گمانم برای محمد الماغوط، شاعر سوری باشد که گفت: «الحزن مثل الله، موجود فی کل مکان» همچون وجود خدا، اندوه هم همه‌جا هست. این کتاب، در واقع شرح و بسط همین حرف است. خواندنش تجربه عجیبی بود. سفر به دنیای ذهنی آدمیزاد و شریک شدن در حس‌هایی که گاهی حتی نمی‌دانستی وجود دارد و بعد دیدن اینکه ای دل غافل، چقدر دلم برای این یکی چیز یا آن یکی آدم تنگ بود و خودم خبر نداشتم. کتاب با دسته‌بندی قابل قبولی، درباره احوالات درونی انسان معاصر حرف زده و احساسات متفاوتش در برخورد با آدمها و پدیده‌های متفاوت. اینکه درباره هر موضوعی می‌شود چقدر فکرهای متفاوتی کرد و احساسات مختلفی را از سر گذراند. به گمانم خواندن این کتاب برای هر داستان‌نویس یا نویسنده‌ای می‌تواند یک کلاس درس عالی باشد که چطور می‌شود در مورد ذهن و روان افراد حرف زد و احساسات جدید را کشف یا معرفی کرد.
        

          وقتی این کتاب رو بخونید عوض می شید، همش کتاب رو زمین میذارید و به کلماتی که گفته فکر می کنید، به چیزهایی که تجربه کرده بودید و یادتون رفته بود، به حس های مشترکی که با نویسنده تجربه کردید و حس های عجیبی که هرگز حس نکردید و حالا مثل یه غذای خارجی سعی دارید مزه مزه ش کنید.
من فکر میکنم این کتاب به نویسندگان داستان ها هم میتونه خیلی کمک کنه چون منبع الهام بخشی از احساساتی که میتونن باهاش شخصیت های جالب خلق کنن
        

          
گاهی احساساتی را تجربه می‌کنیم که واژه‌ای برای نامیدن آنها نداریم.

برای مثال:

- هیجان‌زدگی مشتاقانه برای معرفی چیزی به یک دوست (لیکوتیک)

- احساس تلخ ناامیدی از اینکه پس از ساعت‌ها در دسترس نبودن هیچ پیام جدیدی ندارید گویی دنیا هیچ متوجه نبودِ شما نشده است (برن اپان ری اینتری)

- احساس سرگردانی میان زندگی که می‌خواهید و زندگی که دارید (اُزیوری)

-احساس کوچکی و تنهایی در آن هنگام که در خیابان‌های شهری ناآشنا قدم می‌زنید. (وِن بِین)

اینها نمونه‌هایی از احساساتی است که کلمه‌ای برای بیانش نداریم و جان کونیگ در کتاب "واژه‌نامه‌ی حزن‌های ناشناخته" در تلاش است برای تعداد زیادی از چنین احساساتِ مشترکِ بیان نشده‌ای، واژه ابداع کند که نمونه آن کلمات داخل پرانتزهاست.

ویژگی بارز این کتاب خلاقیت و قدرت ابداع نویسنده و گوناگونی احساسات فاقد واژه است.

شاید تعداد زیادی از این واژه‌ها هیچوقت کاربرد چندانی در مکالمات روزمره حتی برای مخاطبانی که به ریشه‌های زبانی این کلمات آشناتر هستند (مثلا در اروپا)، پیدا نکنند اما به نظرم مهمتر از آن، احساس شگفتی  خواننده از کندوکاو جان کونیگ در دنیای احساسات و کشف تکه‌های کوچکِ منزوی و خاموش احساسات انسانی است.

انگار کتاب فراخوانی برای تک تک مخاطبانش است تا احساسات‌شان را جدی‌تر بگیرند، و برای شناسایی و توضیح آن‌ها تلاش کنند، حتی زمانی که واژه واحدی برای بیانش ندارند.
.
پ.ن: واژه‌های کتاب فقط مربوط به احساس حزن و اندوه در معنای متعارفش نیست.
        

          کتاب جالبی بود ، اون احساسی که موقع خوندنش تجربه میکنین خیلی عجیبه چون روی احساساتی اسم گذاشته که همه ما تجربش کردیم و برام جالب و عجیب بود ، حس قشنگی داره ، اگه از این سبک کتاب ها خوشتون میاد خالی از لطف نیست خوندن این کتاب
        

          کلمات، واسطه‌ی پا گذاشتن ما به دنیای بیرون هستند و زبان...
شگفت انگیزترین اعجاز آدمیت است.
        

          کتاب جالب و متفاوتی بود و واقعا ارزش یکبار خوندن رو داره
        

          کتاب بیشتر جنبه فان و سرگرمی داره .
نویسنده روی یک سری از احساسات و حالات و اتفاقات مختلف ، اصلطلاحات خاصی رو نامگذاری کرده که جالبه و بعضیاش آدمو به فکر فرو میبره 
درکل جنبه سرگرمی برام داشت. 
یکبار خوندنش؟ اره میشه لا به لای روزمره زندگی خوندش ولی فقط یبار 
        

          اوایل کتاب برام جذاب تر بود، اما هرچی جلو رفتم حجم اطلاعات زیاد شد. بنظرم از اون کتاب هاییه که فقط روزی یک واژه با معناش رو باید بخونی و کل روز بهش فکر کنی
        

          چقدر برای خوندن این کتاب ذوق داشتم و چقدر ارتباط نگرفتم باهاش ، خیلی از احساساتی ک این کتاب تعریف کرده بود اصلا برام قابل درک نبود ، فقط با چند موردش همزاد پنداری کردم ،
ولی خب کتاب جالب و متفاوتی بود 🤍
        

          نمیدانم وقتی این کتاب را خواندم چه شد، هنوز هم نمیدانم. شاید برای تعداد زیادی از ناراحتی هایم نامی جدید پیدا کردم و شاید هم فهمیدم جهان گسترده ی غم ها، خیلی بزرگتر از آن چیزی ست که فکر میکردم.
ولی مطمئنم این کتاب شبیه دیگر کتاب هایی که خوانده بودم نبود، همه چیزش فرق داشت. ظاهر و باطنش، حال و هوایش، همه متفاوت بودند.
شاید اگر بخوانیدش، بدانید امروز صبح وقتی از خواب بیدار میشوید، چرا این حجم از غم و ناراحتی روی دلتان سنگینی میکند:)