شعر خوب، شعری‌ست که نتوان چکیده‌اش کرد. 
شعری که با لحن خطابه نظر می‌دهد، خالی از شاعرانگی است. 
اگر به کسی بگوییم  «تو خوبی» اصلا شعر نیست، بهتر این است که یک موقعیت را توصیف کنیم، به گونه‌ای که مخاطب خود آن خوب بودن را نتیحه بگیرد. 

 در نقد اشعار اولیه‌ی سلمان هراتی
        

          یکی از علایقم تو حوزه کتابخونی اینه که با بقیه حرف بزنم و نظرشون رو راجع به نویسنده‌ها یا کتاب‌هایی که خوندم جویا شم. به نظرم خیلی‌های دیگه هم همچین علاقه‌ای دارن.
یکی دیگه از علایقم هم اینه که نظر نویسنده‌هایی که دوست دارم رو راجع به مسائلی که برام مهم هستن بدونم.
خب این کتاب از هر دو لحاظ برام جذاب بود. من داشتم نظر محمدکاظم کاظمی رو راجع به شاعرایی که دوست داشتم یا ازشون شعر خونده بودم، می‌خوندم. به نظرم نقدا نسبتا منصفانه و جامع بود. طبیعتا به جز چند مورد مثل این که نگفته بود چرا احمد عزیزی تو این مجموعه‌ست. منظورم اینه که کلا راجع به مسائل فنی شعر عزیزی حرف زده بود و نگفته بود چرا جزو شاعرای مهم انقلابه (کاری که تو بقیه کرده بود).
کلا خوب بود.