شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        وقتی یه کتاب اینقدر خفنه که یه اختلال روانی به اسمش وجود داره:

"Dorian Gray syndeome" 
یه اختلال غیررسمی شناخته شده‌س که تووی اون فرد ترس شدید از پیر شدن داره و به شکل افراطی و وسواس‌گونه دنبال جوون موندن، ظاهر خوب و عمل‌های زیبایی می‌ره.
این اختلال تووی روانشناسی برای توصیف افرادی که خودشون رو فقط با ظاهرشون تعریف می‌کنن استفاده می‌شه و از شخصیت «دوریان گری» تووی رمان «تصویر دوریان گری» از «اسکار وایلد» به‌وجود اومده.

-خلاصهٔ رمان «تصویر دوریان گری» 
دوریان گری، جوانی زیباست که با دیدن پرترهٔ خودش، آرزو می‌کنه که همیشه جوون و زیبا بمونه و این تغییرات تووی پرترهٔ اون منعکس بشه.
با گذشت زمان، دوریان تووی فساد و پلیدی غرق می‌شه، در حالی که چهره‌ش تووی پرتره، نشون‌دهندهٔ این زشتی و پلیدیه.

دوریان در نهایت، با فرو کردن چاقو تووی قلب پرتره، خودش رو می‌کُشه و تووی همون لحظه، چهره‌ش تووی پرتره به شکل جوونی زیبا و خودش به شکل مردی پیر و زشت در میاد. 

-این اختلال، یک اختلال روانی واقعی نیست، بلکه یک اصطلاحه که برای توصیف رفتارهای مرتبط با خودشیفتگی و ترس از پیری استفاده می‌شه. 
      

        شهریار، مردی میان دو جهان است؛ گذشته‌ای گمشده و اکنونی پر از خلأ.
حادثه‌ای سال‌ها پیش حافظه‌اش را از او گرفته، و حالا با دیدن صحنه‌ای ناگهانی، رد بوی کاهگل او را به جایی می‌کشاند که همه‌چیز از آن‌جا آغاز شده بود...

در سفری میان شهر و روستا، میان نسکافه‌ی مدرن و خاک باران‌خورده‌ی خانه‌ی کودکی، شهریار به جست‌وجوی ریشه‌هایش می‌رود — ریشه‌هایی که شاید فراموششان کرده، اما هنوز در عمق وجودش زنده‌اند.

روایتی آرام و پر از عطر خاک و دلتنگی؛ داستانی از عشق، هویت و بازگشت به خویش. ☕🌾

دوستش نداشتم،  کلا کتاب‌هایی ک حال و هوای نوستالژی و قدیمی میده مثل لامپ های زرد حس بدی تو من ایجاد میکنه ! با این حال سعی کردم یه معرفی ازش بنویسم که عزیزانی که کتابهای ایرانی میخونن ارتباط بگیرن 🌱🥰

      

        یادداشتی برای بازی های میراث:
   اولین کتابی که از لین بارنز خواندم و واقعاً متحیر شدم.موضوع کتاب بسیار جدید هست که کمتر کتابی را قبلاً خوانده بودم که موضوعی نزدیک به این کتاب داشته باشد.کتاب از همان صفحات اول وارد ماجرای اصلی می شود و کشش بسیار زیادی دارد که باعث می شود نتوان حتی یک لحظه هم آن را کنار گذاشت.غافلگیری های نسبتاً خوبی دارد و نویسنده با زیرکی در صفحات آخر کتاب خواننده را مجبور می کند که جلد دوم را تهیه و بخواند.ترجمه ی کتاب هم به خودی خود روان و خوب بود اما جای کار بیشتری داشت.کتاب تا جایی که دقت کردم سانسور نشده بود و اگر هم شده بود طوری نبود که خواننده را از مسیر اصلی کتاب منحرف کند.در کل موضوع و طرح کلی معماها را خیلی دوست داشتم،شخصیت پردازی کتاب هم خوب بود اما امیدوارم در جلد دوم بهتر هم بشود.
   در آخر کتاب را به همه پیشنهاد می کنم و قطعاً در لیست مورد علاقه هایم قرارش می دهم.بخوانید و لذت ببرید.🌸
      

        خواستم درباره نامه نگاری بنویسم دیدم من هیچوقت نامه ای ننوشتم ،یک سری نامه ها خانه مان بوده که هر بار دم خانه تکانی عید،از لای بقچه خاطرات بیرون می‌آمدند و بعد از خواندن دست جمعیشان برمی‌گشتند سر جایشان ،خدا می‌داند منی که مخاطب آن نامه ها نبودم چقدر از خواندنشان ذوق می‌کردم.
حال و روزم با خواندن نامه های شاملو هم همین بود.
اما
برای شاملوی درون این نامه ها بسی دلم سوخت.
باید بهش گفت مرد حسابی چه بر سرت آمده بود؟
عشق هر کس به نظرم مخلوق خود اون شخصه
خاص اون شخص، خوش به حال شماها که شاعری بلدید
و خوش بحالتر آن زنی که مردی شاعر شود به خاطرش 
و شعرش الهام گرفته از عشق به آن زن باشد،زنی قدیسه.
      

        رمان «بیابان تاتارها» نوشته‌ی دینو بوتزاتی داستان زندگی افسرب جوانی به نام جووانی دروگو است که برای خدمت نظامی به قلعه‌ای دورافتاده در مرز بیابانی فرستاده می‌شود. او ابتدا قصد دارد زود برگردد، اما به امید رویارویی با دشمنی خیالی و افتخاری بزرگ، سال‌ها در همان‌جا می‌ماند. با گذر زمان، انتظارِ طولانی و بی‌پایان او به نمادی از گذر عمر، بیهودگی آرزوها و پوچی زندگی تبدیل می‌شود.

      

        قلبم برای این کتاب به درد اومد :)
شخصیت مرد این کتاب برای من نماد تنهایی شد
شخصیتی که حتی اسمشو نفهمیدیم
دیالوگ های این کتاب اولش عجیب بنظرمیومد و اینطوری بودم که چرا داری این حرفارو میزنی؟ اما اگه آدما صادق بودن و هرچیزی که تو دلشون بود رو همون لحظه به زبون میاوردن تمام مکالمه ها مثل دیالوگ های این کتاب میشد :)
      

        هنر جستار نویس‌ها در چیست؟ 
آیا این است که راجع به زندگی بلند بلند فکر کنند و تحلیل‌هایشان را بنویسند؟ ما مخاطب‌ها هم به مثابه‌ی دوستی که در یک بعد از ظهر پای صحبت دوست پر حرفش نشسته، دل به او بسپاریم؟ 
در ظاهر چه ساده! و در عین حال واقعاً چه دشوار و چه هنرمندانه.
 برای همین است که هر جستارخوانی‌ای ما را قانع نمی‌کند. 
کوچک سخت یادداشت‌های یک مادر است از روزهای کودکی فرزندش.  کتاب جالبی بود اما جز چند قسمتش چندان برای من تاثیر گذار نبود، یعنی فکر می‌کنم حوادث آن‌چنان که نویسنده را وادار به نوشتن کرده من را تکان نمی‌داد و اگر دوستی دور و برم باردار شود، فکر نکنم این کتاب را به عنوان هدیه به او بدهم چون مطمئن نیستم با آن ارتباط برقرار کند.  اما فضای اندک غریبه‌اش به من این امید را داد که من هم می‌توانم بنویسم، چون ظاهراً هر کسی فرصت این را دارد که از تجربه‌های  منحصر به فرد خودش کشف‌هایی داشته باشد که هیچ کجای تاریخ تکرار نشده است. و خب انگار این ذات آفرینش آدم‌ها است، که لب مرز تنهایی  و هم‌بستگی معلق باشند! واقعیتی که در "مادری" خودش را بار دیگر نشان می‌دهد.
      

        تمام کتاب گفتگوی یک‌طرفه دخترک است تا پدر را راضی کند که شب‌ها خودش  پیش  مادر بخوابد و پدر روی یک تخت مسافرتی! 
مادر  به حرفهای دخترک می‌خندد و پدر با حالتی حیران و غمزده  در تمام تصاویر به حرف‌های او گوش می‌دهد! 
نمی‌دانم چرا این کتاب ترجمه شده  و به نظرم اصلا مناسب مخاطب خردسال نیست! امتیاز یک ستاره هم بابت تصویرگری .
      

        کتابی برای اکنون یا شاید آینده ای نه چندان دور
متنی که همزمان که در یک خط زمانی روایت می‌شود، گذشته انسان و آینده او را مجسم می‌کند. عطش همیشگی نوع بشر برای غلبه و بقا، چگونگی شکوفایی بذر عشق و تدین در افکار انسان و چرایی وجودی این مفاهیم.
باری از حال گسستن و رویارویی با بشر در بی نقاب ترین حالتش، بدون آنکه برای یافتن راه نجات از فوج پرسشهای آمده به سویش بتواند به دلبستگی‌ها و تکالیف دنیای مدرن چنگ بیاندازد.
      

        یادش بخیر این کتاب رو مدت ها پیش خوندم...
عاشق تصاویر دوست داشتنی این نوع کتاب ها و داستان های ساده و زیباشون هستم.

داستان آموزنده و شیرینی داشت؛ در مورد دختری به اسم فلورانس که از همون بچگی عاشق مراقبت و پرستاری از دیگران هست، دختر مهربون و بخشنده ای که در پایان به فرد مفید و محبوبی تبدیل میشه...

جالب اینجاست که داستان این اثر واقعی ست و در مورد شخصی به اسم «فلورانس نایتینگل » معروف به بانوی چراغ به دست هست که بنیانگذار پرستاری نوین بود.

مطالعه این کتاب برای بچه ها خیلی مناسبه، چون هم از دیدن عکس های قشنگش لذت میبرن هم اینکه درس های مهمی یاد میگیرن درس هایی مثل مهربانی، بخشندگی و...
      

        کاش یه وقتا هیچی نگیم بذاریم 
آدم مقابلمون حرف بزنه ، داد بکشه ،
یادش بیاد و ما فقط گوش بدیم
مثل خرگوش قصه 
میگه : گاهی تاثير بغل كردن بيشتر از حرف زدن است
قبول دارید ؟
📚
خوندنش چند دقیقه بیشتر طول نکشید اما رفت تو قلبم
انقدر که قشنگ به زبان آشنایِ بچه ها همدلی رو یاد داد ،
اینکه همیشه لازم نیست برای حل ناراحتی کسی مدام
راه حل ارائه بدی ، قضاوت کنی ، و ...
یه وقتا سکوت کن ، بغلش کن ، کافیه
واقعا کافیه شاید نیاز اون آدم فقط تو باشی 
نه راهنمایی هات 

      

        خوندن داستان همشهری مخصوصن  توو روز و شبای پاییز خیلی میچسبه.
داستان های کوتاه،نقل قول های خاطره انگیز،تصویرای خوب و جالب...انگار یه دورهمیه خیلی جذابه و لذت بخش.
وقتایی که حالم خوب نیست و خلوت خوب میخوام داستان همشهری میخونم.

      

        اگر قرار بود به کتاب دیگه ای امتیاز بدم یا براش یادداشت بنویسم خیلی راحت تر بود اما برای این کتاب خیلی سخته...بدی ها و نکات منفیش برام خیلی بیشتر به چشم میاد و همین باعث میشه بمونم که چی بگم درموردش🥲بخوام از خود داستان بگم که خب واقعا دوسش داشتم ...خیلی خیلی قشنگ بود...بخوام از ماجرایی که در نهایت  برای شش کلاغ رقم خورد بگم؟ که خب سخته برام ...شاکیم ...برام عجیب بود که نویسنده در حالتی که همه چیز رو با آرامش و قدم به قدم پیش می برد یهو چجوری قضیه رو درباره دو تا ازین شش نفر یهو اینجوری سرو تهشو هم  آورد ...بخوام کلی تر درباره پایان کتاب بگم خوشحالم که شنیدم نویسنده داره ادامشو می نویسه ...هنوز دل نکندم از شخصیت ها ... ولی در کل هنوز قفله ذهنم .... فقط همینو بگم که از فانتزی های مورد علاقم هست صرف نظر از یه سری مسائل  که آزاردهنده ترینش  برام  طبق معمول موضوع همجنس گرایی دوتا از شخصیت های کتاب بود...دارم کم کم با خودم فکر می کنم نکنه یه سازمانی هست که به کتابایی که شخصیت هم جنس گرا نداشته باشند اجازه چاپ یا دیده شدن نمی دن؟ کم کم دارم از اینکه یه کتاب بخونم که توش این مسائل نباشه ناامید میشم...بعدم جالبش به این هست که همه شخصیتا هم اگه بمیرن  اینا در صحت و سلامت کامل به زندگیشون ادامه می دن.
      

        و وای که چقدر نیاز داشتم این داستان رو بخونم، با شخصیت اصلی شباهت هایی داشتم، بی حوصلگی، بی معنی بودن زندگی. انگار منتظرم تا مرگم فرا برسه. و خیلی چیز های دیگه. 
به طور کلی می تونم بگم داستان قشنگی بود، قلم جالبی داشت و به دلم نشست. فکر کنم دوباره نویسنده روسی مورد علاقه ی جدید پیدا کردم. 
      

        
ایوانف، روایتِ یک انزوای خودخواسته اما جبری:

یک باتلاق اجتماعی اساسی را تصور کنید؛ زمانی که همه دوستان و آشنایان شما که زمانی تصور می‌کردید در لحظه های دشوار همراهتان هستند هم تنهایتان میگذارند و حتی به دشمن بدل می‌شوند...

در آن زمان چه میکنید؟ با دست و پا زدن های بیهوده به عمق این باتلاق فرو می‌روید؟
و یا آرام میگیرید؟(تا باز هم بلعیده شوید)
«ایوانف» شرحی است عمیق بر این کابوس هولناک؛  مردی که در میان آشناینش غریب افتاده و به دنبال راه فرار می‌گردد...
اما چه راهی وقتی حتی در آینه نیز به جای تصویر خودش؛ موجودی مالیخولیایی و تنها می‌بیند؟

انگار که چخوف این نمایشنامه را به جای روسیه قرن نوزدهم؛ در دهکده جهانی قرن بیست و یکم نگاشته است؛ برای انسان هایی که حتی با خود نیز غریبه‌اند و هر روز «به جنگ آسیاب بادی می‌روند.»