نمایش نامه ای درباره ی سوتفاهم های زن و شوهری ، متن روان و پرکششی داره و تلنگر جالبیه
        

          ژيل: با اين حال به نظر اهل مبارزه مي آي. كمتر زني به سن و سال تو...
ليزا: دقيقا، دنيا كه فقط از زن هاي هم سن و سال من ساخته نشده. تو بيست سالگي ميشه به سن و سال اعتنا نكرد، ولي بعد از چهل سالگي ديگه نمي شه تو رويا زندگي كرد. يك زن وقتي به سنش پي مي بره كه متوجه ميشه زن هاي جوون تر از اون هم وجود دارن.
        

          
ژیل مردی است که در اثر یک حادثه به کما می رود و پس از پانزده روز متوجه می شود که حافظه اش را از دست داده است. و همسرش لیزا سعی می کند تا به او برای یادآوری گذشته و بازسازی هویتش کمک کند. اما آیا لیزا حقایق را، همانطور که واقعا در گذشته رخ داده منتقل می کند؟

خلاقیت های اشمیت را دوست دارم. نوع نگارش، موضوع داستان و حتی تک تک کلمات و جملات به کار برده شده که در نگاه اول ساده و معمولی به چشم می آیند، نشان دهنده تأمل و تفکرات عمیق اوست. خرده جنایت های زناشوهری هم یکی دیگر از این خلاقیت هاست. کتابی که در ابتدا بسیار ساده به نظر می آید، ولی هر جمله توانایی این را دارد که تو را شگفت زده کند و حتی در بخش هایی از کتاب تو را بترساند. کتابی در مورد رازهای پنهان زندگی زناشویی، ابهامات  و تحول زندگی پانزده ساله ی یک زوج در عرض چند ساعت. این کتاب در ورای ظاهر ساده و کم حجمش، شاهکاری بزرگ است. شاهکاری بزرگ که باید آن را بی وقفه و حتما بیش از یک بار خواند.  

 


        

          به عنوان اولین تجربه نمایشنامه خوانی واقعا واقعا دلپذیر بود
جملاتی کتاب داره که به نظرم باید توی همه زندگی ها استفاده بشه مثل اینکه :( اشتباهه ولی ادامه بده ) یه جاهایی هرچند اشتباه باید بزاریم آدم ها حرف بزنن تا خالی بشن همین میتونه خیلی از مشکلات رو حل کنه...
به شدت پیشنهاد میشه♡
        

          داستان مردی که فراموشی میگیره و همسرش میخواد براش یه شخصیت جدید بسازه. نمایشنامه گیرا و جذابیه.
        

          اریک امانوئل اشمیت تو این نمایشنامه به مخاطب میفهمونه که زندگی زناشویی چندوقت یکبار  احتیاج با بازنگری و مرور داره از همون اول آشنایی ... مثل دیکته 
        

          به مناسبت تماشای اجرای این نمایش، امشب در عمارت نوفل لوشاتو.
        

          کم پیش میاد که کتابی رو دوبار بخونم؛ اونم به فاصلۀ کمتر از یه هفته!
نمایشنامۀ خیلی جذاب و پرکششی بود. واقعا سبک داستان‌پردازی و غافل‌گیری‌ها خیلی خیلی به دلم نشست. در کل کتاب جمع‌وجور و دوست‌داشتنی بود. مخصوصا برای آدم‌هایی که مثل من که دونستن دربارۀ چالش‌های ازدواج و رابطۀ طولانی مدت براشون مهمه.
        

          خوبیِ نمایشنامه اینه که یه راست میره سراغ اصل مطلب. الکی طولش نمیده. حداقل اینایی که من خوندم این طوری بوده.

بدیشم اینه که وقتی شروع می‌کنی، تا تموم نشده نمی‌تونی بذاریش کنار. حتی اگه ساعت خوابت گذشته باشه. در مورد این چندتایی که من خوندم که صدق می‌کنه.

ادبیات از معدود چیزاییه که تو روزای سخت میشه بهش دل خوش کرد؛ هر چند کوتاه. بی خود نیست که بزرگترین معجزه، از جنس ادبیاته.

***
«برای این که یه مغز ندارم، دو تا دارم. یکی متجدد و مدرن، و اون یکی سنتی...»
        

          هر کسی باید بخونتش!
        

          از اشمیت، قبلا کتاب "وقتی اثر هنری بودم" رو مطالعه کردم و خیلیییی دوسش داشتم.
تو این کتاب هم قلم گیرا و تاثیرگذار اشمیت کاملا مشخصه. داستان شروع قوی ای داره، سیر خوبی داره که خواننده رو جذب میکنه و ترغیبش میکنه به ادامه مطالعه و در نهایت، به خوبی به پایان میرسونه.
این دومین نمایشنامه ای بود که خوندم اما به راحتی تونستم باهاش ارتباط برقرار کنم.
خلاصه که چسبید
        

          از معدود کتاب هایی که از اول تا اخرش نویسنده رو تحسین میکردم هرچند باهاش موافق نبودم 
و تمام مدت به این فکر می کردم عجب نمایش فوق العاده ای می تونه باشه
نمایشنامه ای برای تحلیل زندگی مشترک انسان که نویسنده به هیچ وجه طفره نمی رود بی حشو و توصیف اضافه تمام و کمال و کاملا کافی حرفش را می زند .....
        

          فکر می کنم که بسیار خوش شانس بودم که اولین نمایشنامه ای که خواندم نوشته امانوئل اشمیت بود. برای من بسیار خوش خوان، روان، سلیس بود. 
تصور نمیکنم متاهل باشی این کتاب را بخوانی و نتوانی با آن ارتباط بگیری.
        

          اصلا با فضایی که داشت نتونستم ارتباط برقرار کنم، فضای سیاه و تاریک و بدون اکسیژن😀
        

          من نميدونم چی باید بگم در مورد این نمایشنامه! 
چند روز صبر کردم برای ریویو نوشتن بلکه بتونم درست و حسابی احساسم و بگم نسبت بهش ولی مثل اینکه نميشه! 
۸۰ صفحه نمایشنامه طوری تک تک قسمت های يه رابطه زناشویی رو از همه لحاظ به تصویر کشیده بود،با يه عالمه استعاره و غیره،که خودت حس میکنی داری تو يه همچين رابطه ای در حال حاضر زندگی میکنی! 
لطافت کلمات موقع ابراز عشق کردن و در عین حال خشن بودن حتا لحن ها موقع ابراز نفرت کردن بی نظیر بودن!
چیزی که پشت کتاب نوشته شده به نظرم خیلی درسته! يه نمایشنامه که هر خطش شمارو حیرت زده میکنه!  
بدون شک بعد این کتاب، اریک امانوئل اشمیت از نویسنده های مورد علاقم شد!
        

          اولین نمایشنامه ای که خواندم ، بود .
یه نمایشنامه ی کوچولوی دوست داشتنی ،
پرکشش و  بدون ایجاد ذره ای از اينکه که میدونم بعدش چی میشه؟؟
جریان داستان اصلا قابل حدس زدن نبود .
و چقدر قشنگ عشق بین دو نفر را توصیف کرد ، عشقی دیوانه وار و تمام نشدنی .
دوست ش داشتم .

        

          با رغبت زیادی شروع به مطالعه نکردم اما داستان به نحوی بود که خواننده رو درگیر کنه مخصوصاً موقعیت‌هایی که متوجه می‌شدی تو هم بازی خورده‌ای و حقیقت به گونۀ دیگری بوده است! با این حال با رسیدن به صفحات پایینی به جمله‌ای برخوردم که به نظرم حتی اگر کتاب خوبی هم نبود، می‌ارزید به خاطر رسیدن به اون جمله بخونمش :)
        

          _۳_
《احتیاط باید کرد 
همه چیز کهنه میشود و اگر کمی کوتاهی کنیم ، عشق نیز . 
بهانه ها جای حسِ عاشقانه را خوب می گیرند… 》
📖نادر ابراهیمی(یک عاشقانه آرام)🤍


اگر اشتباه نکنم این نمایشنامه در یک پرده نوشته شده
داستان از جایی شروع می‌شود که ، ژیل در اثر یک اتفاق دچار فراموشی شده است و اکنون بعد از ۱۵ روز به همراه همسرش لیزا به خانه بازمی‌گردد تا با مرور خاطرات حافظه‌اش را بدست آورد!

نسبت به دو نمایشنامه قبلی توصیفات صحنه‌ی خیلی خیلی کمتری داشت شاید بشه گفت فقط اوایل کتاب این توصیفات دیده می‌شد و بعد دیگر خبری از آنها نبود! 

کتاب تا حدودی قابل پیش بینی بود !
نمیدونم این نظر درستی هست یا نه ولی به نظرم آثار امانوئل اشمیت کلا فلسفی هستند!

به نظرم اجرای این نمایش از کتابش لطیف تر بود..
نمیدونم مشکل از ترجمه بود یا در اجرا یه سری دیالوگ هارو کاملا برعکس کرده بودن.. 

درکل دوست دارم این نمایشنامه رو به زوج هایی که درگیر روزمرگی شدن معرفی کنم :))
        

          یک نمایشنامه خوب برای مطالعه 
        

          اولین تجربه‌ی من در خواندن نمایشنامه
جالب بود. بعضی قسمت ها من رو به فکر فرو برد و بعضی قسمت هاشو کامل متوجه نشدم! متوجه نمیشدم که بعضی حرف‌ها صرفاً افکار نادرست اون شخص هستن که تو ناراحتی داره میگه یا واقعیته و قبولشون داره... اما در کل میتونم بگم که آخرش جوری تموم شد که حس خوبی در من بوجود آورد