«فوتبال فلسفه پشت بازی» کتابی جذاب از استفن مامفورد فیلسوف معاصر انگلیسی است. مامفورد که دستی در نوشتن رمان نیز دارد و پیش از این کتاب تحلیلی-ورزشی دیگری نیز چاپ کرده بود، سعی کرد دو علاقه‌ی خود یعنی فلسفه و فوتبال را در این کتاب به هم پیوند بزند. کتابی که سال 2019 چاپ شد، به قلب بازی می‌رود و سعی می‌کند از ساده‌ترین اِلمان‌های فوتبال تا پیچیده‌ترین بخش‌های آن را با نگاهی فلسفی مورد بررسی قرار دهد.
 تیمی که بازیکنانش یکدیگر را به چشم رقیب می‌بینند -برای احترام، چاپلوسی، شهرت، بالاترین دستمزد یا فقط حضور در ترکیب اصلی- بعید است که بتواند توانایی بالقوه خود را به حداکثر برساند. اگر بازیکنان یک تیم فوتبال بتوانند منافع تیم را به عالیق شخصی خود ترجیح دهند، راه موفقیت برایشان هموار می‌شود. بنابراین شگفت‌آور نیست که تفسیرها و تعبیرهای سوسیالیستی هم از فوتبال منتج می‌شود
سوکراتس هرگز با تیم ملی درخشان برزیل در دهه‌ی 80 میلادی قهرمان هیچ جام مهمی نشد. پزشکی بود که دستی بر آتش روزنامه‌نگاری ورزشی داشت، نوازندگی می‌کرد و از سیاست و اقتصاد می‌نوشت. علاقه‌ی او به فوتبال و سیاست در کنار هم، باعث شکل‌گیری جنبش دموکراسی کورینتیانس در اواسط دهه ۱۹۸۰ میلادی شد. کاپیتان سلسائو ، فیدل کاسترو ، چه‌گوارا و جان لنون را می‌ستود، اما به رغم گرایش به سیاست‌پیشگان نه‌چندان دموکراتیک آمریکای جنوبی، تیشرت مشهوری به تن می‌کرد که عبارت دموکراسی روی آن نقش بسته بود. می‌گفت: این مردم هستند که به من، به عنوان یک بازیکن فوتبال محبوب، قدرت می‌دهند. اگر آنها قدرت بیان چیزی را نداشته باشند، من به جای آنها حرف می‌زنم. اگر من طرف مردم نبودم، هیچ کس حاضر نبود به حرف‌های من گوش کند. او به شدت از این نگرش چپ‌گرایانه‌ی فوتبال پشتیبانی می‌کرد. این دیدگاه را می‌توان در میان هوادارانی که گاهی کشف هویت خود را مرهون قرار گرفتن در یک اجتماع فوتبالی می‌دانند که یک هدف، عشق و وفاداری مشترک موجب اتحاد آنها شده، هم احساس کرد.