این کتاب برای من مثل یک سفر اکتشافی غیرمنتظره و طولانی بود. هیچ پیش‌زمینه‌ای درموردش نداشتم. اوایل هر خط رو چند بار می‌خوندم و نمی‌فهمیدم داستان چیه ولی یهو سر خوردم و رسیدم به یه طبیعت و تمدن بکر. گیج شدم و بارها کلمه‌ها و ارجاعاتی که برام جدید و نامانوس بود رو گوگل کردم تا بتونم بفهمم و بهتر تجسم کنم. یه جاهایی هم خسته می‌شدم و یا جذابیت ادامه‌ دادن برام بیشتر از فهمیدن منظور کلمه‌ها بود و نصفه و نیمه خودمو می‌رسوندم به صفحه‌ی بعد. نثر و توصیفات پیچیده و تصاویر جدیدی که پشت سر هم ترسیم می‌شد برای من از خود داستان جذابتر بود. 

راوی، که به نظرم خودبزرگ‌بین و زیاده‌خواه و بی‌اخلاق بود، مرد سردرگم و خسته‌ایه که زندگیش رو مثل سیزیف می‌دونه. برحسب تصادف و شاید به امید فرار، راهی سفر میشه و فضا و آدم‌های متفاوتی که فارغ از تمام دغدغه‌های زندگی روزمره‌ی خودش و اطرافیانش بودند رو می‌بینه و می‌فهمه دیگه تعلقاتش براش ارزشی نداره و هیچ چیز از زندگی مدرن و قدیمیش رو نمی‌خواد، حتی معشوقه‌اش. تصمیم می‌گیره که خودش رو از همه‌شون قطع کنه و بچسبه به زندگی ابتدایی و اولیه. 

چهار ستاره برای سفر و توصیف و نثر و تصویرهای بدیع کتابه. به من این احساس رو داد که دارم یه اثر هنری رو می‌خونم. داستان هم خوب بود ولی من طرفدار غرغر زندگی مدرن و بی‌ارزش نشون دادن پیشرفت‌ها نیستم. به نظرم هدف کتابم این نبود که تو سر بشر امروزی بزنه، مشکل راوی بود که جوگیر، دراما کویین و ادایی بود. ایده‌ی نمادین بودن زن‌هایی که راوی باهاشون بود می‌تونست خوب باشه ولی نپخته و توهین‌آمیز دراومده بود. حدسی که برای ادامه‌ی داستان می‌زنم اینه که راوی چند سال تو اون طبیعت و به قول‌ خودش قرن‌های گذشته زندگی می‌کنه، بعد خسته میشه و برمی‌‌گرده و تا آخر عمرش غر زندگی مدرن و تفکرات و اداهای روشنفکری بقیه رو می‌زنه و با این و اون می‌خوابه.
        

          رد گم همون کتابی بود که احتیاج داشتم تو این برهه بخونم. نه برای موضوع و محتواش، به‌خاطر فرم روایتش. با این که این کتاب رو پدر ادبیان مدرن آمریکای لاتین می‌دونن، به نظرم ساختارش کاملا کلاسیکه و این چیزی بود که بعد یه مدت دوری از رمان‌های این تیپی تشنه‌ش بودم؛ تکرار الگوی «سفر قهرمان» منتها در منسجم‌ترین و خوش‌آهنگ‌ترین حالت ممکن. 
تو یادداشت‌هایی که راجع بهش خوندم و شنیده‌هام زیاد گفته شده بود که سخت‌خوان و ثقیله، اما من خیلی خوب باهاش ارتباط برقرار کردم و برام روون و دلچسب بود.
به طور کلی ادبیات آمریکای لاتین برام جالب و دوست‌داشتنیه چون حس می‌کنم یک سری خوی مشترک باعث می‌شه هم‌ذات‌پنداری بیشتری داشته باشم با قصه‌های اون خطه.

بخونید و از سفر لذت ببرید.
پ.ن: یه نیم‌ستارهٔ دیگه هم برای ترجمهٔ یک‌دست و خوب ونداد جلیلی. :))
        

          گاهی وقتها مواجهه ای کاملا اتفاقی با اموری یکسر ساده و معمولی، چنان ضربه ای به حواس آدم می‌زنند و تخیل را تحریک کرده با خودشان به سال های دور و جاهایی غیر قابل دسترسی از حافظه نیمه اگاه می برند که نه در بعد زمان و نه بعد مکان هرگز به سادگی امکان دستیابی به آنها میسر نیست، اما همین امور ساده و معمولی، در یک آن، تجربه ای همچون سفر در زمان و مکان را، انگار نگاهی به پشت سر، برای آدم رقم می‌زنند و خاطراتی شفاف از گذشته هایی خیلی دور فراموش شده و گاهی هم نه چندان دور را در ذهن حی و حاضر می کنند که احساساتی از جنس اضطراب، عشق، هیجان و لذت را توأمان در عمق جان برمی انگیزند. این امور برای یک نفر می‌توانند چشیدن طعم شیرینی مادلن باشد که در چای خیسانده شده (لحظه پروستی)، برای دیگری شنیدن بخشی از سمفونی نهم بتهوون از رادیو محلی ست و برای من استشمام بوی صابون مخصوصی که زنان روستایی از آن برای شستن لباس استفاده می کنند. اما حیف که این لحظه های غافلگیر کننده با تمام شکوه، عمق و تاثیرشان، عمری ناچیز دارند و درست در همان دم که پدید می آیند ناپدید می شوند و پس از آن که انسان را آزمندانه به سوی خود کشیدند، در قعر دره دلتنگی و حسرت تنها رها می کنند. و سپس تمام تلاش انسان برای تجدید و یا بازنمایی آن دم و آن حس، تبدیل به رنجی عبث می شود که اگر چه شاید به جنون منتهی نشود اما قطعا رگه هایی از شیدایی در خود دارد.
و این اتفاقی است که در "رد گم" هم می افتد...
.......
اسپویل داستان ، اما نه چندان اسپویل:
راوی بدون نام داستان در "رد گم"، مردی است که سال ها پیش رویای تبدیل شدن به یک آهنگساز بزرگ را به زندگی یکنواخت در جامعه ای متمدن فروخته و اکنون پس از سال ها که از ازدواج و شغلش که هردو به شدت کسل کننده و یکنواخت شده اند می گذرد، احساس پوچی عمیقی می کند که منجر به این‌ تصمیم می‌شود که به نوعی سایه ای از رویای از دست رفته اش را دنبال کند. این تصمیم او را در جستجوی کشف تعدادی ساز باستانی و بدوی، و به دنبال یافتن سرمنشا موسیقی به سرزمینی دور در آمریکای جنوبی می کشاند. او در آنجا با شنیدن زبان محلی که مردم با آن مکالمه می کنند به خاطرات کودکی اش پرتاب می شود و احساس می کند اصل خود را بازیافته و در این محیط به تعادل روحی و روانی رسیده است. پس از آن، تمام اتفاقات، برخورد ها، مکان ها و آدم ها اورا در مسیری قرار می دهند که بیش از بیش تصور می کند در مسیر تحقق رویایش قرار گرفته است...
.....
این کتاب رو با دوستان خیلی خفنم همخوانی کردم و همچنان دارم ازش لذت میبرم و استفاده می‌کنم. امیدوارم بعد از جمعبندی نهایی اونها و شنیدن حرفهاشون بتونم منم یک جمعبندی اینجا بنویسم.