نقل قولی زیبا در جواب سوالی با این مضمون که چجوری بفهمیم رنج ما امتحان است یا بلا، بیان میکند چنانچه: اگر آن رنج شما را به خدا نزدیک کند، امتحان است و اگر دور کند، بلا است." این جمله زیبا می‌تواند برای هرکس راهگشا باشد، چرا که همگان را به صبر و دعوت به دیدن ورای رنج (پیدا کردن معنا) دعوت می‌کند.

آزادی انتخاب و معنا خداوند انسان ها را آزاد آفریده به آنها اختیار بخشیده و دارای حق انتخاب قرار داده است. این آزادی و حق انتخاب برای رسیدن به معنای زندگی ضروری است! در حقیقت بدون وجود اختیار و حق انتخاب، رسیدن به معنای زندگی که یک فرآیند پیچیده درونی و روحی است، ناممکن و حتی بی معنی می‌شود! معنا از پذیرشِ رنج آنهم به صورت آگاهانه و انتخاب آزاد، استخراج میشود. چنانچه هر کدام از این ضروریات نباشند، رشد و پیدا کردن معنا در انسان ها بی معنی می‌شود. چرا که با اجبار و بدون حق انتخاب و اختیار، هیچ پذیرشِ رنج آگاهانه ای صورت نمی‌گیرد و رشد و رسیدن به معنا ممکن نمی‌شود. از جهت ثانویه برای تکامل و رشد برای انسان، باید از راه عقلی و رضایت به آن وارد شود، تا بتواند رنج آن را تحمل کند و رشد کند. حضرت علی علیه السلام : براى دل هاى (آدميان) علاقه و اقبال و (گاه) تنفر و ادبار است. هنگامى كه مى خواهيد كارى انجام دهيد از سوى علاقه و اشتياق وارد شويد، زيرا اگر قلب را مجبور به كارى كنند کور مى شود. حکمت 193 نهج البلاغه

در داستان معراج پیامبر گرامی اسلام، وقتی که پیامبر برای مشاهده خداوند باری تعالی به خدا نزدیک و نزدیک تر میشوند، جبرئيل از جایی به بعد می‌گوید بیشتر از این نمیتواند نزدیک تر شود، چرا که بال هایش خواهد سوخت! عبارت «قاب قوسین» به معنای فاصله‌ای است که میان دو کمان وجود دارد و در آیه 9 سوره نجم آمده است: «فَکَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَىٰ» از این داستان دیدگاهی جالب راجب به رنج می‌توان برداشت کرد. رنج می‌تواند منشاء های زیادی داشته باشد، بی برنامگی، نظم نداشتن، تصمیم گیری غیرعاقلانه، کفاره گناهان و... ولی اگر ما واقعا داریم رنج میکشیم، به این معنی است که خدا در آن نزدیکی است. درست در کنارمان. و توانایی نزدیک شدن ما به خداوند در میزان رنج کشیدن ماست. این نمادین بودن نشان‌دهنده این است که نزدیکی به خداوند نیازمند تحمل رنج‌های خاصی است.

رنج و ایمان: هر آنچه که ایمان ما بیشتر باشد، رنج بیشتری را متحمل خواهیم شد. این حقیقت که پیامبران به نسبت بسیار بیشتری به مردم عادی دچار رنج شده اند. در حقیقت ایمان ما باعث ژرف نگری و عمیق شدن ما می‌شود، در این صورت ما دیگر بخاطر چیز های الکی و سطحی که سایر مردم بخاطر آن دچار رنج میشوند، رنج نمیکشیم. وجوب رنج برای رشد باعث می‌شود، تا همیشه همگام با سطح تفکر ما، در لایه های ژرف تر استمرار داسته باشد. رنج عمیق تر برای انسان های ژرف تر، می‌تواند هم برای خودشان و هم برای دیگر افراد جامعه مفید باشد، آنجا که آنها با درک مشکلات عظیم جهان و تحمل این رنج عمیق تر می‌توانند به چراغی در تاریکی های زندگی افراد عادی در جامعه بدل شوند! بدین صورت که آنها می‌توانند به دیگران کمک کنند تا آن‌ها نیز از پس این چالش های سطحی بگذرند و رشد کنند.