مرتضی شعبانی دست آدم را می‌گیرد و می‌برد به خرمشهر و فکه، روضه روایت کند. از آدم‌های دفاع مقدس حکایت می‌کند و از حماسه‌هایی که آغازشان عاشوراست: "زیارت عاشورا شروع نشده، صدای گریه فضا را پر کرد. به روضه‌خوان نیازی نبود؛ کافی بود چشمت را ببندی و صحنه‌ی ده سال قبل این‌جا را مجسم کنی. کربلای مجسم بود، فقط نیزه و شمشیر و سپر کم داشت. به جایش زمینی پیش چشمت می‌آمد پر از ترکش، قمقمه‌های تیرخورده و خالی، بدن‌های تیر و ترکش‌خورده‌ای که نای حرکت ندارند و آرام و بی‌صدا کنار هم آرمیده‌اند. حلاوت و شیرینی آن زیارت عاشورا برایم هنوز تازگی دارد. آفتاب که غروب کرد، زیارت عاشورا هم همراه با آخرین حلقه‌ی فیلم من تمام شد."
روایتِ آخر، روایتِ سید مرتضی آوینی نیست؛ روایتِ "روایتِ فتح" است. روایت چند نفر که کنار هم مانده‌اند، تا امرِ ولی و رهبرشان زمین نماند. کتاب از اولین مواجهه‌ی مرتضی شعبانی با روایت فتح و بعد، آوینی شروع می‌شود. در ادامه تلاش‌های گروه را می‌بینیم، آدم‌هایی که حول یک دغدغه جمع شده‌اند و عمل به وظیفه همه آن چیزی است که بلدند. از آوینی و دویدنش دنبال قصه و ساختار، از اصغر بختیاری و هرچه از دستش برآمدن، انجام دادن، تا خود مرتضی شعبانی که در دقایق آخر، تنها وظیفه‌اش، ثبت تصویر، را انجام می‌دهد.
در نهایت، اگر هدفتان از خواندنِ کتاب این باشد که بخواهید با آوینی و شخصیتش بیشتر آشنا شوید، کتاب "شهید فرهنگ" از نشر معارف، شاید پیشنهاد مناسب‌تری باشد.
        

          طرح جلد کتاب گویای محتوای آن است؛ نگاهی نزدیک به سید مرتضی آوینی از دریچه‌ی دوربین مرتضی شعبانی! 
آقا مرتضی شعبانی که سال‌ها تصویربردار مجموعه‌ی روایت فتح بوده، نشسته و از خاطراتش برایمان می‌گوید. از اضافه شدنش به روایت فتح تا تعطیلی آن، از شروع دوباره‌ی روایت فتح تا سفر فکه، از جدی بودن آقامرتضی در کار تا شوخی‌هایش، از نماز شب‌هایش تا کلاس‌ها و آموزش‌هایش و..
این کتاب آنقدر روان و ساده و بی‌تکلف است که در این مدتی کوتاهی که چاپ شده دوبار خواندمش! 
        

          این کتاب یک نوع تاریخچه روایت فتح است .نمیدانم به خاطر اینکه به آوینی علاقه دارم این کتاب به دلم نشست یا واقعا کتاب خوبی بود .فکر کنم واقعا این کتاب خوبی بوده .به رفقا می گویم در روایت کردن صمیمیت خیلی مهم است .شاید به همین دلیل خود مستندهای روایت فتح به دل من نچسبیده ،ولی لامصب صدایش خیلی جذاب است .نریشن ها را انگار چیزی کشیده و نوشته یا ملائک در گوشش دیکته کرده اند ،واقعا آوینی جذاب است .ما استاد گند زدن به شخصیت یک نفر هستیم .اگر فردی یک نقطه ضعف داشته باشه ،اد میایم اون رو بلد می کنیم .مثلاً برساخت ذهنی من در نوجوانی از آوینی که شهید هنرمند بوده که خیلی خشک بود ،بعد که رفتیم دانشگاه گفتند ایشون تحلیل گر سینما و منتقد هم بوده :-/ بعد یکم جلو تر رفتیم گفتند ایشون غرب شناس بوده ،فیلسوف بوده ...به نظرم هیچ کدومش درست نبود ،واقعا آوینی یک آدم خاص بوده که جمع خیلی از چیزها بوده که الان اون فرم  به خیلی ها نمیشینه .....چقدر حرف زدم و اما کتاب ...کتاب هم فرم خاص خودش را دارد .مرتضی شعبانی چون فیلم بردار بوده ،تمام کتاب را دوربینی روایت می کند ،شاید خودش هم نفهمد به نظرم این کتاب اول شخص نیست ...چون مرتضی شعبانی را نمی بینیم ،اکثر کتاب پر است از آوینی و روایت فتح ....خیلی عالیه ....به خدا جا داره آدم برای شناخت آوینی این یک کتاب رو بخونه ،هزارتا ماجرای فکر آوینی نخونه