نویسندة این کتاب، برای بیان مقصود خویش از اصطلاح «پساهنر» مدد می جوید. وی معتقد است: «در حالی که «هنر مدرن» دارای غنایی است، از تجربه های انقلابی برانگیخته شده از طریق اشتیاق به بیان جنبه های ذهن ناخودآگاه مدد می جوید، لیکن، بیان می دارد که پسامدرن پیش پاافتادگی سطحی و بی اندیشه ورز، برانگیخته شده ای بر اساس اشتیاق به نهادینه شدن است. او این دو مقوله را از هم جدا می داند و می اندیشد با پساهنر و پسامدرن، به پایان هنر نزدیک می شویم. این کتاب، شرحی بر این نوع اندیشه، و دفاع از عقاید خویش پیرامون آن است.