تا حالا نمایشنامه نخونده بودم
حالا که کتابو  همینطوری نمیخونم و هدف دار هر کتابو انتخاب میکنم ، راحت تر ارتباط برقرار میکنم.
        

          نمایشنامه ای پرکشش و تامل برانگیز با نثری روان است که به سادگی در همان ابتدا درگیرت می کند.
برای منی که خواننده ام و از بالا به همه ی ماجرا نگاه می کنم نمی دانم باید طرف کن هریسن را بگیرم یا طرف دکتر امرسن،هر کدام به نوعی حقی دارند. 
اما نمیتوان حق اصلی را نادیده گرفت. اینکه هر کسی خودش قادر به تصمیم گیریست و باید با توجه اتفاقات رخ داده فکر کند و به نتیجه ای برسد ولی این هم وجود دارد که ما نباید به سادگی بگذاریم کسی تصمیم اشتباهش را عملی کند...
در نهایت داستان مرا به شدت به فکر کردن واداشت
و نمیتوانم درباره ی هیچ کدام از شخصیت ها قضاوت کنم
شاید چون جای آن ها نیستم. قطعا پیش آمده که خیلی از ما آدم ها بیرون از جایگاه خودمان به سادگی درباره ی موقعیتی خاص صحبت می کنیم اما باید کمی فکر کنیم چون آنقدر ها هم ساده نیست و این را نباید نادیده گرفت!
        

          این کتاب رو با «مغازه خودکشی» و «نامه به کودکی که هرگز زاده نشد» مطالعه کنید

ترکیب جذابی است!
        

          من آرزوی مرگ ندارم اما به هر قیمتی هم نمی‌خواهم زندگی کنم.
نویسنده را نمی‌شناختم و با اثرش نیز آشنایی نداشتم. قلقلکی توسط یک دوست که اشاره کرد: «شخصیت داستان من را به یادش انداخته»، باعث شد به سراغ این اثر بشتابم و با نمایشنامه‌ای با موضوع جذاب، پرداختی بسیار ضعیف و پایانی قابل قبول روبرو شدم. 

نمایشنامه در دو پرده نوشته شده است.
پرده‌ی نخست که هر سطر آرزو می‌کردم هر چه زودتر تمام شود و پرده‌ی دوم که کم کم به اثر ارزش خواندن بخشید. پس در صورتی که به سراغ این نمایشنامه رفتید، در نیمه‌ی اول صبوری کنید و پای داستان بنشینید.

و اما در این نمایشنامه چه خبر است؟
انتخاب. اگر بخواهم در ادبیات به «انتخاب» فکر کنم، قطعا به یاد آینه‌ی تمام نمای آن یعنی «شرق بهشت»، شاهکار استاین‌بک می‌افتم اما خب در این نمایشنامه نیز هسته‌ی داستان حق انتخاب است، اما انتخاب چه؟ انتخاب میان زنده‌گی و مردن. شخصیت اصلی داستان یک دکتر و استاد دانشگاه است که در یک حادثه‌ی رانندگی فلج شده و حالا دیگر دلیلی برای ادامه‌ی زندگی نمی‌بیند. بیمارستانی که در آنجا بستری شده، معتقد است او باید بستری بماند با آن‌که هیچ درمانی برای او وجود ندارد و شخصیت داستان خواهان پایان زندگی خود است چون معنایی در ادامه‌ی زندگی به آن شکل نمی‌بیند و ... .

حرف آخر
می‌توانم تایید کنم احساس مهشید درست بود چون بین من و شخصیت داستان شباهت‌های بسیار زیادی وجود داشت و دید ما به زندگی نیز دقیقا یکسان بود. در نهایت با اینکه نمایشنامه‌ای نبود که حالم را چنین و چنان کند، اما از خواندنش بدم هم نیامد.
        

          این کتاب عالیه
کتابی که باعث بشه تو ذهنت سوال ایجاد کنه کتاب خوبیه
اراده آزادی که در این کتاب ازش حرف زده میشه باعث میشه آدم برگرده و به زندگی و جامعه خودش نگاه کنه