وقتی توی نمایشگاه، روی میز غرفه صاد دیدمش فکر کردم این کتاب راجع به ادبیات است. اتوپیا را توماس مور در زهدان ادبیات کاشت و کتاب اتوپیا او، اساسا قصه است.لذا گمانم این بود که به خاطر زایش مفهوم اتوپیا در بستر ادبیات، حداقل ربطی به ادبیات دارد.اما متاسفانه نداشت.
امانوئل والرشتاین متولد ۱۹۳۰ در آمریکا است(به اسم اش می خورد اصالتا آلمانی باشد) و پنج سال پیش چهره در نقاب خاک کشیده.
سایت ها و جراید می گویند او یک جامعه شناس چپ سوسیالیستی است. این کتاب حاصل سه سخنرانی او در دانشگاه اوکلند می باشد.
او در این سه سخنرانی، سوالی مطرح می کند که آیا ما بهشت گم شده ای داریم؟ آیا وضعیت ما شبیه جهنم است؟ 
فصل اول را که می خوانی گویی یک متفکر ایرانی دارد راجع به ایران صحبت می کند...کاملا منطبق است. او می گوید آدم ها آن زمان که به رویاهای بزرگ فکر می کنند همان موقع هم ناامیدی هایی سراغشان می آید که آن لحظه به آن بی توجه اند. رویا هرچه بزرگ تر 
ناامیدی اش بیشتر است....او در جای دیگری می گوید: همه انقلاب ها از هر نوعی دچار زوال می شوند، چه از نظر خارجی که درگیر جنگ می شود. چه از نظر داخلی که نیروها مشغول کارهای دیگر می شوند که عمدتا بر سر قدرت است، باعث می شوند همه چیز رو به زوال بینجامد.و در ادامه جمله معروف خودش را می گوید که، انقلاب فرزندان خود را می بلعد. والرشتاین به صورت بندی دقیق جهان حاضر می پردازد. او نظام سرمایه داری را جوری نشان می دهد که طبقات خطرناک کشورهای اتحادیه اروپا را با کدخدامنشی لیبرالی رام خود کرده است.و خود این کشورهای سرمایه دار چطور آروغ کار خیر می زنند و می گوید انسان در نظام‌ سرمایه داری وقتی کمکی به خیریه ای می کند نه برای انسانیت که برای کفاره گناهان خودش این کار را می کند. او در یک نقد به جا، از اینکه نظام لیبرالی می خواهد همه انگیزه ها را مالی کند شکوه می کند و مثال های نقضی  می آورد. انسان در نظام سرمایه داری به انباشت سرمایه کمک می کند و این چیزی است که در طول کتاب می بینید که نسبت او و والرشتاین
یک نسبت عروس و مادرشوهری است. والرشتاین در این کتاب به یک صورت بندی جذاب در مقیاس جهانی با توجه به نظریه جامعه جهانی خودش می پردازد که چطور ما و دیگر کشور های در حاشیه برای کشورهای مرکز (مثل آمریکا) موادخام می فرستیم که آنها به تولید خودشان بپردازند و هژمونی آنها پایدار تر شود ایشان می‌گوید که در کمتر از پنجاه سال آینده نظم نوین جهانی به هم خواهد خورد. اما نمی گوید چطور و چگونه......
وقتی داشتم راجع به والرشتاین سرچ می کردم متوجه شدم که او دوازده سال پیش به ایران آمده و یک هفته ایران بوده و این دانشگاه و اون مجمع، سخنرانی کرده....یعنی واقعا سه سخنرانی نکرده که از آن یک کتاب بیرون بیاید؟ در حد دانشگاه اوکلند نیستیم؟
یا قرار است مثل میشل فوکو چهل سال بعد...صحبت هایش در ایران و یا راجع به ایران کتاب شود.
خلاصه اگر به نیت اتوپیای ادبیات می خواهید سراغ این کتاب بروید، نروید...اما اگر اهل سیاست یا جامعه شناسی چپ و ضد لیبرال هستید، کتاب خوبی است....اگر هم اندیشه سرمایه داری در ذهن دارید، حتما کنار این کتاب یک بسته  مگافن هم کنار بگذارید.