«احمد بن عمر بن محمد بن عبدالله» معروف به «نجم الدین کبری»، در سال 540 هـ درخیوق خوارزم چشم به جهان گشود. با تشویق پدرش که از علما و صوفیان بنام عصر بود، مقدمات علوم را در شهر خود و بلاد دیگر خوارزم به خوبی فرا گرفت. وی در تکمیل علوم و سماع حدیث جهدی فراوان داشت. شوق دانش اندوزی، او را به سفرهای دور و نزدیک واداشت که از آن جمله در تبریز به حضور امام ائمه الحدیث «ابومنصور محمد بن اسعد بن محمد خوره» رسید و کتاب «شرح السنه و مصابیح را در خانقاه زاهدة آن شهر به خط خود نوشت. شیخ، سرسلسلة طریقة «کبرویه» بود و مریدان فراوانی داشت که تنی چند از ایشان به داشتن درایت، کرامت و آثار ذی قیمت از مفاخر و بزرگان صوفیه به شمار می آیند، چون: مجدالدین بغدادی، شیخ بهاءالدین زکریا و... شیخ زمانی که حدود هشتاد سال داشت، در هجوم وحشیانة تاتار به ایران، چنان که شایع است، قتل و غارت مسلمانان را تحمل نکرد و پیشاپیش دیگران به جنگ و مقابله با مغولان پرداخت، تا این که تیری در سینه اش نشست و در 618 هـ . به شهادت رسید. در کتاب حاضر، ضمن بیان زندگی نامة شیخ نجم الدین کبری، راه رسیدن به درگاه وحدانیت از نگاه شیخ بیان شده است. در این گذر، از اشعار و آیات فراوانی نیز بهره گرفته شده است. همچنین در پایان کتاب فهرست اعلام، مکان ها، نام کتاب ها، آیات قرآنی، احادیث و اشعار ضمیمه شده است.