بینشِ اصلی پستمن در سرگرمی تا سرحد مرگ نه تنها پژواک خود را در زمانۀ ما از دست نداده است؛ بلکه شنیدنِ آن در این همهمۀ هیچ‌درهیچ واجب‌تر از هر هنگامۀ دیگری است: اعضای جامعه‌ای بُریده از گفتمانِ چاپ‌بنیان مهارت‌های ذهنی و جسمانی‌ای را از کف می‌دهند که بدون آن‌ها گره در کارِ این جامعه خواهد افتاد؛ ما باید از نو یاد بگیریم که دست‌ها می‌توانند و می‌باید نه فقط ابزار سِلفی‌گرفتن و لایک‌کردن که وسیلۀ ورق‌زدن کتاب‌ها و گرداندنِ قلم‌ها باشند، و چشم‌ها نه تنها دریچۀ تماشا که افزارِ خواندن، و مغز سازوکاری باشد نه‌فقط برای گوگل‌کردن اطلاعاِ بی‌ربط و بی‌بستر بلکه مناسبِ استدلال و استنباط و تبیین. دست پایین آن‌قدری به کار آید که دیگر از شنیدنِ زنده‌بودنِ چارلی چاپلین در ایام اکران جنگ‌ستارگان دود از کله‌مان بلند نشود.