برنامه ریزی کاربری زمین، به عنوان محور اصلی برنامه ریزی شهری با دو بعد اساسی و هم بسته روبروست که عبارت اند از: شناخت عوامل و عناصر عینی و واقعی مؤثر در شکل گیری نظام کاربردی زمین؛ تدوین الگوها، روش ها و ابزارهای برنامه ای برای هدایت و نظارت در استفاده از زمین. در واقع، میزان موفقیت یا شکست برنامه ریزی کاربری زمین، به این امر بستگی دارد که تا چه حد می تواند عوامل و روندهای واقعی مربوط به کاربری زمین را شناسایی کند و راه ها و اهرم های واقعی و عملی برای هدایت آن را به سمت اهداف مطلوب و مورد نظر فراهم سازند.