یک کتاب مناجات با زبان طنز برای مخاطب نوجوان که نویسنده و تصویرگر آن استاد محمد مهدی رسولی هستند. استاد سید مهدی شجاعی برای آن مقدمه نوشته‌اند و آقای محمدرضا علیمردانی (خالق انیمیشن دیرین دیرین) کار گویندگی و خوانندگی این اثر را به عهده داشته است. 
در این کتاب که هر صفحه آن به یک صفت منفی انسان پرداخته شده است، با زبان طنز با خدا مناجات شده است تا نشان دهد که صفت‌های بد چنان در آدمی نهادینه می‌شود که حتی در مناجات با خدا هم از اینکه خدا به درون ما آگاه است غافل می‌شویم
        

          مجموعه‌ای از مناجات‌های آدم‌های مختلف که از محتوای مناجات می‌توانیم صفت منفی آن‌ها را بیابیم.
کتاب بسیار خوبی برای نوجوانان و تلنگر جانانه‌ای برای ما بزرگسالان است چرا که بسیاری از خواسته‌های ما از خداوند شبیه همین مناجات‌هاست.

        

          هم خواندن نسخه کاغذی کتاب و دیدن نقاشی های جناب رسولی لذتبخش است هم شنیدن نسخه صوتی با هنرنمایی محمدرضا علیمردانی. هیچ کدام را از دست ندهید
        

          بسم الله الرحمن الرحیم

اسم کتاب که در واقع برداشتی است از مناجات‌های خمس عشر امام سجاد، سال‌ها است که مرا به خواندن کتاب مترغِّب می‌کرد. اما در این زمان گرانی کتاب خرج کردن ریالی برای کتاب‌هایی که نمی‌شد به هیچ چیزشان اطمینان کرد برای مثل منی دشوار است. اشتراک اپلیکیشن نوار را داشتم و کتاب صوتی‌اش را گوش دادم. گویندگی محمدرضا علیمردانی هم باعث شد این کتاب جذابیت بیشتری برایم داشته باشد. بعد از گوش دادنش هم خوشحال شدم هم ناراحت. خوشحال شدم‌ که نخریدمش و ناراحت شدم که چرا چهل دقیقه برای گوش دادنش وقت گذاشتم! 
نمی‌دانم طنز نویسان معاصر چه تصوری از مخاطب و حتی خودشان دارند. یا مخاطب را زیادی بیشعور می‌دانند یا خودشان را خدای نویسندگی! هر مزخرف بی‌نمک و لوس و پیش پا افتاده و سطحی‌ای را در قالب طنز به مخاطب قالب می‌کنند. 

سید مهدی شجاعی مقدمه‌ای بر این کتاب دارد. تا قبل از شنیدن این مقدمه هر چند هیچ وجهه داستان‌نویسانه‌‌ای از او سراغ نداشتم اما اندک احترامی به عنوان انسانی منصف و دارای سواد ادبی قائل بودم. بعد از شنیدن این مقدمه همان اندک احترام هم سوخت. مقدمه‌ای که یا از سر نافهمی ادبی بوده یا نیتی غرض‌ورزانه داشته. تعریف و تمجید‌های بی شاخ و دمی که هیچ کدامش ذره‌ای تناسب با کتاب نداشتند. زبان مقدمه هم از عجایب خلقت است و مرزهای تمام مقدمه‌های نوشته شده در تاریخ را درنوردیده. نمی‌دانم این مقدمه نویسی‌ها چه ارج و قربی به کتاب می‌بخشند مثلا؟ اگر کتاب خوبی است‌ خواننده‌اش پیدایش می‌کند و نخوانده نمی‌گذاردش و اگر کتاب خوبی نیست که چرا بی‌خودی از آن تعریف و تمجید شود و مخاطب بخت برگشته با نام فلانی و بهمانی بخردش و آخرش مزخرفاتی را در قالب کتاب بخواند؟ از شر تبلیغات‌های مزخرف کتاب به خدا پناه می‌بریم

خود کتاب مناجات‌های انسان‌های غافل از خدا است. کسانی که درخواست‌های عجیب و غریب و غافلانه دارند. کسی از موش می‌ترسد. کسی معده بزرگ می‌خواهد تا بتواند بیشتر غذا بخورد و از اینجور درخواست‌ها.
مشخص است که طنزش چقدر بی‌مزه و حتی تا حدود زیادی غیر واقعی است. مصداق جوک‌های بی‌مزه‌ای است که از شدت بی مزگی‌شان آدم خنده‌اش می‌گیرد. 
سوال اساسی این است که انتشارات‌هایی که اینجور کتاب‌ها را منتشر می‌کنند، در کجا زندگی می‌کنند؟ ایرانی نیستند؟ نمی‌فهمند این مزخرفات اصلا طنز نیست؟ یا اینکه صرفا دنبال پول هستند و برایشان مهم نیست چه چاپ می‌کنند؟ الله اعلم

تنها بخش مثبت کتاب(آن هم فقط نسخه صوتی‌اش) گویندگی محمدرضا علیمردانی است. هر چند بخش‌هایی از گویندگی تکرار دیرین دیرین است ولی ایشات گوینده بسیار قابلی است. حیف است که گویندگی‌اش را صرف چنین کتاب کرده.

خلاصه آنکه وقتتان را صرف این کتاب نکنید که صرفا اتلاف عمر است.