اگر ویرجینیا وولف به‌عنوان یک رمان‌نویس با رمان خانم دالووی شهرت پیدا کرد، با کتاب اتاقی از آن خود لقب مهم‌ترین فمینیست زمانه‌اش را به دست آورد. مقاله‌های این کتاب را شکل‌دهنده‌ی جریان نظری فمینیسم می‌دانند. وولف در این کتاب از حسی درونی حرف می‌رند که دست به گریبانش بوده: جامعه‌ی مردسالاری که زن نویسنده را جدی نمی‌گیرد. کتاب با یک تز ساده شروع می‌شود: «هر زن برای نوشتن به یک اتاق و پانصد پوند درآمد ماهیانه نیاز دارد تا بتواند با خیال راحت به کار نوشتن بپردازد».


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
        

          برای بار دوم خوندم، اینبار درحالی‌که اشک می‌ریختم...

زنان از آغاز خلقت همچون فانوسی در آثار همه ی شاعران درخشیده اند.
#اتاقی_از_آن_خود
#ویرجینیا_وولف
#ترجمه #صفورا_نوربخش
        

          برای هر کسی که مینویسد فکر کردن درباره جنسیت خود مخرب است. زن بودن یا مرد بودن به صورت خالص و مطلق مخرب است؛ باید زنانه_مردانه یا مردانه_زنانه بود. کوچکترین تاکید بر هر ظلم و و جوری برای زن زن مخرب است؛ حتی حتی نباید از روی انصاف و عدالت از آرمانی دفاع کند؛ یا به هر شکل آگاهی به عنوان زن سخن بگوید.
_بخشی از متن کتاب_
        

          کتاب #اتاقی_از_آن_خود ریشه‌ای فمینیستی دارد؛
از محرومیت‌های زنان تاریخ، از دستان مردهایی که 
بر گلوی استعداد زن فشرده شد تا زن از بالای بوم به
این طرف و آن طرفش بیوفتد؛
سری فرو افتاده و بدون اعتماد به نفس و دیگر جهت،
خشم و تأکید؛ خشمی که آثار بزرگی از زنان را خدشه‌دار کرده
و به خیال او امان نداده در آسمان افکار شخصیت‌های داستان 
اوج بگیرد. خشمی کاملا به جا! اما بسیار آسیب زننده.
در این کتاب به زمینه‌های پیدایش این حواس و اتفاقات پرداخته
و پیش‌داوری‌های متعصبانه و حتی تحقیرآمیز مردهای مطرح را
درباره فعالیت‌های زن، تفکرات و استعدادهایش می‌خوانیم؛
که شاید خون در رگ‌هایتان به آشوب بیوفتد!
و شاید نقص از زن نیست، که از نگاه متکبرانهٔ مردی‌ست که
جز خودش زنی را مؤثر و لایق نمی‌خواهد.
مخلص کلام این که: 
لازم نیست مانند مرد باشید و  لازم نیست از مردی بهتر باشید،
کافی‌ست «فقط یک زن» باشید! با پذیرفتن محدودیت‌ها خودتان باشید‌.
دست از گلایه و خشم بردارید! 
هستند زنانی که در همین تاریکی ها
پتو را روی سر خود نکشیدند و فانوسی روشن کرده‌اند!


#سیده_مهشید_عزیزی
        

          ✍️ به سختی می‌تونم بگم چی خوندم. تصویر پیشِ روی من اشیاء پراکندۀ لغزانی روی امواج آب بود، نه یک شکل منسجم شبیه قایق یا کشتی.
دلیلش می‌تونه کهولت سن، خنگی، آشنانبودن با فرهنگ انگلیسیِ خانم ویرجینیا یا از هر دری سخن گفتنش (نثر مُدرن!) باشه.

چند شیء رهاشده بر آب که شناختم این‌هاست؛

یک. زن باید استقلال مالی و فکری داشته باشد تا بتواند بنویسد. این جمله رو بارها در حد تهوع تکرار می‌کنه؛ «سالی پانصد پوند درآمد و اتاقی از آنِ خود».

دو. «زنان همیشه فقیر بوده‌اند، نه فقط در دویست سال اخیر، بلکه از آغاز تاریخ». به همین دلیله که (در زمانِ خودش) نویسنده‌های زنِ بسیار کمی وجود داشتند و از همون‌ها هم اطلاعات کافی در دسترس نبود. اون میگه وضعیت زنان در قرن نوزدهم و قبل از اون داغون بوده و معتقده مردان برای سال‌های طولانی به‌خاطر موقعیت‌هایی که داشتند (استقلال و آزادی در جامعه) ادبیات رو به انحصار خودشون درآورده بودند.

سه. ویرجینیا به‌شدت منتقد(بیزار از) مردان و تفکرات مردانه بوده. چند جای کتاب به شیوه‌های مختلف می‌گه مردان بدون زن‌ها هیچی نیستند!

چهار: از زن‌ها می‌خواد که بنویسند و زنانه بنویسند.« بنابراین از شما می‌خواهم همه‌جور کتابی بنویسید و در مورد هیچ موضوعی، هر قدر بی‌اهمیت و پیش‌پاافتاده تردید نکنید»، «رؤیای تأثیرگذاشتن بر دیگران را از سر بیرون کنید.»، «باید مشعلت را محکم به دست بگیری» و «این کار و تلاش، حتی در فقر و گمنامی به زحمتش می‌ارزد.».

خوشحالم تموم شد.


#کتابخانۀ_اتاق_کناری
@anbarivaotaghekenari
        

          وولفِ عزیزم.
اکنون بعد سال ها از نوشته تو ما هنوز در برخی مسائل در زنجیرِ تفکرات مردان حبس شده ایم و در  این نقطه خاورمیانه همان حقوق رایج را نداریم.
تلخ است که حقوق مربوط به زنان توسط مردان نوشته شده باشد. تلخ است که رفتن به ورزشگاه که  جز بدیهیات زندگی روزمره است هنوز بر سرش حدس و گمان باشد.
گفته بودی این اثر را با عشق و اعتقاد نوشتی منم آن را با عشق و اعتقاد خواندم.
قدرت جادویی زن که مثل آیینه است و می‌تواند قامت واقعی مرد را دو برابر اندازه ی واقعی اش نشان بدهد،  حقیقتی ست که از جادویِ کلام تو ناشی می شود.  
و کتاب تو سراسر شور بود و امید.
به قول تو آ ن ها نمی توانند ادبیات را هم بخرند، ادبیات مال همه است!
این یادداشت را به جمله ای از وولف به پایان می رسانم که شیرینی اش در سلول هایم ته نشین شد؛

"هزاران قلم آماده اند تا به شما بگویند چه باید بکنید و چه تاثیری به جا می گذارید."

        

          جلوگیری از ورود یک زن به کتابخانه معروف ومعتبر کج سلیقگی مسئولین کتابخانه را به تصویر میکشد 
ما باید بپذیریم که مادران ما درحق خودشان شدیدا کوتاهی کرده اند
در تمام طول تاریخ زنان بیشتر مورد بحث قرار میگیرند 
بدون اعتماد به نفس با بچه تازه به دنیا آمده هیچ فرقی نخواهیم داشت 
آنجا که دنیا مردانه است ،داشتن اتاقی از آن خود ،برای زنان حداقل امکان است .

        

          به به، چه کتابی، چه نویسنده‌ی عاقل و فهمیده‌ای...
برعکس تمام فمینیست‌های دیوانه‌ی کله‌خرابی که در این سال‌ها دیده‌ام و تمام فکر و ذکرشان نمایش نوک پستان، داشتن موی زیر بغل و لخت به خیابان آمدن بود و هست، نویسنده با همین کتاب کوچک تمام نابرابری‌های جنسی را که در جامعه‌ی خود رویت کرد را به بهترین شکل ممکن با آثار روحی و روانی‌ش به خواننده عرضه می‌‌دارد.

این نخستین کتابی بود که از ویرجینیا وولف می‌خواندم. یکی از نکات جالب ایشان، مطالعات زیاد و البته عمیق ایشان بود که در نتیجه‌ی آن، در همین کتاب کوچک، تعداد نقل قول‌هایی که از کتاب‌های مختلف به میان آورد و آنان را به چالش کشید بسیار زیاد بود.

این کتاب، کتابی بسیار خوب در زمینه‌ی مطالعات زنان است و خواندنش برای من بسیار مهم بود و در نتیجه‌ خواندنش را به سایر دوستانم به ویژه دوستان زنم پیشنهاد می‌کنم.

نقل‌قول نامه
"زیبایی دنیایی که به زودی نابود می‌شود دو وجهه دارد، یکی خنده و یکی غم و اندوه که قلب را شرحه شرحه می‌کند."

"آیا زنان قابلیت تحصیل کردن دارند؟ به نظر ناپلئون این قابلیت را نداشتند، اما نظر دکتر جانسون عکس این بود. آیا زنان روح دارند؟ برخی از قبایل بدوی معتقدند که زنان روح ندارند و دیگران برعکس اعتقاد دارند که زنان نیمه‌خدا هستند و از این رو آن‌ها را می‌پرستیدند. برخی از عاقلان بر این باورند که زنان از نظر ذهنی سطحی‌ترند و برخی دیگر می‌گویند از نظر هوشیاری عمیق‌ترند. گوته به زنان احترام می‌گذاشت و موسیلینی از آنان متنفر بود. به هر کجا که نگاه می‌کردی مردان در مورد زنان فکر می‌کردند و نظر متفاوتی داشتند..."

"برای ما موجوداتی که اسیر وهم و خیالیم بیش از هر چیز دیگری اعتماد به نفس لازم است. بدون اعتماد به نفس مثل کودکی در گهواره‌ایم."

کارنامه
فقط یک نمره از کتاب بابت ترجمه‌ی نه چندان روانش کسر و چهار ستاره برای کتاب منظور می‌کنم. مطلعم که ترجمه‌ی دیگری از این کتاب از خانم #صفورا_نوربخش توسط #نشر_نیلوفر نیز چاپ گردیده است که مورد اقبال خواننده‌ها بوده اما متاسفانه جهت مطالعه در دسترس من نبود، برای همین پیشنهاد می‌کنم پیش از خرید و مطالعه به سراغ آن ترجمه بروید.

سی‌ام آبان‌‌ماه یک‌هزار و چهارصد و یک
        

          به به، چه کتابی، چه نویسنده‌ی عاقل و فهمیده‌ای...
برعکس تمام فمینیست‌های دیوانه‌ی کله‌خرابی که در این سال‌ها دیده‌ام و تمام فکر و ذکرشان نمایش نوک پستان، داشتن موی زیر بغل و لخت به خیابان آمدن بود و هست، نویسنده با همین کتاب کوچک تمام نابرابری‌های جنسی را که در جامعه‌ی خود رویت کرد را به بهترین شکل ممکن با آثار روحی و روانی‌ش به خواننده عرضه می‌‌دارد.

این نخستین کتابی بود که از ویرجینیا وولف می‌خواندم. یکی از نکات جالب ایشان، مطالعات زیاد و البته عمیق ایشان بود که در نتیجه‌ی آن، در همین کتاب کوچک، تعداد نقل قول‌هایی که از کتاب‌های مختلف به میان آورد و آنان را به چالش کشید بسیار زیاد بود.

این کتاب، کتابی بسیار خوب در زمینه‌ی مطالعات زنان است و خواندنش برای من بسیار مهم بود و در نتیجه‌ خواندنش را به سایر دوستانم به ویژه دوستان زنم پیشنهاد می‌کنم.

نقل‌قول نامه
"زیبایی دنیایی که به زودی نابود می‌شود دو وجهه دارد، یکی خنده و یکی غم و اندوه که قلب را شرحه شرحه می‌کند."

"آیا زنان قابلیت تحصیل کردن دارند؟ به نظر ناپلئون این قابلیت را نداشتند، اما نظر دکتر جانسون عکس این بود. آیا زنان روح دارند؟ برخی از قبایل بدوی معتقدند که زنان روح ندارند و دیگران برعکس اعتقاد دارند که زنان نیمه‌خدا هستند و از این رو آن‌ها را می‌پرستیدند. برخی از عاقلان بر این باورند که زنان از نظر ذهنی سطحی‌ترند و برخی دیگر می‌گویند از نظر هوشیاری عمیق‌ترند. گوته به زنان احترام می‌گذاشت و موسیلینی از آنان متنفر بود. به هر کجا که نگاه می‌کردی مردان در مورد زنان فکر می‌کردند و نظر متفاوتی داشتند..."

"برای ما موجوداتی که اسیر وهم و خیالیم بیش از هر چیز دیگری اعتماد به نفس لازم است. بدون اعتماد به نفس مثل کودکی در گهواره‌ایم."

کارنامه
فقط یک نمره از کتاب بابت ترجمه‌ی نه چندان روانش کسر و چهار ستاره برای کتاب منظور می‌کنم. مطلعم که ترجمه‌ی دیگری از این کتاب از خانم #صفورا_نوربخش توسط #نشر_نیلوفر نیز چاپ گردیده است که مورد اقبال خواننده‌ها بوده اما متاسفانه جهت مطالعه در دسترس من نبود، برای همین پیشنهاد می‌کنم پیش از خرید و مطالعه به سراغ آن ترجمه بروید.

سی‌ام آبان‌‌ماه یک‌هزار و چهارصد و یک
        

          به هر تقدیر، او داشت تلاش می‌کرد. در همان حال که او را تماشا می‌کردم که خود را برای این آزمون آماده می‌کرد، اسقف‌ها، رؤسای دانشکده‌ها، پزشکان و اساتید، پدرسالارها و معلم‌های سختگیر را می‌دیدم -اما امیدوار بودم که او آن‌ها را نبیند- که همگی با فریادهای خود باران هشدار و اندرز بر سرش فرو می‌باریدند. نمی‌توانی این کار را بکنی، نباید آن کار را بکنی! فقط اساتید و محققان اجازه دارند روی چمن راه بروند! خانم‌ها بدون معرفی‌نامه اجازه‌ی ورود ندارند! زنانِ رمان‌نویسِ جویای نام و محترم از این طرف! به این ترتیب، مانند جمعیتِ پشت نرده‌های میدان مسابقه‌ی اسب‌دوانی، بر سرش فریاد می‌کشیدند، و آزمون او این بود که بدون نگاه کردن به چپ و راست از روی مانع بپرد. به او گفتم، اگر بایستی که دشنام بدهی، مسابقه را باخته‌ای؛ همین‌طور اگر باستی تا بخندی. اگر تردید کنی یا دستپاچه شوی، کارَت تمام است. انگار تمام پولم را روی او شرط بسته باشم، به او التماس کردم، «فقط به فکر پریدن باش!» او مثل پرنده‌ای از روی مانع پرید. اما بعد از آن مانعی دیگر بود، و مانعی دیگر. نمی‌دانستم طاقت دارد یا نه،‌ زیرا تشویق‌ها و فریادها اعصاب‌خردکن بود. اما او نهایت تلاشش را کرد. فکر کردم، کار مری کارمایکل آن‌قدرها هم بد نیست، با توجه به اینکه نابغه نیست،‌ بلکه دختر گمنامی است که نخستین رمان خود را در اتاقی اجاره‌ای می‌نویسد، بی‌آنکه از آن چیزهای مطلوب -وقت و پول و فراغت- بهره‌ی کافی داشته باشد.

همون‌قدر که انتظار داشتم گیرا و قابل درک بود. اینکه وولف حدود صد سال پیش مسئله‌ی حقوق زنان رو با تمرکز بر فاکتورهای اقتصادی بررسی کرده، واقعاً تحسین‌برانگیزه. فقط تو یه سری از بحث‌های حوزه‌ی جنسیت محتاطانه پیش رفته بود یا یه جنبه‌هایی از قضیه رو ندیده بود که به نظر میرسه با توجه به زمان نگارش کتاب، عجیب نیست. در کل خوندنش رو توصیه می‌کنم؛ چون با وجود مشکلی که گفتم،‌ خیلی از مسائلی که مطرح می‌کنه بعد از این همه سال هنوزم برای مخاطب ملموسه. البته این نکته از طرفی واقعاً باعث تأسفه و نشون میده چرا هنوز صحبت از حقوق زنان ضروریه...
        

          راستش من این کتاب رو با دید خوندن یه اثر خاص و جالب از وولف گرفتم، ولی هرچیزی بود به غیر از این. این کتاب یک سخنرانی نسبتا بلند از وولفه که پیاده شده. یه جاهایی شاید جالب باشه ولی تعداد دفعاتی که رشته کلام از دستم در رفت و اصلا یادم رفت نویسنده چی می‌گفت رو وافعا نمیتونم بشمارم. احتمالا از جهت وجه فمنیستی یا برای مطالعات زنان مورد توجهه.
تنها جاییش که برام یه کم جذابیت داشت قسمتی بود که به کتابخونه راهش ندادن. و همین و بس.
این سخنرانی به مسئله زنان و نوشتن و ادبیات و... می‌پردازه. ولی برای مطالعه روزانه احتمالا کتاب جالبی براتون نخواهد بود.
        

          احتمالا این کتاب در زمان خودش انقلابی به پا کرده
"از شما می خواهم همه جوره کتابی بنویسید ، و درمورد هیچ موضوعی ، هرقدر بی اهمیت و پیش افتاده یا مهم، تردید نکنید. امیدوارم هرطور شده آنقدر پول بدست آورید که بتوانید سفر کنید و دنیا را ببینید ، درباره آینده و گذشته جهان تامل کنید، درباره کتاب ها خیال پردازی کنید و در گوشه و کنار خیابان پرسه بزنید و بگذارید نخ ماهیگیری فکرتان به اعماق رودخانه فرو برود."
        

          وقتی سنم کمتر بود به این موضوع فکر میکردم که چرا زنان تاثیر گذار کم تعداد هستن...چرا شاعر زن یا فیلسوف زن شناخته شده‌ای نداریم...خانم وولف توی این کتاب چرایی این موضوع را باتکرار زیاد توضیح میده...
وقتی کتاب جین ایر یا غرور و تعصب را که میخواندم به نظرم خیلی هم خوب نمیومدن اما حالا که به بستر رشد این نویسنده ها فکر میکنم به این نتیجه میرسم که با اون شرایط زندگی و اون چهارچوبهای فرهنگی چقدر کارشون سخت بوده...
درباره زنان علیه زنان هم کاملا موافقم چون توی دانشگاه معمولا کمترین نمره هارو از اساتید زن میگرفتیم😁 ولی این روزا گویی خانمها با هم رفتار مهربانانه تری دارن (البته که همیشه اقلیتی هم وجود داره)...
میتونست در حد همون سمینار و مقاله بمونه و کتاب نشه...کتابی نیست که به کسی توصیه کنم...اما دربارش هم فکر میکنم و هم با دیگران حرف میزنم... 

جمله‌ای از کتاب:
کتابها هرچند ما عادت داریم جداگانه درباره آنها قضاوت کنیم ادامه یکدیگرند.


        

          راستش نمی‌دانم به این کتاب بر چه مبنایی باید ستاره بدهم
نه یک کتاب علمی بود نه یک رمان
و مغز کتاب هم که توصیه‌هایی بود خانم‌های همان زمان
امروز آن استقلال مالی و غیر مالی در خانم و آقا هست و کسی زنی را به خاطر نویسنده بودن سرزنش نمی‌کند
اما قبول که "کار تمام وقت نوشتن" نیاز به تمرکز دارد و یک اتاق که در آن بتوان بدون هیچگونه دغدغه در آن نوشت هم ظاهرا بهترین جا برای تمرکز است مخصوصا اگر خیالت از یک درآمد ثابت 500 پوندی هم راحت باشد اما....

1. واقعا بدون دغدغه معاش تجربه کردن دنیا به شما زندگی مثل بقیه را می‌آموزد که بتوانید از آن بنویسید یا برای نوشتن آنچه انسان حس می‌کند نیازی به این تجربه نیست؟
2. الان مردان این اتاق و 500 پوند را دارند یا نویسندگان مرد هم با همین چالش مواجه‌اند؟
3. به عنوان یک جامعه باید کمک کنیم چه کسانی این‌ها را داشته باشند؟ چه کسانی بدون دغدغه فکر کنند و بنویسند؟
        

          Alas! A woman that attempts the pen,
Such a presumptuous creature is esteemed,
The fault can by no virtue be redeemed. 
They tell us we mistake our sex and way;
Good breeding, fashion, dancing, dressing, play,
Are the accomplishments we should desire;
To write, to read, to think, or to equire,
Would cloud our beauty, and exhaust our time,
And interrupt the conquests of our prime.
Whilst the dull manage of a servile house
Is held by some our utmost art and use.

بله، همون‌طور که خانم وولف گفتن؛ هر زنی «لازم است پانصد پوند در سال و اتاقی داشته باشد که قفلی بر در آن باشد.»
        

          [1]

فصل اول کتاب را که خواندم، برایم گنگ و نامفهوم بود. نمی‌دانستم از کجا شروع شدە و دارد به کجا می‌رسد!
با خواندن فصل دوم، این موضوع برایم کمرنگ‌تر شد و بهتر متوجه نوع روایت شدم.
[2]

وولف معتقد است هر زنی باید پول و اتاقی از آن خود داشتە باشد تا بتواند بدون هیچ‌گونە مزاحمتی از سوی اطرافیان، بنویسد.
آزادی و عدم محدودیت زنان در تألیف آثار ادبی، علمی، هنری و ... مؤثر است. در رابطه با این موضوع باید بگوییم که درآمد، بە همراە خود استقلال می‌آورد، استقلال هم امکان ارتباط با دنیای بیرون را فراهم می‌کند. براساس تجربیات به دست آمدە از تعامل با دنیای بیرون هم، ذهن پربار می‌شود و می‌توان در اتاقی از آن خود به امر نوشتن پرداخت.
همانطور که در چند سطر بالاتر گفتم استقلال زن، امکان بهرەمندی از آثار بیشتری در حوزەهای مختلف را برای جامعە فراهم می‌کند. و این بهرەمندی بیشتر، پیشرفت چشمگیرتری را هم برای جامعە بە دنبال دارد.
در مقالەای به نام (زنان و داستان) از ویرجینیا وولف، آمدە بود که زنان به دلیل محدودیت و شرایط سختشان فراغت کمتری داشتند برای نوشتن آثاری تاریخی،علمی یا زندگینامە و ... . و بهترین و راحت‌ترین راه که به تمرکز کمتری نیاز داشت، نوشتن رمان بود؛ ولی در آیندە با توجە بە استقلال بیشتر زنان، تألیف آثاری از این دست -تاریخی، علمی، زندگینامە و ...- بیشتر می‌شود و حتی رمان‌های بهتری هم خواهند نوشت.
و این امر هم با درآمد و اتاقی از آن خود امکان‌پذیر است :
"از اینجا تا پرداختن به هنرهای پیچیدە، که زنان تاکنون دستی در آن آزمودەاند، گام کوتاهی است -تا نوشتن مقاله و نقد، تاریخ و زندگینامە- و این گام نیز، اگر رمان را در نظر بگیریم، گامی است به جلو؛ زیرا علاوە بر آنکە کیفیت خود رمان را بهبود می‌بخشد، بیگانگی را پراکندە می‌کند که به دلیل در دسترس بودن ادبیات داستانی جذب آن شدەاند ولی دلشان جای دیگری بودە است. در نتیجە، رمان از آن زائدەهای تاریخ و واقعیت، که در زمانەی ما آن را چنان بدقوارە ساختەاند رها می‌شود.
بنابراین، اگر اجازە داشتە باشیم پیشگویی کنیم، باید بگوییم زنان در آیندە، کمتر رمان خواهند نوشت، ولی رمان‌های بهتری می‌نویسند؛ و نە تنها رمان کە شعر و نقد و تاریخ. ولی در این پیشگویی بی‌تردید بە آن عصر طلایی و احتمالاً افسانەای، نظر داریم که در آن زنان چیزهایی در اختیار خواهند داشت که مدت‌های مدید از آنان دریغ شدە است -فراغت و پول و اتاقی از آن خود-"
[3]

"دربارەی پدرانمان، هموارە از واقعیتی، تمایزی، آگاهیم. سرباز بودەاند یا دریانورد؛فلان مقام اداری را داشتەاند یا بهمان قانون را وضع کردەاند.
ولی از مادرانمان، از مادربزرگ‌هایمان، از مادران مادربزرگ‌هایمان چە باقی است؟ تنها یک روایت. این یکی زیبا بودە؛ آن یکی گیسوان قرمز داشتە؛ دیگری را ملکەای بوسیدە بود.
از آنها هیچ نمی‌دانیم مگر نامشان و تاریخ ازدواجشان و شمار فرزندانی که به دنیا آوردەاند."

این نیز بخشی از مقالەی مذکور بود.
در این رابطە باید بگوییم که هرچند در حال حاضر وضعیت زنان نسبت به سال‌ها پیش بهتر شدە؛ امّا همچنان جای تغییر بیشتری هم هست.
ویرجینیای عزیز! زنان در عصر حاضر کتاب می‌نویسند، فعالیت‌های علمی و فرهنگی انجام می‌دهند و دانشمند، پژوهشگر، پزشک و ... می‌شوند؛ امّا در بعضی جوامع، زنان هنوز برای ابتدایی‌ترین حقوق خود می‌جنگند.
جوامعی هستند که ملاک ارزش زن، ظاهر اوست نە دنیای بزرگ و افکاری که در سر دارد.
در اینجا به شعری از آن فینچ -لیدی وینچلسی- اشارە می‌کنم کە وولف در کتابی از آن خود آوردە بود :
"افسوس! زنی کە قلم به دست می‌گیرد،
بە نظر دیگران موجودی بس گستاخ است،
این خطا با هیچ فضیلتی جبران نمی‌شود.
بە ما می‌گویند دربارەی جنسیت و راە و روش خود بە خطا می‌رویم؛
بچەدار شدن، مد، رقص، لباس، بازی
این‌ها هنرهایی است که باید در آرزویشان باشیم؛
نوشتن، خواندن، فکر کردن، سؤال کردن
چون ابر بر زیبایی ما سایە می‌افکند و وقتمان را تلف می‌کند،
و سد راە موفقیت‌های جوانی ما می‌شود،
در حالی کە مدیریت ملال‌آور خانەی بندگی
بە عقیدەی برخی، مهم‌ترین هنر و فایدەی ماست."
 
اصلاً شاید این زنان، خودشان هم بە غیر از اموری سطحی به چیز دیگری نمی‌اندیشند؛ زیرا این قدرت را هم از آنان گرفتەاند.
حتی در این جوامع، زنان هم علیە زنان‌اند. این موضوع حتی از مردان علیه زنان هم بدتر است. تا زنان با هم و پشت هم نباشند، رشد زنان در این جوامع، امری دور از دسترس است.
[4]

هنوز راە زیادی تا آنچە وولف مدنظر داشت ماندە است. هنوز محدودیت هست و هنوز زنان بە دنبال بدیهی‌ترین حق خود هستند. استقلال.
چیزی کە بە هموار شدن این راە کمک می‌کند، آگاهی زنان است. آگاهی هم از راە تحصیل و مطالعەی زیاد بە دست می‌آید.
مورد مهم دیگر در دست یافتن زنان به استقلال، علاوە بر آگاهی و دانستن این است که زنان پشت هم باشند، نە در مقابل هم.
بە نظر من این دو موضوع جزء مهم‌ترین عوامل پیشرفت زنان و دستیابی آنها بە استقلال می‌باشد.
یادداشتم را با قسمتی از یکی از اشعار لیدی وینچلسی که در کتاب نیز آمدە بود، خاتمە می‌دهم.

"چە فرودست ماندەایم! فرودست، بە دلیل قوانین نادرست؛
و تحصیل چە اندازە بهتر است تا بازیچەی طبیعت بودن!"
        

          کتاب اونقدر به مساله مهمی می‌پردازه که خوندش و پرداخت بهش همیشه تازه است. کتابی که حتما و قطعا یک بار دیگه بهش رجوع خواهم کرد و بسیاری از بخش‌هاش رو علامت زدم و برای خودم یه گوشه نوشتم. از اون دست کتاب‌هاست که موقع خوندنش داشتم فکر می‌کرد به همه‌ی زن‌های مهم و عزیز اطرافم هدیه خواهم کردش. کمی بعدش تصمیم گرفتم به تمام زنان و مردان عزیز اطرافم خوندنش رو توصیه کنم. کمتر کتابی رو انقدر مطئن می‌تونم بگم که من رو به فکر واداشته و نقطه نظراتم رو درمورد بسیار از مسائل تحت‌الشعاع قرار داده. خوندن مقاله برای من کار سختیه ولی هرچقدر سخت و طولانی، خوشحالم که تو زندگیم این کتاب بهم معرفی شد و خوندمش. ممنون نیلوفر.
        

          کتاب اتاقی از آن خود در واقع مقالات خانم وولف درباره زنان هست. که اگه به این سبک علاقه دارین میتونه براتون جالب باشه. چیزی که انتظار داشتم نبود اما اطلاعات مفیدی داشت. 
        

          اتاقی از آن خود به موضوع زن و داستان میپردازه و دلیل اینکه زنان کمتر نویسنده می‌شدند و صاحب آثار خیلی خیلی کمی در ادبیات بودند رو بیان میکنه. 
به اعتقاد ویرجینیا وولف نوشتن به عواملی مادی مثل سلامتی، پول و فضای ساکت وابسته است که زنان حتی در قرن ۱۹ به راحتی‌ به این موارد دسترسی نداشتند.
 برای مثال اگر شکسپیر خواهر نابغه ای مثل خودش داشت، اون دختر فرصت زیادی برای شکوفا شدن و آموزش دیدن نداشت چون اتاقی که بتونه اونجا خلوت کنه نداشت و توی خونه مدام مزاحمش می‌شدند و مستمری‌ای هم نداشته که با خیال راحت به نوشتنش بپردازه و زمانی که مجبور به فرار از خونه میشه و مثل شکسپیر دنبال کار در تأتر میگرده به مسخره گرفته میشه و از مدیر بازیگران که دلش به حال دختر که ۱۷ سال بیشتر نداشت میسوزه باردار میشه و در آخر خودکشی میکنه. 
بنظر ویرجینیا وولف تصورش هم محاله که زنی در زمان شکسپیر نبوغ اون رو داشته باشه، چون زنان باید در سن نوجوانی به سنت‌ها و خواسته های والدین تن می‌دادند و کمتر زنی فرصت یادگیری داشته‌.

 من از خوندنش خیلی لذت بردم متن کتاب روان بود و پیچیدگی زیادی نداشت. برای شروع مطالعه راجع به زنان کتاب بسیار مناسبیه‌. جمع بندی بسیار تامل برانگیزی هم داشت و شش صفحه آخر کتاب رو یادداشت کردم تا همیشه فرصت یادآوریش رو داشته باشم.

قسمتی از جمع بندی:
"آیا تا به اینجا در صحبتهای خود به قدر کافی هشدارها و مخالفت بشریت را برایتان بازگو کرده ام؟ برایتان گفته ام آقای اسکار براونینگ چه نظر تحقیرآمیزی نسبت به شما دارد. به شما نشان داده ام که زمانی ناپلئون درباره شما چه فکر می‌کرده و اکنون موسیلینی چگونه فکر می‌کند....آقای جان لانگدون دیویس به زنان هشدار می‌دهد (که وقتی بچه داشتن دیگر مطلوب نباشد، به زنان هم نیازی نیست.) امیدوارم این هشدار را به خاطر بسپارید.
        

          یک اتاق و کمی پول

همه‌ی حرفش را در همان سطرهای آغازین می‌زند: «به نظر من زنی که می‌خواهد داستان بنویسد باید پولی و اتاقی از آن خود داشته باشد.» وولف هر آنچه را به ذهنش می‌رسد در جا و با زبانی ساده بیان می‌کند. به همین دلیل اگرچه موضوع اصلی زن و نویسندگی‌ست، گاهی از موضوعاتی به‌کل بی‌ربط نیز حرف می‌زند. از دانشگاه و کارکرد مخربش برای زندگی یا از شعر مدرن و مشکلاتش. بعد، پشت میز شام به فقر می‌اندیشد: «اگر کسی خوب شام نخورده باشد، نمی‌تواند خوب فکر کند، خوب عشق بورزد، خوب بخوابد.» و این فقر را با اندک فاصله‌ای به زن ربط می‌دهد: «از فکر آن همه زن که سال از پس سال کار می‌کردند و برایشان دشوار بود که دو هزار پوند روی هم بگذارند… برآشفتم و فقر شرم‌آور جنسیت خویش را تحقیر کردم. پس مادران ما چه می‌کردند که هیچ ثروتی نداشتند که برای ما بگذارند؟ دماغشان را پودر می‌زدند؟ ویترین‌ها را تماشا می‌کردند؟… خودنمایی می‌کردند؟؟!».
به‌راستی چرا مادران مانند پدران، برای دخترانشان میراثی به جای نمی‌گذارند؟
چیزی که ویرجینیا وولف را از دیگر زنان نویسنده جدا می‌کند، نه‌تنها رمان‌هایش، که همین مادر بودن اوست: مادر نقد ادبی فمینیستی. و این مادر شدن با تولد «اتاقی از آن خود» آغاز می‌شود. وولف در اتاقی از آن خود، زن را نخستین بار در ادبیات زنانه بررسی می‌کند. البته بررسی او کمی با بررسی‌های سنتی متفاوت است. او مرزهای ژانر ادبی مقاله را متناسب با هدفش تغییر می‌دهد و چیزی تازه خلق می‌کند. چیزی که هم داستان است هم مقاله. این جسارت او از دو جنبه قابل بررسی است: نخستین و مهم‌ترینش بی‌اعتنایی به جغرافیای ادبی مردانه است. او معیارهای ادبی را تماماً مردانه می‌داند و می‌پرسد: چرا زنان دارای معیارهایی نباشند که به دست خود ساخته‌اند؟ وقتی ادبیاتی که زن از آن حرف می‌زند نیز میدان تحمیل و تحمل ژانرهای ادبی مردسالارانه باشد دیگر جایی برای اندیشه‌ی زن باقی نمی‌ماند.
دومین جنبه، روش خاص اوست. این که چگونه از تمام تکنیک‌های ادبی کمک می‌گیرد، موضوعی حاشیه‌ای را استادانه به مرکز می‌آورد و صمیمیتی کمیاب را در یک ژانر رسمی برقرار می‌کند تا بیشتر بر مخاطبش تأثیر بگذارد.
این همان میراثی است که از مادر نقد ادبی فمینیستی انتظار می‌رود برای دخترانش به جای بگذارد.