واقعا خیلی کتاب خوب و عالی ای بود 
اتفاقاتش و رویداد هاش....
این کتاب را پارسال خوانده ام و هنوز هم خیلی دوستش دارم
        

          واقعا ان اتفاقی که رخ داد و روحیات ان شخصیت برام جذاب بود 
و کلمه شکلات فندقی توی ذهنم باقیست
و فضا سازی خوبی داشت😍
با ان احساس های نوجوانی اش بیشتر دلم پیش می مونه
بازم میگم خیلی خوب فضاسازی کرد دقیقا خونشون را خیلی خوب تو صیف کرد و  لحظه ی  ان حادثه را  همینطور فضا سازی خوبی کرد
و ان چند  تا اسم جالب  برا گروهشون چند گانگی جالبی بود و  رونی دوست داست پیانو بزنه و این حسرت را بروی خودش نمی اورد و این یکی از  هزار رویاش بود و یکی نبود و هیچ کدوم را بروی خودش نمی اورد ماجرا امضا گرفتن از نویسنده اش برای داداش علی بود و  توی بچگی اتفاق های زیادی براش افتاد و مطمنم رونیکا در اینده مادری قوی میشه

 نیگاه کنید انگار خودم انجا بودم و داستان انگار واقعیه و حتی باورم شده که ان بزرگ میشه و مادر قوی میشه 
 ولی خیلی ها تو دنیا مثل رونیکا هستن



        

          رونی داستانی است از نوجوانی.از همان جنس دغدغه هایی دارد که بارها در دل مرور کردیم ومی خواستیم کس دیگری باشیم.جور دیگر عمل کنیم.
راهش را نمی دانستیم و غرق خیالات می شدیم و با جسارت و شجاعت قهرمان کتاب‌ها کیف می کردیم و خودمان را جایش می گذاشتیم.اما اینکه خودمان جرات داشته باشیم و بخواهیم برای چیزی که مطلوب نیست سینه سپر کنیم،نه! رسیدن به این قله برای نوجوان سخت است.رونی هم مشکلی مشابه دارد. او نمی تواند در لحظاتی که سکوت جایز نیست حرف بزند.نمی تواند جایی که باید فریاد بزند.نمی تواند حقش را بگیرد.
این داستان،داستان تمام نوجوانهاست که در سفری قهرمانانه همراه رونی می شوند یا راه جرات مندی را یاد بگیرند.
داستان رونی علاوه بر جرات مندی به حس تنهایی و افسردگی دوران بلوغ می پردازد.حسی که بعضی موارد شدت می گیرد و منجر به مرگ خودخواسته می گردد.
اطلاعات فیلم و موسیقی کتاب جز یک یا دو مورد،سودمند است.تا جایی که می شد سرچ کردم و اشخاص و آدم های مطرح شده را شناختم.
زبان داستان دایره واژگان و اصطلاحات به کار رفته در کتاب با دنیای نوجوانی هماهنگ است.
فقط در ابتدای کتاب کمی آشفتگی در روایت وجود دارد که مخاطب در ابتدا دچار حس"هیچ چیز نفهمیدم!، این حرفها یعنی چه و..."  می کند که با پیشرفت داستان اوضاع بهتر می شود.
پایان داستان را دوست داشتم.
قابل توصیه به نوجوان ۱۵ تا ۱۸ سال.
        

          شروع جذابی داشت. ولی در اواسط کتاب راوی  با حرافی‌هایش سرم را خورد. و داشتم زده می‌شدم که رسیدم به آخر کتاب که ناگهان ورق برگشت و همه چیز معنا پیدا کرد و عاشقش شدم!!!
برای دوازده سال به بالا مناسب به نظر می رسد. 
        

          ناراحت می‌شم وقتی می‌بینم کسی کتابی رو به گودریدز اضافه کرده، اما این‌قدر ناقص. خودم هم نمی‌تونم ویرایشش کنم.
راوی داستان دختریه به اسم رونیکا، یا به قول همه رونی. داستان رو که شروع می‌کنیم متوجه می‌شیم که یه کلیپی پخش شده که رونی و چند تا از دوستاش توی اون کلیپ هستن، و حالا رونی داره داستان اتفاقای قبل از اون کلیپ که منجر به ضبط و پخش اون شده بودن رو تعریف می‌کنه.
بعد از خوندنش چند تا نکته به ذهنم رسید، و با مامانم که صحبت کردم دیدم اون هم توی چند تاش باهام موافقه و به یه سری چیزا هم اشاره کرد که من بهشون توجه نکرده بودم. 
اول از همه این‌که، من شخصیت رونی رو خیلی دوست داشتم. یعنی برام ملموس و قابل‌درک بود. و دختر خوبی هم بود. :دی، منظورم اینه که کسی بود که بدم نمی‌آد باهاش معاشرت کنم.
دوم، از این‌که تو طول داستان به مکان‌ها اشاره می‌کرد خیلی خوشم اومد. من این رو توی کتاب‌های خارجی خیلی بیشتر می‌بینم تا کتاب‌های ایرانی. نمی‌دونم، ایرانیا شرمشون می‌آد به جای "خیابون" مثلا بگن "خیابون انقلاب"؟ چی می‌شه مگه؟ تصورش هم خیلی راحت‌تر و لذت‌بخش‌تر می‌شه. و خب بالاخره ما چه می‌دونیم که تا چند سال بعد چه اتفاقی قراره بیفته؟ شاید یکی بعدا نشست خوندش و کلی با یاد و خاطره خیابون انقلاب حال کرد. یا خط مترو صادقیه، یا چه می‌دونم. 
سوم، ایده بهار خیلی خفن بود! ازش خوشم اومد، آدم خلاق و جالبی به نظر می‌اومد.
چهارم، دیگه حقیقتا و به معنی واقعی کلمه دارن شور شازده کوچولو رو درمیارن! بابا رها کنید اون بدبخت رو، خود اگزوپری فکرش رو هم نمی‌کرد که شخصیتش یه وقتی این‌همه صدا کنه و اینا. بسه دیگه. یعنی به نظرم بدون اسم بردن از شازده کوچولو هم به راحتی می‌تونست داستان رو پیش ببره. شاید می‌خواست ما رو به دنیای رونی نزدیک‌تر کنه، اما فکر می‌کنم اسم بردن از همون هری پاتر هم کافی بود.
پنجم، فکر می‌کنم بهار اون آخر خیلی راحت و کشکی از تصمیمش برگشت. (دارم سعی می‌کنم داستان رو لو ندم) اول فکر کردم که خیلی راحت بی‌خیال شد، اما بعد فکر کردم که شاید فقط دنبال یه بهونه هرچند کوچیک بود تا تصمیمش رو عملی نکنه. اما وقتی از ماه‌ها پیش برنامه‌ریزی‌ش کرده بود و آدم دعوت کرده بود به تولدش و... نمی‌دونم.
ششم، اسم بردن از ایییین‌همه آلبوم موسیقی و آهنگ و خواننده و آهنگساز واقعا لازم بود؟ وقتی به نوجوون‌های دوروبرم نگاه می‌کنم، فکر می‌کنم درصد خیلی پایینی‌شون هستن که تا این‌ حد با موسیقی کلاسیک یا آهنگ‌های بی‌کلام آشنایی داشته باشن، و درصد خیلی کم‌تری هستن که بعد از دیدن اسمای توی این کتاب می‌رن دنبالش بگردن. باز حالا اگر موسیقی پاپ یا راک بود، شاید طیف بیشتری از افراد باهاش آشنایی داشتن، اما تعارف که نداریم، مگه کلا چند تا نوجوون تو این دوره‌زمونه طرفدار موسیقی کلاسیکن؟ من که نیستم.
هفتم، این یکی رو من بهش توجه نکرده بودم و مامان گفت. لحن راوی این داستان، با توجه به این که ما می‌دونستیم یه "کتاب" نوشته، لحن یه دختر چهارده ساله نبود. قشنگ معلوم بود که یه نویسنده حرفه‌ای کتاب رو نوشته و داره می‌چسبوندش به یه دختربچه.
هشتم، اسم کتاب و از اون بیشتر اسامی فصل‌ها رو خیلی پسندیدم. 

در نتیجه، فکر می‌کنم سرجمع کتاب خوبی بود و یک ساعتی باهاش زندگی کردم و لذت بردم.
        

          رونی یک پیانو قورت داده
راستش قبل دیدن طرح جلد و اسم نویسنده گمان کردم با یک کتاب ترجمه ای مواجه ام
کتاب را جمع خوانی کردیم ،بعد از چند فصل به دوستانم گفتم:حوصله تون سر نرفت!؟
کتاب در شروع سعی میکند با تعلیق و ایجاد پرسش و طلب رفع ابهام مخاطب را با ادامه داستان خود همراه کند.اما زور این تعلیق زیاد نیست هر چند که تا فصول پایانی رفع هم نمیشود اما آنچه من را در ادامه مجاب کرد به ادامه دادن ،شکل گیری قصه بود نه تعلیقش. بعد چند فصل بالاخره شخصیت ها درست سر جایشان نشستند و قصه ،قصه شد.
نقاط قوت کتاب زیاد است. اما شاید مهمترینش اندازه کشمکش هاست.کشمکش ها درست به اندازه یک نوجوان طراحی شده اند.و با همین کشمکش های به قاعده از دل قصه یک قهرمان نوجوان بیرون می آید.
شاید اگر نویسنده کتاب یک خانم بود شخصیت رونی عمق بیشتری می‌گرفت اما با این حال آقای نویسنده از پس لحن و درونیات دخترانه خوب برآمده.
نویسنده برای شخصیت های پراکنده داستان هم ارزش قائل بوده و هریک را با ویژگی،  خاصش کرده.
        

          داستان خیلی پر کشش و گیرا شروع میشه تا جایی که دوست دارید بدید تو اینترنت و دنبال فیلم مربوط به اون حادثه بگردید .
اواسط افت میکنه و کمی پرلکنده گویی داره ولی دوباره در آخر به جذابیت اول کتاب برمیگرده.
بحث خودکشی را مطرح میکنه که به نظرم پیشنهاد دادنش برای هر نوجوانی شاید خوب نباشه.
با بحث هایی موسیقایی هم اگر آشنا باشید کتاب روون تر پیش میره.
        

          
وقتی نسخه صوتی کتاب را  گوش می‌دادم انگار پای صحبت یکی از دانش‌آموزان پرحرفم نشسته بودم. دانش آموزی که دلش پر است و مادری برای درد‌دل در خانه نیست؛ او دنبال گوش بیکار و همدلی می‌گردد تا بار دلش را سبک کند. 

با وجود اینکه نویسنده آقا هستند اما لحن و زبان رمان کاملا با یک نوجوان دختر مطابقت دارد. نگرانی‌ها، دغدغه‌ها، حرص و جوش‌های نوجوانی، حس مادرانه نسبت به برادر کوچکتر، روابط با هم‌کلاسیها و دوستانش، رابطه با پدر و عمه‌اش کاملا طبیعی و باور پذیر بود و خیلی خوب در متن نشسته بود. 

شخصیت‌پردازی خوب سبب می‌شد تصویر هر شخص در ذهن شکل بگیرد و این مساله باعث ارتباط بهتر با رمان می‌شد. 

اما من اشاره‌ی حتی کوتاه به خودکشی در رمان نوجوان را نمی‌پسندم؛ هرچند پایانش پر از امید باشد.
        

          نگم از جذابیت این کتاب!
عالی عالی عالی
تا ابد مورد علاقمه و چند بار خوندم چند بار دیگه هم میخونمش
میزان همزاد پنداریم با شخصیت اصلی داستان خیلی بود و خودمو کامل توی داستان تصور میکردم
قلم روون،کند نبودن داستان،جذابیت زیاد،پایان خوب
دیگه چی میخواین از یه کتاب؟
عالیه واقعا
        

          یک کتاب خوب هم برای نوجوان و هم بزرگسال.
شروع خواندنش فقط کمی حوصله می‌خواهد. 
شاید اول کار کمی سخت باشد، 
ولی وقتی تمام می‌شود لذت خواهید برد.
        

          کتاب کشش خوبی برای مخاطب دارد. ولی  اصطلاحاتی درباره‌ی موسیقی و سازها دارد که برای مخاطب عام مبهم است. به علاوه  موضوع خودکشی و اینکه یک نوجوان به آن فکر می‌کند یا حتی اقدام می‌کند برای یک کتاب نوجوان مناسب است؟ نمی‌دانم!
        

          آقای آقامحمدی را  وقتی که در همدان بود و مسئول خانۀ رمان حوزه هنری چندباری دیدم. از نظر تئوری داستان با سواد بود و اخلاق گرمی با شاگردان کلاسش داشت. کتاب رونی را به خواطر اسم ایشان خواندم. کتاب خویی بود، روحیات یک نوجوان عصیانگر را به خوبی نشان می‌داد. ایجاد معما در اول داستان خوب بود. و در طول داستان پازل چیده می‌شود تا به جواب برسد. فقط با پرگویی کمی از پیرنگ اصلی دور می‌شود. کتاب با پایان خوش تمام می‌شود ولی کلیشه‌ای نیست. ولی در طول کتاب زمینه چینی احساسی و رفتاری  نشده بود برای اقدام پدرش و منشی به ازدواج. طرح جلد و صفحه بندی هم عالی بود.
        

          اوایل داستان پر از حواشیه که باعث حوصله سر رفتن میشه ولی آخر داستان این حواشی ها نسبتا خوب کنار هم قرار می‌گیرند
مجموعا ارزش یه بار خواندن رو داشت
        

          کتاب فوق العاده ای بود.
ممنونم از خانم توکلی معلم زنگ تماشا که این کتاب و کلی کتاب جذاب دیگر(مخصوصا داس مرگ😂)رو به ما معرفی کردند.
        

          به عنوان کسی که خودش پیانو میزنه و نسبت بهش وابستگی داره اسم این کتاب رو که دیدم بهش جذب شدم و باعث شد بخونمش،تقریبا پارسال تابستون بود که تو یک روز و نیم تمومش کردم و واقعا منو به خودش جذب کرد.یه سری جاها بود که با خودم میگفتم داره کسل کننده میشه ولی هربار دوباره به جذابیت خودش برمیگشت
        

          معمولا کتاب هایی که جملات ناب و جذاب دارند و به اصطلاح تیر خلاص میزنند،مورد اقبال مخاطبان قرار میگیرند.#رونی_یک_پیانو_قورت_داده از #تیمور_آقامحمدی از آن دست رمان های نوجوان است که اگر بخش هایی از کتاب را برای یک نفر بلندخوانی کنید ،از شما خواهد پرسید این کتاب، کتاب روانشناسی ست؟جملات ناب کم ندارد و از این حیث حتی به مخاطب بزرگسال هم توصیه میشود.طرح جلد و قطع کتاب های #مهرک جذاب است و مرتبط محتوا.داستان دختری ست به نام رونی ( مخفف رونیکاست) ،مادرش را روز تولدش از دست داده و از آن روز میل به شرکت در هیچ تولدی ندارد.عاشق موسیقی ست و دوستان عجیب و غریبی دارد...اوایل کتاب روند داستان کند و اما اواخر سیر روایت بسیار تند میشود.راستش را بخواهید آنقدر نقد محتوایی (درمورد خودکشی)در مورد این کتاب شنیده بودم که با دید منفی سراغش رفتم اما رونی ،دنیا را از زاویه عشق به مخاطب نشان داد.خودکشی های بیان شده در داستان در خدمت هدف تربیتی نویسنده است .علاوه بر اینکه تاثیر منفی ندارد ،یکی از مشغله های ذهنی دوره نوجوانی را حل میکند.رونی نه تنها یک نوجوان مستقل و هنرمند است ،حامی ست،حامی پدر و برادرش حامی استاد پیانو حامی و نجات دهنده دوستش بهار که قصد خودکشی دارد.حتی رونی حامی خودش است.رونی شخصیتی ست که گویی باید ساعت ها پای حرفش بشینی و لذت ببری.جزئیات زندگی شخصیت اصلی داستان از زبان خودش آنقدر خوب روایت شده که گویی او را مقابل خود تصور میکنیم و پای حرفش مینشینیم.این کتاب از آن دست رمان های نوجوان است که نویسنده از هر جهت اثر قوی ای خلق کرده و با یک روایت ساده  و جذاب ایرانی روبرو نیستیم.تیمور آقا محمدی مخاطب را در سیلاب ماجراهای عجیب و غریب رونی غرق میکند و در واقع اواخر کتاب نجات را غیرممکن میسازد!از بین آثار نوجوانی که چند مدت اخیر خوانده ام این کتاب علاوه بر ساخت و پرداخت و فضاسازی عالی ،روایت جذاب و دسته اولی دارد.این کتاب به همه به ویژه به عاشقان به موسیقی توصیه میکنم.پیشنهاد میکنم با رونی آشنا شوید!رونی حرف های زیادی برای گفتن دارد...
#فهیمه_ایمانی‌ 
مهرماه ۱۴۰۲