خاطرات خوبی توی این کتاب نقل شده، و از همه تأثیرگذارتر برای من، جلوهٔ صبر و تحمل شهید بهشتی در ماجرای حضور در دانشکدهٔ فنی دانشگاه تهران بود.
        

          دلم میسوزه برای جامعه مون، که از ایدئولوژیست هایی مثل شهید بهشتی، شهید مطهری، شهید دیالمه و... رسیده به آقای رائفی پور و نبویان و ثابتی و امثالهم! البته این بزرگواران هم خادم اسلام و ایرانن انشاءالله ولی خب اینا کجا و اونا کجا...
 شهید بهشتی از اون دسته افرادی بودن که پتانسیل و استعداد فوق العاده ای داشتن و اون استعداد و پتانسیل رو هم با تلاش و شوق به اوج بهره برداری رسوندن. شاید یکم برای اونایی که کمالگرایی دارن، خوندن زندگیشون یکم ناامید کننده باشه 😅 چون خیییییلی دیگه تو همه چی خوب بودن!