سبک دکتر داوری خاص است، انگار همان‌طور که سیر فکر پیش می‌رود، یعنی بالا و پایین  می‌شود، پرش دارد، گرفتار چالش می‌شود، راه خروج پیدا می‌کند، باز چند قدمی می‌رود دوباره گرفتار می‌شود، و تداوم این سیر، حالا صورت مکتوب پیدا کرده. 
تبعا این سبک همه‌پسند نیست، اما لابه‌لای این جریان، نکات و سوالات و مسائل و پاسخ‌ها و دقت‌ها و ریزه‌کاری‌ها و خلاصه فلسفه‌ورزی عملا به شما نمایش داده می‌شود.
لزومی هم ندارد با نتایج حاصله موافق باشید.
این کتاب دکتر داوری هم کم نکات تازه ندارد. تلاش دکتر داوری در توضیح شخصیت متمایز فلسفه اسلامی و اصالت آن به نظرم موضوع اصلی‌ست، حداقل نیمه اول کتاب، و باز به نظرم موفق هم بوده.
        

          دکتر “داوری” کتاب را در جواب کتاب «نحن والتراث» اثر "محمد عابدالجابری" نوشته ولی زمانی منتشر شده که جابری دار فانی را وداع گفته است. یک بار دکتر گفت بنا داشته فقط مقاله‎ای به‎هم‎برساند ولی ظاهرا سپس چیزی به آن اضافه کرده و دوباره بخشی افزوده و همین طور ادامه داده تا کتابی 600 صفحه‎ای از آب در آمده است. کتاب با دفاع از استقلال فلسفه اسلامی از فلسفه یونان آغاز شده، با گزارشی از وضع معاصر فلسفه رو به پایان گذاشته و با این پیشنهاد پایان می‎یابد:«در حقیقت تاریخ فلسفه را دوباره با طرحی تازه باید نوشت»
این چند جمله را  می توان به عنوان جان کتاب ذکر کرد که: «اگر فلسفه اسلامی را با وقت آن دریابیم و بشناسیم این فلسفه معاصر ما می‎شود و می‎تواند جایگاه ما در جهان کنونی را بشناساند و ما را مستعد طلب راه برون‎شد از عالم یک ساحتی حرص مصرف سازد. همه جهان کنونی به درجات یک ساحتی و نیست انگار شده است. ما هم نباید فلسفه اسلامی را وسیله مقابله با ایدئولوژی‎های موجود بدانیم که در این صورت به نتیجه‎ای جزتحویل و تنزل فلسفه به ایدئولوژی نمی‎رسیم.»