نمایشنامه ویتسک، از نظر تاریخی اهمیت بالایی داره، چون بعنوان اولین نمایشنامه مدرن آلمانی شناخته و معروف شده. تم اصلی اين نمایشنامه،  یک ماجرای عاشقانه از نوع کلاسیک‌ه. بوشنر توی این کارش که هرگز کامل نشد، انگار اومده و اتللو از  ویلیام شکسپیر رو بازنویسی کرده، بطوریکه ژنرال قهرمان ونیزی رو با یک سرباز پیاده بی‌اهمیت جایگزین کرده و شکل مدرن بهش داده.نویسنده توی این نمایشنامه اومده و برای اولین بار، فرمول نمایش ارسطویی رو تغییر داده. اون یک جوان فقیر رو که در اصل هیچکس عه، بعنوان قهرمان داستانش انتخاب کرده و اون رو درست در مرکز داستان قرار داده، شخصیتی که از پایین ترین طبقه اجتماعه و تا قبل از این توی نمایشنامه های کلاسیک یکی از شخصیت های به حاشیه رانده شده بود. بوشنر با همون جدیتی به شخصیت پردازی این کاراکتر پرداخته که پیش از این، برای خلق قهرمانان سطح بالای نمایشنامه های تراژدی وقت گذاشته میشد. از طرف دیگه، ویتسک با رویکرد طبیعت گرایی و با الهام از یک ماجرای درام اجتماعی مستند و واقعی نوشته شده، رویکردی که قبلا در ادبیات آلمان مورد توجه نبوده. این نمایشنامه رو یک اثر روانشناسانه هم در نظر میگیرن. چون ساختار تکه تکه اون، تجسمی از حالات روحی و ذهنی تحریف شده شخصیت های اصلیش هستش. این اثر بوشنر، اولین نمایشنامه به معنای واقعی مدرن و متحول کننده ادبیات آلمانی عه.
جالب بود :))
راستی نویسنده اش هم جوانمرگ شد
        

          ما هم اگر دغدغه ویتسک را داشتیم، قطعا حالمان اینچینن بود...

مرا یاد «گاو» اقای مهرجویی می اندازد. البته ایشان اقتباس از این نمایشنامه را هم با فیلم پستچی نشان دادند. روحشان شاد.