اسم کتاب دقیقا روایتگر کل داستان است! 
از یه جایی به بعد دیگه روایت عشق نیست ، روایتگر حماقت!
        

          می‌دونم که دختری از پرو، بهترین رمان یوسا نیست.
می‌دونم که دختری از پرو، بین پنج تا کتاب مطرح یوسا هم نیست.
می‌دونم ترجمۀ کتاب افتضاحه.
می‌دونم که داستانش یک مقدار کلید اسراری بود.
می‌دونم، می‌دونم، می‌دونم.
اما این‌ها باعث نمی‌شه که دلم عمیقاً برای "دختر بد" تنگ نشه. دختر بد رو دوست داشتم، نگاه بدون قضاوت ریکاردو رو دوست داشتم، عشقش رو دوست داشتم، تاریخ لابه‌لای خطوط کتاب رو دوست داشتم، دختر بد رو خیلی دوست داشتم، خیلی... دلم براش تنگ می‌شه.
عمیقاً دلم می‌خواد کسی من رو همونقدر دوست داشته باشه که ریکاردو، دختر بد رو دوست داشت، و من همونقدر مطمئن باشم که کسی هست که در هر شرایطی من رو می‌پذیره، همونطور که دختر بد به ریکاردو اعتماد داشت.
        

          ادبیات آمریکای لاتین همیشه دستخوش مسائل اجتماعی و رخدادهای انسانی بوده است که ظلم و ستم در مقابل مظلوم قرار می‌گیرد.
حال «یوسا» که نویسنده‌ای از آمریکای لاتین است به حتم چنین داده‌هایی را در آثار خود نمایان ساخته و از آنها بعنوان دست‌مایه بهره می‌گیرد.
«دختری از پرو» اثری ست که در آن آمال و آرزوها در گرو خواستن، ماندن، رفتن و عبور از آن چیزهایی ست که ریشه در وجود شخصیت‌ها دوانده است.
حال در این میان دو شخصیت اصلی نیز دچار تب خواستن یکدیگرند اما باید تصمیمی را بگیرند که...
        

          احتمالاً بقیه پنج ستاره را زیادی بدانند، ولی من در این موضوع، در اکثر مواقع، شخصی تصمیم می‌گیرم. پس همین پنج ستارۀ کامل را بهش می‌دهم.
تلخ بود و عاشقانه. حتی احمقانه. موقع خواندنش، خیلی گریه کردم. نه برای ریکاردو یا شیلیایی کوچک، بلکه برای خودم. برای حماقت خودم، که بنظر شبیه به ریکاردو می‌آمد...
خواندنش برایم بسیار لذت بخش بود و طولانی بودنش را هم بسیار دوست داشتم... پر از جزئیاتی بود که با دانستنشان لبخندم کش می‌آمد.
ولی سانسور! خدای من. حداقل خداروشکر که برای جاهایی که حذف کرده بود سه نقطه‌ای گذاشته بود تا بدانیم که حذف شده، اما، این چه وضعیتی ست؟ حرص آدم درمی‌آید. هرچند چیز خیلی خاصی هم نباشد.
        

          داستان چیزی ندارد، شبیه فسق‌نامه‌هایی که بسیاری از نویسندگان مدرن، مثلا مارکز در دلبرکان...، نوشته‌اند اما با رنگ‌و‌بویی عاشقانه‌تر و پایانی جذاب‌تر. معشوقه پیکارویی است که هر چند سال یک بار در قالبی نمایان می‌شود و باز راوی عاشق را به بازی می‌گیرد و مردانی را طعمهٔ هوسبازی و طمع خود می‌کند. 
اما از این خلال، مطلوبی که دست خواننده را می‌گیرد بسیار جالب است. یوسا به واسطهٔ این پیکارسک به نحوی تاریخ اجتماعی و فرهنگی نیمهٔ دوم قرن بیستم را نوشته است. از آمریکای جنوبی و انقلاب‌های چریکی شروع کرده، به فرانسهٔ روشنفکری رفته، سر از لندن هیپی‌ها درآورده، ژاپن تکنولوژیک را به تصویر کشیده و سپس اسپانیای بازنشستگی‌اش را به رقم کشیده است. 
کل کتاب به نظرم چیزی ندارد جز همین فایدهٔ تجربهٔ زیست در این دوره از تاریخ فرهنگی.
        

          یکی از رمانهای خوب یوساست اما اون شکل تیپیک رمانهاش را نداره. شاید چون داستان در پرو نمیگذره و درباره یک پسری هست که درگیر عشقی عجیب و غریب میشه و ما با این پسر بزرگ میشیم تا وقتی که مترجم بین المللی میشه و به خیلی کشورها سفر میکنه و عشقش همیشه به شکلی غیرمنتظره در مسیرش قرار میگیره. کتاب پر از سانسوره