۲.۵ ستاره دادم بخاطر محتوا و ایده جذاب کتاب. کتابی که با تصاویر قشنگ، قصه یک خونه رو تعریف کرده که ۱۲ تا بچه تو اون بزرگ شدن...

۲.۵ ستاره کم کردم بخاطر ترجمه و ویراستاری کتاب. کتاب برای گروه سنی الف و ب مناسبه، یعنی بالای ۵ سال. خود کتاب زده ۷تا۹ سال. اما... نمیدونم کتاب اصلی متنش شعر بوده یا ترانه، ولی متن فارسی نه نثره، نه شعره، نه ترانه. یه مشت جملات بی وزن و قافیه و به هم ریخته به زبان شکسته گفتاریه که من هر جور خوندم نتونستم نثر روان و قشنگی از توش در بیارم.

یعنی فرض کنید یه مشت کلمه گفتاری شکسته رو بریزن تو هم مخلوط کنن، بپاشن رو صفحه بعدم چاپش کنن!!!!! تو رو خدا وقتی کتاب چاپ می کنید به فکر کسی که باید اونو بخونه هم باشید! منِ آدم بزرگ نمی دونم باید چه جوری بخونم و بفهمم، چه برسه به یه بچه! اگه ایده و تصاویر خوب نبود، این کتاب باید صفر می گرفت. واقعا نمیدونم خانم مصطفی زاده چرا معرفیش کرده، شاید بخاطر همون ایده ش


        

          برام پر از حس مرگ و پوچی بود..
        

          تصاویر کتاب رو خیلی دوست داشتم. حس خوب زندگی می داد. یادداشت نویسنده در انتهای کتاب هم خیلی جالب بود. 
داستان درباره‌ی خانواده ایه که ۱۲ تا بچه دارن و خونه‌شون هم یه خونه‌ی روستایی و باصفاست که مزرعه داره و کلی کار هست که بین بچه ها تقسیم می شه و مجبورن انجامش بدن. 
درواقع داستان خاصی نداره. فقط پر از حس خوبه...
برای بچه‌های پنج سال به بالا عالیه
        

          4  امتیاز برای همه چیز غیر از ترجمه.
        

          حس و حال زندگی، خونه، و خانواده داشت.
خانه ای که در آن ۱۲ فرزند متولد شده و رشد کرده اند .
وقتی ته تغاری خانواده، بعنوان آخرین بازمانده، خانه را ترک میکند، خانه خراب میشود، و مقهور طبیعت ، تا اینکه روزی شخصی این خانه را میابد و براساس فضای آن، برای آدمهای احتمالی اش داستان پردازی  میکند.

کتاب به زنده بودن خانه، با ساکنانش می پردازد. 
و بالا و پایین یک خانواده پر جمعیت در یک خانه را به خوبی نشان میدهد.
خلاصه بگم کتاب بوی خونه میداد، و گرمای خانواده و محبت رو با خودش داشت. دلم میخواست جای شخصیت مادر اون خونه میبودم.