خاطرات خوبی توی این کتاب نقل شده، و از همه تأثیرگذارتر برای من، جلوهٔ صبر و تحمل شهید بهشتی در ماجرای حضور در دانشکدهٔ فنی دانشگاه تهران بود.
        

          دلم میسوزه برای جامعه مون، که از ایدئولوژیست هایی مثل شهید بهشتی، شهید مطهری، شهید دیالمه و... رسیده به آقای رائفی پور و نبویان و ثابتی و امثالهم! البته این بزرگواران هم خادم اسلام و ایرانن انشاءالله ولی خب اینا کجا و اونا کجا...
 شهید بهشتی از اون دسته افرادی بودن که پتانسیل و استعداد فوق العاده ای داشتن و اون استعداد و پتانسیل رو هم با تلاش و شوق به اوج بهره برداری رسوندن. شاید یکم برای اونایی که کمالگرایی دارن، خوندن زندگیشون یکم ناامید کننده باشه 😅 چون خیییییلی دیگه تو همه چی خوب بودن!
        

          "با آمریکایی ها، سران ارتش، با انگلیس ها با آلمانی ها، با همه این ها، ژاپنی ها، ما به عنوان عضو اعضای شورای انقلاب حق داریم رو به رو شویم، حرف بزنیم، سخن بگوییم، اما به یک شرط؛ به شرط این که در این برخوردها حس کنند یک سر سوزن از آنها چیزی نمی خواهیم. به شرطی که حس کنند ما از موضع قدرت با آنها رو به رو هستیم. و من به عنوان یک تجربه موفق مبارزاتی میخوام این در تاریخ بماند و نسل جوان انقلابی ما این را به عنوان یک تجربه بشنود، که بدون استثنا در تمام این چند برخورد پیروز شدیم و دشمن را ضعیف تر کردیم."
.
بیش از چهل خاطره مصور از زندگانی شهید بزرگوار سید محمد بهشتی، رئیس حزب جمهوری و قوه قضاییه وقت، که همراه 72 نفر از یاران انقلاب من جمله 4 وزیر و 18 نماینده مجلس در حادثه تروریستی هفتم تیرماه به شهادت رسید. بهشتی به نظرم ملت ایران هیچوقت بهشتی را که از نظر آمریکایی ها ژنرال اصلی امام خمینی بود را نتوانست به درستی بشناسد و قدر او را بداند و خداوند به دلیل این ناشکری و قدرنشناسی بزرگ، خیلی زود او را از میان جمع این ملت گرفت... افسوس و صد افسوس...