فککککک نکنننننمممم زیاد باب میل باشه 
کتابهای بهتری هم هست که درباره رواقی و رواقی زیستن میشه خوند
        

          نزدیکی روش‌های زندگی رواقی به آموزه‌های اسلام برایم جالب بود. با این حال اگرچه رو‌شها بعضا مشترک هستند اما اهداف و نیات در رواقی‌گری و اسلام، تفاوتهایی دارد.
 جدا از اراجیفی که گاها نویسنده به دلیل بی خدا بودنش نوشته بود، کتاب برای من نکات کاربردی و مفیدی داشت و درکل خوندنش رو توصیه میکنم.
        

          منطق رواقی گری خودش که عالیه
توضیح نویسنده هم جزئیاتش رو در ارتباط با زندگی مدرن خوب توصیف کرده
یه کمی بعضی قسمتاش زیادی روی هواست، ولی در کل خوبه
        

          فیلسوفان رواقی با قدمت ۲ هزار ساله کلی حرف برای دنیای مدرن ما دارند. توی این کتاب حداقل میتونید توانایی کنترل خشم و مقابله با مشکلات رو پیدا کنید و یکجورایی از حداقل ها لذت ببرید.
        

          کتاب مفید و آموزنده‌ای است اما نسبت به کتاب دیگر همین نویسنده «راهنمای زندگی خوب» مطلب چندان جدیدی ندارد.
ترجمه‌ی کتاب هم خیلی روان و مناسب است.
        

          این کتاب اولین مواجه ی من با فلسفه ی رواقی بود. 
ایده ی کتاب جالب بود. و به طور کلی چالش های رواقی برای من جالب بود و ایده های خوبی را در بر داشت از جمله تکنیک های انعطاف پذیری، قاب بندی و لنگر ها در مواجه با مشکلات. اما من به شخصه از ایده ی آزمون های رواقی کمی دلسرد شدم. 
چرا انسان وقتی  می پندارد که بلا یا چالش از سمت خدایان یا عوامل و نیرو های بیرونی  است، بهتر قانع میشود که بکوشد یا خونسرد باشد؟
 چرا همیشه احتیاج داریم که نیرویی فراتر از ما باشد؟
قطعا جواب این سوال ساده نیست و انسان در طول تاریخ خدایانی تعریف کرده از طریق اتصال با آن ها رنج و دشواری های زندگی را تاب بیاورد و بنده نیازمند کنکجاوی بیشتر در این ضمینه هستم؛ بگذریم!
خواندن مثال زندگی دیگران در مواجه با چالش ها و مصیبت های وحشتناک و نحوه ی برخورد آنان ما رو تا حدی به فکر فرو میبرد. اما به نظرم نویسنده تنها بر روی نقاط قوت این مثال ها تکیه کرده بود و دستور العمل ساده ای برای زندگی پیچیده ی ما ارائه داده بود که برای من جذاب نبود. 
مخصوصا داستان های شخصی نویسنده و اعتماد به نفسش در اینکه چقدر این راهکار ها موثر هستند کمی مرا دلزده میکرد. شاید این راهکار ها موثر باشند اما نحوه ی پیاده سازی این راهکار ها قطعا به سادگی قلم نویسنده نمیباشد مخصوصا در دنیای امروز. 
نمیتوانم این کتاب را زرد بنامم چرا که ایده های قابل به تاملی را ذکر میکرد. و از بزرگان زیادی نام برده بود که خواندن تاملات و فلسفه ی آن ها میتواند راهگشا باشد. در کل شاید به این کتاب امتیاز بالایی ندهم اما  ایده ی فلسفه ی راقی قطعا جذاب بود و رویکرد جدیدی را در مواجه با مشکلات به من معرفی کرد. 
اگر دوست دارید به طور خلاصه با این فلسفه آشنا شوید شاید کتاب خوبی برای شروع باشد.
        

          🔹 کتاب چالش رواقی

رواقی گری شاخه ای از انواع مکاتب فلسفی است که حدود چهارصد سال پیش توسط زنون پایه گذاری و مطرح شد. رواقی گری بر اساس مستقل بودن  و تاثرناپذیری اراده ی آدمی در مواجهه با التهابات بیرونی بنا شده است. یعنی هرچه قدر جان و دل آدم، فارغ از محیط بیرونی و بی توجه به سختی ها و پستی و بلندی های زندگی بار بیاید، زندگی آرام تری خواهد داشت. ظاهرا این دست کتاب ها اخیرا رواج پیدا کرده اند و مورد استقبال قرار گرفته اند. اما پیش می آید که برخی از فرآورده‌ها و خروجی های این مکتب هم زرد و سطحی باشند. این کتاب هم به نظرم همین طور آمد. نزدیک به ۷۰ صفحه از ۱۷۷ صفحه ی کتاب را خواندم و رهایش کردم. دیدم فایده ای ندارد و ارزش ادامه دادن ندارد. قبلا هم عرض کرده بودم که حتما کتابی را که در اوایل یا اواسط آن متوجه بی باری و کم ارزشی اش شدیم؛ بهتر است شجاعانه رها کنیم.

#فلسفه
#رواقی_گری
#آخرین_کتابی_که_نخواندم😊


        

          این گونه می‌نویسم که خواندن این کتاب در مقایسه با کتاب حجیم تر فلسفه ای برای زندگی از همین نویسنده مانند برکه‌ای آرام در مقایسه با آبشاری با شکوه تر بود.

گویی خود نویسنده هم این درک را برای خواننده ایجاد می‌کند که در این کتاب با مفاهیم سر و‌ کار نخواهیم داشت و به یادآوری چند تمرین و نتایج آن اکتفا می ‌کند.

 نویسنده نشان می‌دهد که خردورزی‌های فیلسوفان رواقی سده‌ها پیش می‌تواند ما را در مواجهه با فشارهای گوناگون زندگی امروزه یاری کند. این کتاب این‌بار به نحوی منحصر به فرد، بینش‌های رواقیان باستان نظیر مارکوس اورلیوس، سنکا و اپیکتتوس را با تکنیک‌های روان‌‌شناختی معاصر، نظیر اثر لنگر انداختن تلفیق می‌کند. 

نتیجه آن که «راهبرد آزمون رواقی» ساده و نوین نویسنده به ما می‌آموزد که چگونه واکنش‌های عاطفی خود را نسبت به موانع زندگی، به شکلی عمیق تغییر دهیم. بدین سان، نه تنها بر این موانع چیره می‌شویم بلکه از آنها بهره می‌بریم.

این کتاب تمرینی است برای چیزی که می‌توان رواقی گری قرن بیست و یکمی نامیدش. در این کتاب نویسنده پند و اندرزهای فیلسوفان رواقی قرن نخست میلادی را با تحقیقات روانشناسان قرن بیست و یکمی در هم آمیخته است.

مولف معتقد است که برخی از دانشگاهیان و آکادمیسین‌ها از این کار او خواهند رنجید، چون آنان مکتب رواقی را یادگاری گرانبها از دوران باستان می‌دانند، مثل چیزی که درون جعبه‌ای به دقت مهر و موم شده نگهداری می‌شود تا بدون تماس با آن فقط بتوان نگاهش کرد. 

در مقابل نویسنده کتاب به این مکتب همچون ابزاری می‌نگرد که گرچه به واسطه گذر زمان نیاز به جلا دادن دارد نه تنها هنوز هم مفید است بلکه می‌تواند تاثیر بسیار نافعی بر زندگی‌های مدرن داشته باشد.

نویسنده یادآور می‌شود که احتمالا رواقیان باستان با این به روزرسانی عقایدشان از سوی نویسنده مخالفتی نمی‌کردند. به ویژه سنکا از کارش پشتیبانی می‌کرد آخر او بود که می‌گفت: «من هرگز خود را به یکی از بزرگان رواقی مقید نمی‌کنم. من هم حق دارم عقاید خودم را شکل دهم.»

مولف در این کتاب کار را با شرح نوع مشکلاتی آغاز می‌کند که بیشتر در معرضشان هستیم و بعد به شیوه پاسخ به آن مشکلات می‌پردازد. گرچه بسیاری از افراد در مواجهه با مشکلات سرخورده، خشمگین، مضطرب یا حتی دلسرد می‌شوند، دیگرانی هم هستند که آنها را می‌پذیرند و آرامششان را از کف نمی‌دهند. چظور این دسته اخیر چنین می‌کنند؟ آیا ما می‌توانیم مثل آنها عمل کنیم.

مولف کتاب در ادامه روان‌شناسی مشکلات را بررسی می‌کند و به این سوال پاسخ می‌دهد که چرا مشکلات چنین تاثیرات هیجانی بر ما دارند؟ در ادامه هم نشان می‌دهد که چطور به جای اینکه به مشکلات پیش رویمان صرفا به چشم رویدادهایی ناخوشایند بنگریم، می‌توانیم آن‌ها را همچون آزمون‌هایی برای سنجش انعطاف‌پذیری و مهارتمان تلقی و قالب‌بندی کنیم. 

انجام دادن این کار تاثیری ژرف بر چگونگی واکنشمان به مشکلات دارد به جای آنکه در مواجهه با مشکلات دچار خشم و اضطراب شویم از این که مشتاقانه به حسابشان می‌رسیم به وجد می‌آییم. 

در آخر نیز نویسنده کتاب نشان می‌دهد که چگونه استفاده از راهبرد آزمون رواقی علاوه بر کمک به پیشبرد بهتر روزهایمان کمک می‌کند تا زندگانی خوب و نیز مرگی خوب هنگام ترک جهان داشته باشیم.