کشتگان سحر را نمی‌بینند اما صبح، حتمی‌الوقوع است. تهران - یازده آذر ۵۷

شبی در گردبادی تند، روی قلۀ خیزاب رها شد او ز آغوشم جدا ماندم ز دامانش گسست و ریخت مروارید بی‌پیوندمان بر آب.

نگار من امید نوبهار من لبی به خنده باز کن ببین چگونه از گلی خزان باغ ما بهار می‌شود

والا پیامدار محمد!