کتاب جالبی بود و نویسنده قلم جالبی داشت.
        

          یک رمان پادآرمانشهری ولی برای نوجوانها. 
خیلی داستان جذابی داشت. البته یک جاهایی احساس می‌کردم همه چیزش با هم چفت و بست درستی ندارد ولی در کل خوب بود. 
تنها چیزی که با آن مشکل داشتم فضای غربی کتاب بود که ناخوداگاه وقتی داری از یک نویسنده‌‌ی ایرانی می‌خوانی توی ذوقت می‌زند. البته این مساله را در کتابهای بزرگسال خانم کاظمی نیز تجربه کرده‌ام. 
چیزی که باعث شد بعد از مدتها که از خریدنش می‌گذشت من را به سمت کتاب جذب کند، تشویق دخترم به خواندنش بود. وقتی شروعش کرد یک جوری بکوب تا ته جلد سومش را خواند که اصلا من حیرت کردم. بعد هم به من اصرار کرد که بخوانمش و من هم از خداخواسته شروع کردم. البته کن سرعتم از او خیلی کمتر است .
از این خوشحالم که خواندنش زمینه‌ای را فراهم کرد که کمی با دختر نه ساله‌ام درباره‌ی ادبیات آخر الزمانی و پادآرمانشهری صحبت کنم. 
        

          همون موقع‌ها که منتشر شده بود توی یه نشست هر سه جلد رو خوندم. هیچ فراز و فرودی نداشت، شخصیتا مشابه هم بودن و اتفاق‌ها اغلب بی‌دلیل  میفتادن و شانسی هم مشکلات بر طرف می‌شدن. انگار که دنبال نویسنده گذاشته باشن مسلسلی قصه جلو می‌رفت. فضا غیر ایرانی و المان‌ها وام‌گرفته از سای‌فای‌های مشابه بود. بچه‌ها ممکنه خوششون بیاد.
        

          خانم ضحی کاظمی بسیار شگفت انگیز و زیبا تصویر می کنن
این کتاب رو ابتدا از کتابخانه قرض گرفتم و خوندم
اما به حدی خوب بود که خود اون و نسخه های بعدش رو هم خریدم
و حالا خود من به نوجوانان زیادی قرض میدم تا بخونن و لذت ببرن
        

          این کتاب رو هشت ساله بودم از یه دوستی قرض گرفتم و خوندم. 
داستانش رو خیلی دوست داشتم و یکی از کتاب هاییه که خیلی باهاش خاطره دارم 🙂و یادمه که راما رو خیلی دوست داشتم. علاقه ی من به این مجموعه به خاطر خاطرات قشنگیه که برام رقم زده:)
ارزش خوندن رو داشت:))
        

          رمان روانی بود. از آنهایی نبود که دلت نخواهد سراغش بروی و از سر ناچاری فقط بخوانی که تمام شود. 
فضای داستان برایم جالب بود، تصور اینکه بشر در آینده چگونه زندگی خواهد کرد هیجان انگیز است. اینکه یک روزی همین وسایلی که ما در حال حاضر از آنها استفاده می‌کنیم را در موزه بگذارند و بگویند:" یعنی واقعا از این چیزها استفاده می‌کردند؟ چقدر نوشتن با این وسیله سخت است! چطوری با این خودکارها می‌توانستند بنویسند؟" یا مثلا گوشی های ما را از توی یک گودال حفر کنند و بگذارند توی موزه ها خیلی بامزه است.
خلاصه که فضای داستان را دوست داشتم و برایم انگیزه ایجاد می‌کرد که ادامه اش را بخوانم اما وقتی به جایی رسیدم که در آینده باید و نباید های زندگی مرزهایشان تغییر کرده، خیلی برایم خوشایند نبود و شاید اگر نویسنده ایرانی نبود این موضوع  قابل پذیرش تر می‌شد.
در کل اگر شما هم به تفکر در مورد آينده های دور و تغییراتی که ممکن است در بشر و نوع زندگی اش اتفاق بیفتد علاقه دارید این کتاب را بهتان پیشنهاد می‌کنم.