اولین رمان مجید غروی فضاساز است، دایره ی گسترده ی واژگان و تلاش نویسنده برای ساختن یک تاریخ شخصی، از آن رمانی فلسفی  ساخته که در ارتباط مستقیم با زمان و مکان قرار دارد. مخاطب این رمان مدام با سؤال های راوی همراه می شود و به تدریج مانند او در واقعیت عناصر و تاریخِ بیرونی تردید می کند. و این تردید کلید مهم خوانش رمان است. شکی که کم کم کل اثر را در برمی گیرد و باعث می شود مُردگان به سخن آیند یا احضار شوند. برای همین سَبّت چونان وضعیتی است در آفرینش که طی آن تاریخ خصوصی یک انسان و شهرش از تاریکی ای عمیق بیرون کشیده می شود.