این کتاب ظاهرا تجدید چاپ نشده اگر از دوستان کسی هست که از این کتاب یک جلد اضافه دارد یا جایی را سراغ دارد که این کتاب را میفروشدبنده باافتخار خریدارم
        

          حین خواندن، همه‌اش به یک چیز فکر می‌کردم که اواخر کتاب خودِ نویسنده به آن اشاره کرد:
« امروز برآنم که در زمانه‌ی ما هیچ‌کس نباید از مشیت الهی سخن بگوید، صرفا به این دلیل که روزی آشویتسی در کار بوده است...»
-------------------------------------------------
ترجمه و ویراستاری کتاب خیلی خوب بود. پانویس‌های مترجم و مقدمه‌اش هم حرف نداشت.
حیف که مدت‌هاست تجدید چاپ نشده.
        

          من ترجمه‌ای را خواندم که قبل از این در اینترنت بود. و کتاب واقعا تاثیر گذاری بود.
        

          کتاب شدیدا من رو تحت تاثیر قرار داد.با هر صفحه رنجی غیر قابل باور رو تجربه میکردم.با خوندنش به عجیب بودن دنیا پی میبرین.تاریخ همیشه آدمی رو متعجب میکنه.
روش کنار اومدن هفتلینگ ها با مفهوم مرگ خیلی منو به فکر فرو برد.لذت بخش و در عین حال تلخ و سیاه.
ذهنم رو خیلی خسته کرد.
یک ستاره کم کردم چون به نظرم ترجمه و ویراستاری کتاب مقداری ایراد داشت.
امیدوارم مثل من افسردگی نگیرید.
نمیتونم ریویو خوبی بنویسم براش زبانم قاصره.
        

          کتاب مستند خوبی بود از وضعیت اردوگاه‌های کار اجباری.
اما پسند من نبود چون من داستان رو به کتاب مستند ترجیح می‌دم...
        

          درباره‌ی جنگ جهانی دوم، نازی‌ها و آشویتس کتاب‌های زیادی نوشته شده و فیلم‌های زیادی ساخته شده، اما این کتاب یه جور عجیب و تلخی متفاوت بود با دیگر روایت‌هایی که از آن روزهای اروپا دیده و شنیده و خونده بودم. پریمو لوی ماجراهای واقعی خودش را تعریف می‌کند؛ به عنوان یه یهودی ایتالیایی که از یکی از این اردوگاه‌ها سر در آورد و در نهایت آن‌قدر زنده موند تا سرگذشتش را در این کتاب تعریف کنه. نمی‌شه گفت کتاب رمانه، بیشتر یادداشت‌های تکه‌تکه‌ی لوی است که درباره‌ی نظام سازماندهی قربانیان در مواجهه با چنین فاجعه‌ی انسانی‌ای بهش رسیدن. خیلی عجیبه که در چنین وضعیت وحشتناکی آدم‌ها تلاش می‌کنن برای حفظ جون و بقاشون انسانیت‌شون رو بذارن زیر پا و برسن به راه‌حل‌های صرفاً کاربردی. یکی از ویژگی‌های شگفت‌انگیز لوی تسلط کاملش به متون قدیمی مثل کمدی الهی دانته و اسطوره‌هاست و به همین دلیل در جای جای روایتش تشبیه‌هایی رو به کار می‌بره و با پل زدن بین روایت خودش و اسطوره‌ها به عمق و زیبایی نوشته‌هاش و البته دردناکی‌شون اضافه می‌کنه. ویژگی مثبت دیگه‌اش اینه که سعی نمی‌کنه ماجرا رو دراماتیک کنه، انگار فقط داره شرح وقایع می‌ده. انگار از فاصله‌ی دوری ایستاده و داره درباره‌ی رفتار انسان‌ها در اون وضعیت با خودش فکر می‌کنه.
پریمو لوی معتقده با اینکه روایت درباره‌ی این ماجرا زیاده، هیچ‌کدوم کامل و صادقانه نیست چون کسانی که با عمق این ماجرا روبه‌رو شدن کسانی بودند که در خلال این ماجرا به وحشیانه‌ترین شکل ممکن مُردن. کسانی که زنده موندن و روایت کردن، همه‌ی ماجرا رو ندیدن و بنابراین روایت‌شون صادقانه نیست و این شامل حال خودش هم می‌شه.
شاید برای همین باشه که سال‌ها بعد خودش را می‌کشه.
ترجمه به‌نظرم خیلی تمیز و خوب بود و معلومه که مترجم هم دغدغه‌ی شخصی داره‌ درباره‌ی این موضوع هم احاطه‌ی کامل به ارجاعاتی که لوی می‌ده.