نه زیاد معمایی، نه زیاد کمدی و نه زیاد شگفت‌انگیز و خاص. یک داستان معمولی و شاید درجه چندم جنائی.
        

          حرف کمدی نمیزنه اما اخرش میخندین
و اینکه اگه دنبال خونه تو نیویورک میگردین آقای هایمز میتونه کمکتون کنه کجاها خونه نخرین
        

          تا صفحه ۹۸ خوندم و گذاشتم کنار. از نظر داستان و نوع روایت جذبم نکرد. قلم نویسنده هم دوست نداشتم.
        

          «هیچ آدمی نمی‌تواند یکشنبه‌ها مسیحی شود و شش روز دیگر هفته را گناه کند. چنین آدمی باید خدا را احمق فرض کرده باشد.»

هارلم، نام محله‌ای در نیویورک است که اغلب ساکنان آن، سیاه‌پوست‌اند. خشم در هارلم، یک رمان جنایی_کمدی است که ارزش خواندن دارد. ولی نه از جهتِ تعلیق‌های ژانر جنایی که از قضا ندارد. بلکه از این جهت که چستر هایمز، نویسندهٔ کتاب پیش از اینکه نویسنده شود یک سارق مسلح بوده که سابقهٔ زندان هم دارد. ادبیات و قلمِ چنین آدمی خواندنی است. نگاهش به جرم و مجرم و محیطِ جرم‌آلود بامزه است.
و البته ترجمهٔ دکتر مزدک بلوری (که هیات علمی و مدیر گروه مترجمی دانشکدهٔ ادبیات فارسی و زبان‌های خارجی دانشگاه علامه طباطبایی است)، واقعا درجه‌یک است. یکی از بهترین ترجمه‌هایی است که در ماه‌های اخیر خوانده‌ام.