زن الهه ای است که دامانش محرم اسرار خدا و حضورش غزل غزل هایی است که آفرینش بهتر از او نسروده است.او معبد  آفتاب است و نور وجود او جاری بر طبیعت آدمیان که در حضور او همه چیز به جنبش در می آید و زندگی بی تپش وجود او سرد و فسرده است .او آن الهه ای است که خداوند خانه اش را حرم امن او قرار داده و با نعمات انس و نفحات قدسی اش او رت پذیرایی کرده است.او بهشته خداست بهشت زیر پای او مهنا میشود.
زن بزرگ است و تاریخ بزرگی او را نشناخته است.جفای تاریخ به زنانی که دین عظیمی برگردن دارند نابخشوندنی است اگر در مورد مردان بزرگ چه بسیار ب به سخن گشوده و آدمن های دست چندم را مطرح کرده.درباره زنان بیش از همه چیز سکوت اختیار کرده و خاموشی گزیده است.