نمایش نامه ای درباره ی سوتفاهم های زن و شوهری ، متن روان و پرکششی داره و تلنگر جالبیه
        

          ژيل: با اين حال به نظر اهل مبارزه مي آي. كمتر زني به سن و سال تو...
ليزا: دقيقا، دنيا كه فقط از زن هاي هم سن و سال من ساخته نشده. تو بيست سالگي ميشه به سن و سال اعتنا نكرد، ولي بعد از چهل سالگي ديگه نمي شه تو رويا زندگي كرد. يك زن وقتي به سنش پي مي بره كه متوجه ميشه زن هاي جوون تر از اون هم وجود دارن.
        

          از معدود کتاب هایی که از اول تا اخرش نویسنده رو تحسین میکردم هرچند باهاش موافق نبودم 
و تمام مدت به این فکر می کردم عجب نمایش فوق العاده ای می تونه باشه
نمایشنامه ای برای تحلیل زندگی مشترک انسان که نویسنده به هیچ وجه طفره نمی رود بی حشو و توصیف اضافه تمام و کمال و کاملا کافی حرفش را می زند .....
        

          اولين نمایشنامه‌ای بود که در زندگی‌م میخواندم. برایم شوکه‌کننده و جذاب بود و به نظر مطلع خوب بود برای نمایشنامه‌خوانی
        

          
این کتاب یک نمایشنامه‌ی کوتاه یک پرده‌ای با حداقل توضیح صحنه‌ست. داستان از جایی شروع میشه که یک زن و مرد وارد یک خونه میشن و در خلال صحبت‌های اولیه متوجه میشیم که مرد بر اثر اتفاقی حافظه‌ش رو از دست داده و حالا همسرش اون رو از بیمارستان به خونه آورده و سعی می‌کنه در مورد خودش و همسرش و زندگیشون براش توضیح بده اما مرد میگه از کجا معلوم که درست میگی و در حال توضیح همسر دلخواه و تخیلی‌ت نیستی و ادامه‌ی ماجرا. اشمیت خیلی جالب به زندگی زوجین و روابط پرداخته و سعی کرده مفهوم عشق و اعتماد از نظر خودش رو در این نمایشنامه بیان کنه. از پیچش‌های داستان خوشم اومد اما با بعضی از نظریات اشمیت موافق نیستم
        

          دروغ های من فقط از عشق بود


بعد از زهر عشق دومین کتابیه که از این نویسنده می خونم
خیلی خوب بود
        

          اولین تجربه‌ی من در خواندن نمایشنامه
جالب بود. بعضی قسمت ها من رو به فکر فرو برد و بعضی قسمت هاشو کامل متوجه نشدم! متوجه نمیشدم که بعضی حرف‌ها صرفاً افکار نادرست اون شخص هستن که تو ناراحتی داره میگه یا واقعیته و قبولشون داره... اما در کل میتونم بگم که آخرش جوری تموم شد که حس خوبی در من بوجود آورد
        

          من ارتباط برقرار نکردم. به نظرم خیلی شعاری اومد. نویسنده سطحی کار کرده بود و بعضی موقعیتها و صحبتهای دو نفر برام غیرقابل پذیرش بود. یه جور حس ادایی بودن گرفتم. جملات قشنگ توش پیدا میشه، ولی صرف داشتن جملات قشنگ اصلا کفایت نمی‌کنه، اون بستری که این جملات بیان میشه مهمتره که به نظرم مهیا نبود.
        

          محشر بود
حقیقت ترس از کم بودن
ترس از کافی نبودن
        

          احسان عمادی و زهرا الوندی مدت‌ها پیش تو سری همشهری داستان نوشته‌های مشترک طنزی می‌نوشتن با عنوان «خرده روایت‌های زن و شوهری و من هر موقع این نمایشنامه رو می‌دیدم یاد اون داستان‌ها که خیلی بهم می‌چسبید می‌افتادم. اما درباره این نمایشنامه... اولش که شروع شد با روانی و روایت زیباش میخکوبم کرد... خیلی لذت بردم و پشت سر هم داشتم بدون کنترل می‌خوندم اما کم‌کم روایت برام قابل پیش‌بینی شد و حتی از انتظار من جا می‌موند... جاهایی انتظار داشتم بیشتر توی رابطه لیزا و ژیل واکاوی بشه... به هرحال موقعی که تموم شد برخلاف لذت اولیه‌ حس کردم یه نمایشنامه متوسط خوندم و اصلاً انتظارش رو نداشتم.
        

          این بار درکم خیلی متفاوت بود ازش. گرچه دفعه پیش حس می‌کردم کاملا هم فهمیدمش :))
جالب بود هنوزم. در دو نشست خوندمش.
        

          بسم الله الرحمن الرحیم
نمایشنامه‌ای شگفت انگیز از اشمیت که قطعا با ورق زدن هر صحفه هیجان زده خواهید شد.
متن بسیار ساده و روانی داشت و علاوه بر همه‌ی اینها موضوع و روند داستان بود که بسیار عالی و  بادقت نوشته شده بود.
بخوانید و نهایت لذت برا ببرید
        

          دیروز بلاخره بعد از مدت‌ها انتظار خوندمش
نمایشنامه‌ای رو که تعریف‌های زیادی رو ازش شنیده بودم و هر روز بیشتر مشتاق خوندنش می‌شدم.
دیروز وقتی کتاب تموم شد با خودم گفتم جای این همه تعریف رو داشت
و بعدش کلی با خودم فکر کردم
به این که چه خوبه بدور از این همه درد به دور از این همه اتفاق تلخ تو زندگی همه آدم‌ها یه تلنگرهایی وجود داشته باشه که نتیجه‌اش بشه برگشت به زندگی که فکر می‌کنیم تموم شده.
این تلنگر شاید بتونه از ده تا طلاق جلوگیری کنه
شاید بتونه ده تا دل کندن رو به تعویق بندازه
شاید بتونه دو تا دوست رو برای هم نگه داره تا همیشه
شاید بتونه قلب‌ها رو نرم کنه و نور امید بندازه تو دل‌ها
این تلنگرها تو ذهن ما اتفاق میفته
تو دل ما
و نتیجه‌اش میاد تو زندگیمون
باید دنبال این تلنگرا باشیم.





ژیل، لیزا ممنون که با دردی که داشتید نشون دادید بهم که عشق حتی اگر برای آدم جهنم هم بسازه باز عشقه
        

          اولین نمایشنامه ای که خواندم ، بود .
یه نمایشنامه ی کوچولوی دوست داشتنی ،
پرکشش و  بدون ایجاد ذره ای از اينکه که میدونم بعدش چی میشه؟؟
جریان داستان اصلا قابل حدس زدن نبود .
و چقدر قشنگ عشق بین دو نفر را توصیف کرد ، عشقی دیوانه وار و تمام نشدنی .
دوست ش داشتم .

        

          به عنوان اولین تجربه نمایشنامه خوانی واقعا واقعا دلپذیر بود
جملاتی کتاب داره که به نظرم باید توی همه زندگی ها استفاده بشه مثل اینکه :( اشتباهه ولی ادامه بده ) یه جاهایی هرچند اشتباه باید بزاریم آدم ها حرف بزنن تا خالی بشن همین میتونه خیلی از مشکلات رو حل کنه...
به شدت پیشنهاد میشه♡
        

          به مناسبت تماشای اجرای این نمایش، امشب در عمارت نوفل لوشاتو.
        

          خوبیِ نمایشنامه اینه که یه راست میره سراغ اصل مطلب. الکی طولش نمیده. حداقل اینایی که من خوندم این طوری بوده.

بدیشم اینه که وقتی شروع می‌کنی، تا تموم نشده نمی‌تونی بذاریش کنار. حتی اگه ساعت خوابت گذشته باشه. در مورد این چندتایی که من خوندم که صدق می‌کنه.

ادبیات از معدود چیزاییه که تو روزای سخت میشه بهش دل خوش کرد؛ هر چند کوتاه. بی خود نیست که بزرگترین معجزه، از جنس ادبیاته.

***
«برای این که یه مغز ندارم، دو تا دارم. یکی متجدد و مدرن، و اون یکی سنتی...»
        

          اولین نمایشنامه ای بود که از این نویسنده خونده بودم که منو مجاب کرد آثار دیگه این نویسنده رو هم دنبال کنم.
        

          کتابی هست که هر لحظه در اون غافلگیر میشید و آدم رو عمیقا تحت تاثیر قرار میده. دوستش داشتم👌👌