بعدش رو، و مخصوصا کسایی که مهاجرت کردن، با داستان قطعا تحت تاثیر قرار میگیرن. بیشتر از اینکه پرسپولیس یه شاهکار بی بدیل باشه، یه آیینه ی تمام قد از جامعه ماست و خواننده با دیدن فضاها و اتفاقات آشنای توی کتاب، حس خوبی بهش دست میده. خوب البته نه به معنای خوشحال بودن، چون بسیاری از اتفاقات داستان ناراحت کننده هستن. به این عنوان که حس آشنایی دارن. 
البته به این معنی نیست که این اثر خوب نیست چون اینطوری احساسات خواننده ایرانی رو درگیر میکنه. اتفاقا خوب نوشته شده، فرمت و اجرا هم به جا بوده و برای خوندن هم جذابه. جلد اول به شخصه برای من بهتر بود.
فیلم ساخته شده از روی کتاب رو مدتها پیش دیدم و خیلی یادم نمیاد. اما حسی که از فیلم یادمه بهم میگه که فیلم بهتر از کتاب بوده برام. البته ممکنه الان با دوباره دیدن انیمیشن نظرم عوض بشه. (بیشتر از اینکه فیلم و کتاب ها و جزییاتشون یادم بمونه، حسی که نسبت بهشون داشتم موندگارن برای من!)
        

          This book is the perfect example of "The work speaks for itself". 
As an Iranian women, still struggling with the aftermath of the revolution everyday, I couldn't have empathised more with Marjane.