این کتاب ظاهرا تجدید چاپ نشده اگر از دوستان کسی هست که از این کتاب یک جلد اضافه دارد یا جایی را سراغ دارد که این کتاب را میفروشدبنده باافتخار خریدارم
        

          حین خواندن، همه‌اش به یک چیز فکر می‌کردم که اواخر کتاب خودِ نویسنده به آن اشاره کرد:
« امروز برآنم که در زمانه‌ی ما هیچ‌کس نباید از مشیت الهی سخن بگوید، صرفا به این دلیل که روزی آشویتسی در کار بوده است...»
-------------------------------------------------
ترجمه و ویراستاری کتاب خیلی خوب بود. پانویس‌های مترجم و مقدمه‌اش هم حرف نداشت.
حیف که مدت‌هاست تجدید چاپ نشده.
        

          من ترجمه‌ای را خواندم که قبل از این در اینترنت بود. و کتاب واقعا تاثیر گذاری بود.
        

          کتاب شدیدا من رو تحت تاثیر قرار داد.با هر صفحه رنجی غیر قابل باور رو تجربه میکردم.با خوندنش به عجیب بودن دنیا پی میبرین.تاریخ همیشه آدمی رو متعجب میکنه.
روش کنار اومدن هفتلینگ ها با مفهوم مرگ خیلی منو به فکر فرو برد.لذت بخش و در عین حال تلخ و سیاه.
ذهنم رو خیلی خسته کرد.
یک ستاره کم کردم چون به نظرم ترجمه و ویراستاری کتاب مقداری ایراد داشت.
امیدوارم مثل من افسردگی نگیرید.
نمیتونم ریویو خوبی بنویسم براش زبانم قاصره.
        

          نوشته بودی چرا؟
چرایش فقط برای خودم خیلی روشن است. 
شاید اگر یکروز دوباره هم را ببینیم، برایت از زندگی ام حرف بزنم. یا جرأتش را پیدا کنم برایت بنویسم. لزومی ندارد همه اش را بگویم، برای شناختن من از پاییز همان سال تا همین امسال هم کافیست. و بعد میفهمی که چرا نخواستم زنده بمانم.
.......
تاکنون کتاب‌های بسیاری درباره هولوکاست نوشته شده‌اند؛ از زندگینامه و تجربیات شخصی گرفته تا داستان‌های خیالی با محوریت  این موضوع. کتاب‌هایی مثل آیشمن در اورشلیم، دفترهای خاطرات روزانه هولوکاست، انسان در جستجوی معنا، پسری با پیژامه راه‌راه، خالکوب آشویتس، زندگی و سرنوشت، کتاب دزد، فهرست شیندرل، مرگ کسب و کار من است و... کتاب «اگر این نیز انسان» یکی از همین کتابها و حاصل تجربیات و خاطرات واقعی شیمیدان ایتالیایی_لهستانی پریمو لوی از یک سال اسارت در اردوگاه آشویتس لهستان می‌باشد.
پریمو لوی (1919-1987) شیمیدانی ایتالیایی بود که پس از دستگیری در حین فعالیت‌های چریکی در ماه فوریه 1944 بهمراه 650 نفر زن و کودک و مرد ایتالیایی دیگر ، به اردوگاه آشویتس تبعید شد. از این تعداد، در روز اول ورود، تنها 96 نفر از اتاق‌های گاز در امان ماندند و از همین تعداد هم که نامشان در اردوگاه ثبت شده بود، فقط 3 نفر تا زمان آزادی زنده ماندند.
لوی از سال 1944 تا 1945 در آشویتس بیگاری کرد تا سرانجام در ژانویه توسط ارتش سرخ شوروی آزاد شد. او به علت ابتلا به بیماری به راهپیمایی‌های مرگ (پیاده روی طولانی اسرا هنگام تخلیه اردوگاه آشویتس در زمان حمله شوروی) فرستاده نشد. زیرا نازی‌ها معتقد بودند قبل از رسیدن ارتش سرخ، لوی و دیگرانی که جا مانده‌اند، در اثر ناخوشی، سوء تغذیه و بیماری خواهند مرد.
لوی پس از بازگشت به تورین، تجربه‌اش از اردوگاه آشویتس را نوشت و در سال 1947 آن را با عنوان «اگر این نیز انسان» منتشر کرد. هرچند این کتاب در ابتدا مورد توجه زیادی قرار نگرفت، اما در سال 1958 به چاپ مجدد رسید و موفقیت آن منجر به انتشار دومین کتاب لوی در سال 1963 با عنوان «آتش‌بس» شد که توصیفی از دوران بهبودی و بازگشت او به تورین است. او به نوشتن کتاب‌ در زمینه تجربیات خود  ادامه داد و آخرین کتابش «غرق شده و نجات یافته» را در سال 1986 نوشت. کمی پس از اتمام آن کتاب، که در آن بعضی از عمیق‌ترین تحلیل‌های خودکاوانه اش از زنده ماندنش در جریان هولوکاست را نوشته بود، خودکشی کرد.
  احتمالا این سوال برای شما پیش بیاید که‌ با وجود این همه کتاب های نوشته شده و فیلم‌های ساخته شده درباره هولوکاست، چه لزومی برای خواندن «اگر این نیز انسان» هست؟ چه چیزی این کتاب را از سایر کتاب‌های با این موضوع مجزا می‌کند؟ 
پریمو لوی اعتراف می‌کند که زنده ماندن او در اردوگاه آشویتس چیزی جز خوش شانسی نبود؛ زیرا او درست در زمانی که نازی‌ها تصمیم گرفته بودند برای راه‌اندازی مجدد کارخانه لاستیک سازی شأن عمر مفید زندانیان را افزایش دهند، به اردوگاه فرستاده شد.
«ویکتور فرانکل» خالق کتاب «انسان در جستجوی معنا» همچون «پریمو لوی»، کتابش را بر اساس خاطرات واقعی‌اش در آشویتس نوشته است. او برای زنده ماندن در این اردوگاه، ساخت معنا را پیشنهاد می‌کند. فرانکل معتقد است که برای زنده ماندن باید روحیه خود را حفظ کرد و به تصویر آنچه که در انتظار ما است، از خوشبختی، خانواده، و آینده فکر کرد. این معنای زندگی ما است؛ یعنی دستیابی به خوشبختی، آن چیزی که پشت سر گذاشته‌ایم. اما پریمو لوی در کتاب خود معتقد است برای زنده ماندن در اردوگاه مرگ باید از یکی از این 3 کار را انتخاب کرد: 1عضو سازمان شدن، 2ترحم، 3دزدی.  پریمو لوی خود برای زنده ماندن از روش سازمان استفاده کرد زیرا او روحیه‌ای برای دزدی و چهره ای برای جلب ترحم نداشت. لوی موفق شد با همان کمترین منابعی که همچون سایر اسرا در اختیار داشت، عضویت سازمانی و ارتباطات را ایجاد کند و به منابعی دست پیدا کند که زنده ماندن او را بیشتر از زمان متوسطی که نازی‌ها تعیین کرده بودند، تضمین کند؛ یعنی چیزی بیشتر از سه ماه. 
به همین دلیل می‌توان گفت که کتاب پریمو لوی مهم‌ترین کتاب در زمینه هولوکاست است. زیرا در صورت تکرار تاریخ می‌توان از آن به عنوان راهنمای عملی زنده ماندن در اردوگاه مرگ استفاده کرد.
        

          واقع‌بینانه‌ترین توصیفی که از آشویتس خونده‌ام. بدون هیچ سانتیمانتال‌بازی بیهوده‌ای. 
چیزی که کتاب رو برای من بی‌اندازه خواندنی می‌کرد دونستن این نکته بود که نویسنده 10 سال پس از رهایی از آشویتش خودکشی می‌کنه. 
زندگی آدمیزاد چیز غریبیه جداً.
به علاوه اینکه ترجمه به‌شدت بی‌نقصه. حقیقتاً لذت بردم.
        

          کتاب مستند خوبی بود از وضعیت اردوگاه‌های کار اجباری.
اما پسند من نبود چون من داستان رو به کتاب مستند ترجیح می‌دم...
        

          درباره‌ی جنگ جهانی دوم، نازی‌ها و آشویتس کتاب‌های زیادی نوشته شده و فیلم‌های زیادی ساخته شده، اما این کتاب یه جور عجیب و تلخی متفاوت بود با دیگر روایت‌هایی که از آن روزهای اروپا دیده و شنیده و خونده بودم. پریمو لوی ماجراهای واقعی خودش را تعریف می‌کند؛ به عنوان یه یهودی ایتالیایی که از یکی از این اردوگاه‌ها سر در آورد و در نهایت آن‌قدر زنده موند تا سرگذشتش را در این کتاب تعریف کنه. نمی‌شه گفت کتاب رمانه، بیشتر یادداشت‌های تکه‌تکه‌ی لوی است که درباره‌ی نظام سازماندهی قربانیان در مواجهه با چنین فاجعه‌ی انسانی‌ای بهش رسیدن. خیلی عجیبه که در چنین وضعیت وحشتناکی آدم‌ها تلاش می‌کنن برای حفظ جون و بقاشون انسانیت‌شون رو بذارن زیر پا و برسن به راه‌حل‌های صرفاً کاربردی. یکی از ویژگی‌های شگفت‌انگیز لوی تسلط کاملش به متون قدیمی مثل کمدی الهی دانته و اسطوره‌هاست و به همین دلیل در جای جای روایتش تشبیه‌هایی رو به کار می‌بره و با پل زدن بین روایت خودش و اسطوره‌ها به عمق و زیبایی نوشته‌هاش و البته دردناکی‌شون اضافه می‌کنه. ویژگی مثبت دیگه‌اش اینه که سعی نمی‌کنه ماجرا رو دراماتیک کنه، انگار فقط داره شرح وقایع می‌ده. انگار از فاصله‌ی دوری ایستاده و داره درباره‌ی رفتار انسان‌ها در اون وضعیت با خودش فکر می‌کنه.
پریمو لوی معتقده با اینکه روایت درباره‌ی این ماجرا زیاده، هیچ‌کدوم کامل و صادقانه نیست چون کسانی که با عمق این ماجرا روبه‌رو شدن کسانی بودند که در خلال این ماجرا به وحشیانه‌ترین شکل ممکن مُردن. کسانی که زنده موندن و روایت کردن، همه‌ی ماجرا رو ندیدن و بنابراین روایت‌شون صادقانه نیست و این شامل حال خودش هم می‌شه.
شاید برای همین باشه که سال‌ها بعد خودش را می‌کشه.
ترجمه به‌نظرم خیلی تمیز و خوب بود و معلومه که مترجم هم دغدغه‌ی شخصی داره‌ درباره‌ی این موضوع هم احاطه‌ی کامل به ارجاعاتی که لوی می‌ده.