بعد از ۱۲-۱۳ ساعت توی اتوبوس نشستن رسیدیم به پادگان دو کوهه؛ آقای راننده اتوبوس را بین کلی اتوبوس سفید دیگر پارک کرد و من ذوق زده هم پریدم پایین و جلوتر از همه دویدم برای بازدید؛ 
حالا چطور موقع بازگشت اتوبوس را پیدا میکردم؟
 به تابلوهای بالای پل نگاه کردم "شهید جواد واضحی فرد" اسمش را نشانه کردم و به گوشه ای از ذهنم سپردم...
همین شد که چند وقت بعد در غرفه کتاب کنار حوض خون تا اسم شهید واضحی فرد را دیدم بی وقفه کتاب را برداشتم و فکر کردم که این آشنایی اتفاقی نیست...!
****
ماجرای برادران واضحی فرد از آن قصه های غصه دار دفاع مقدس است؛ سه شهید از یک خانواده! قلب یک مادر چطور تاب می آورد؟
این کتاب اختصاصا درباره آقا جواد نوشته شده؛ از آن جوانهای آدم حسابی که خدا خودش انتخابشان میکند.
نیمه دوم کتاب حقیقتا پر از احساس بود برای من و بی وقفه خواندمش(علی رغم نیمه اول کتاب که اصلا از جریان کتاب سر در نیاوردم و همه شخصیتهارا باهم قاتی(قاطی؟) کردم).
آلبوم عکسهای ته کتاب راهم دوست داشتم.
چاپ کتاب به رنگ قهوه ای بود که ایده اش جالب بود اما کم رنگ بودنش در اوایل کتاب چشم را اذیت میکرد؛ جلد کتاب هم اگر محکم تر بود بهتر بود.!
خلاصه که این کتاب را به علاقمندان به ادبیات دفاع مقدس و زندگینامه شهدا پیشنهاد میکنم.
یاعلی🖐🏼