به نسبتی که منافع آدمیان با یکدیگر است پیدا می‌کنند و موجب منازعه می‌شود، آنچه آدمیان را به نفرت از یکدیگر وامی‌دارد، و موجب می‌شود که آن‌ها در ظاهر کمک‌کار یکدیگر باشند ولی در واقع از هرگونه بدی‌ای در حق یکدیگر فروگذار نکنند، جامعه است. [...] ما منفعت خویش را در زیان هم‌نوعانمان می‌جوییم و باخت یکی تقریبا موجب کامکاری دیگری می‌شود، اما باز هم خطرناک‌تر این است که مصیبت‌هایی عمومی مورد انتظار و امید بسیاری از افراد است. [...] می‌باید در نمایش‌های حسن نیتی ظاهری خویش، به آنچه در اعماق روح و قلب اتفاق می‌افتد نفوذ کرده و به موقعیتی بیاندیشیم که همه‌ی مردم مجبورند به یکدیگر بخندند، اما همچنان برای یکدیگر نقشه بکشند، یکدیگر را از بین ببرند، موقعیتی که در آن به موجب وظیفه و منفعت، از بدو تولد، دشمن یکدیگرند.

من نمی‌توانم بدون پذیرفتن تقصیر شرارتی که مرا به انجام آن وامی‌دارند، خود را در معرض خطر تبدیل شدن به یک آلت جرم قرار دهم.