برندون سندرسون نیاز به تعریف ندارد. کسانی که مخاطب جدی ادبیات فانتزی باشند حتما او را می‌شناسند. نویسنده پرکار، معروف و اثرگذار جریان ادبیات ژانر. البته که خب من تا الان ازش هیچی نخوانده بودم تا اینکه همین عید فرصت شد یکی از کتاب‌هایش را بردارم و بخوانم! یک سه جلدی دیگر هم ازش دارم که چون به یکی از بچه‌ها امانت داده‌ام هنوز نخوانده‌امش!
از قضای روزگار، به سوی آسمان، فانتزی نیست و علمی‌تخیلی است! یکی به نفع من که علاقه‌م به علمی‌تخیلی بیشتر از فانتزی است! به سوی آسمان، چهار جلدی است و تا آنجا که من خبر دارم سه جلدش ترجمه شده است. حالا داستان درباره چیست؟
در یک بازه زمانی نامعلوم که هیچکس نمی‌داند چند سال آینده است، بر روی سیاره‌ای که باز هم کسی نمی‌داند کجای فضا قرار دارد، گروهی از انسان‌ها زندگی می‌کنند. کمتر از صد سال است روی این سیاره که دیتریوس نام دارد، فرود آمده‌اند، و تمام این مدت را هم با گروهی از موجودات فضایی که «کرل» نام دارند مشغول جنگ و ستیز بوده‌اند. جنگ‌هایی هوایی. کرل‌ها از آسمان به سطح دیتریوس می‌آیند و در آنجا با انسان‌ها می‌جنگند.
حالا قهرمان داستان کیست؟ دختری 17 ساله به نام اسپنسا، که پدرش یکی از خلبانان دی‌ی‌اف، سازمان دفاعی انسانها در دیتریوس، بوده است. اما سرنوشت این خلبان را نه تنها جنگ رقم زده است و اسپنسا از ده سال پیش یتیم بزرگ شده است، بلکه او بدنام هم هست. پدر اسپنسا، معروف به شکارچی، یک ترسو بوده است. او در یک جنگ، از دست ناوگان کرل گریخته است و نیروهای خودی او را زده‌اند. حالا اسپنسا که برای خودش لقب اسپین را انتخاب کرده است، میخواهد راه پدرش را برود و به همه ثابت کند پدرش یک «بزدل» نبوده است.
اول که کتاب را دستم گرفتم و نگاهم به حجم کتاب افتاد، فکر نمی‌کردم با یک رمان نوجوان مواجهم اما واقعا به سوی آسمان رمان نوجوانه! خدا را شکر این جلد اولش، حاشیه ندارد و خبری از دوست‌دختر و دوست‌پسر نیست! از طرف دیگر، دغدغه های قهرمان داستان هم نوجوانانه است و قرار نیست یک نوجوان، بنیان یک جامعه را تغییر دهد. درباره نحوه شخصیت‌پردازی‌ها، چرخش‌های داستانی و شخصیت‌های مکمل هم هرچه بگویم کم گفته‌ام! سندرسون یک استاد است! درست که این کتابش یک شاهکار نیست اما برای نویسندگان ژانر، یک کلاس درس است و برای مخاطبان عادی، یک اثر سرگرم‌کننده که آنها را به زیرمتن نوجوانی و حواشی‌اش و اثراتش بر جامعه می‌برد. امیدوارم هر کس این را خواند مثل من لذت ببرد.
        

          ۳/۸
۴ زیاد به نظر می‌اد-دارم تلاش می‌کنم منطقی باشم وگرنه با اون پایان و شخصیت‌پردازی و ارتباط بین شخصیت‌ها که برای من همه‌چیزه یه پنج بود. ولی خب یکم روند کندی داشت؟ کند نبود، منطقی بود روندش ولی یکم رومخ بود روندش 
اتفاقا منطق نداشتن برام.
        

          ‌
   تا قبل از این هر کتابی از سندرسون خوندم توی دنیای کازمر بود. این اولین کتاب غیرکازمری‌ بود که ازش خوندم و خب صدرصد با کتابای دیگه‌ش متفاوت بود اما باز هم مشخصه یه نویسنده‌ی درست و حسابی کتاب رو نوشته.
  شخصیت‌هاشو‌ دوست داشتم. دیوانه‌های دوست‌ داشتنی‌ای بودند.
        

          ah ...after this depress year thank you for this new seris i hope i live to read it until the end