ما نمی‌توانستیم اتفاقات امروز را به هر نحوی به جنگ ربط دهیم. ما داشتیم توسط نیرویی خالص – یک نیروی عظیم و نابرابر – که هیچ ارتباطی با جنگ نداشت، له می‌شدیم. هيچ‌کدام از ما به عنوان هموطن، یکدیگر را تشویق نکردیم و به هم دلداری ندادیم. ما مطیعانه برخورد کردیم و چیزی نگفتیم. هیچکس برای رسیدگی به مجروحان نیامد، هیچکس نیامد به ما بگوید که شب را کجا و چطور بگذرانیم. ما به سادگی به حال خود رها شده بودیم.

چطور همه‌چیز در مجاورت ما در یک ثانیه تا این حد دگرگون شده بود؟ با شک و تردید به این احتمال که این یک حمله‌ی هوایی نبوده و چیزی کاملا متفاوت رخ داده، فکر کردم. شاید این چیزی بود که با جنگ ارتباطی نداشت، شاید مثل داستان‌هایی که در کودکی می‌خواندیم، این اتفاقی بود که در پایان جهان، با متلاشی شدن کره‌ی زمین اتفاق می‌افتاد.

تصور می‌کردم چهل یا پنجاه بمب آتشین در اطرافم فرود آمده باشد. ولی اثری از شعله‌ی آتش و دود نبود. و من زنده بودم! چطور هنوز زنده بودم؟ خیلی عجیب بود. اطرافم را با دقت نگاه کردم، بخشی از وجودم انتظار داشت جسد بی‌جانم را در گوشه‌ای بیابد.

به نظر می‌رسید انسان‌ها تحت هر شرایطی،با عجله و بی‌تابی به دنبال جایی هستند که خود را مالک آن بدانند.حتی زمانی که آسمان، تنها سقف آن‌هاست،ترجیح می‌دهند با هم قاطی نشوند و در عوض صندلی‌ای را تصاحب کنند که بدون ابهام متعلق به آن‌هاست.