یکی از ملوکِ بی انصاف، پارسایی را پرسید: از عبادت ها کدام فاضل ترست؟ گفت: تو را خوابِ نیم روز ؛ تا در آن یک نفس خلق را نیازاری‌ ظالمی را خفته دیدم نیمروز گفتم این فتنه‌ست؛ خوابش برده بِه وآنکه خوابش بهتر از بیداری است آن چنان بدزندگانی ؛مرده بِه

به‌ هوش بودم از اوّل که دل به کَس نَسِپارم شمایل تو بدیدم، نه صبر ماند و نه هوشم :) #سعدی

به دوستی، که اگر زَهر باشد، از دستت چنان به ذوقِ ارادت خورم، که حلوا را

اسیر بند بلا را چه جای سرزنش است گرت معاونتی دست می‌دهد دریاب اگر چه صبر من از روی دوست ممکن نیست همی‌کنم به ضرورت چو صبر ماهی از آب تو باز دعوی پرهیز می‌کنی سعدی که دل به کس ندهم کُلُّ مُدِّعٍ کَذّاب