یادداشت رضا امیرخانی

        به روایت شخصی سخت می‌توان امتیاز داد. روایت برای فهم هم‌هوایی می‌خواهد. چندین روایت این کتاب برای من درخشان بودند. با آن‌ها هم‌هوا بودم. شاید کتاب را دوباره در هوایی دیگر بخوانم و نظرم تغییر کند. اما هم‌چنان از صدای سیلی کاک زروان از جا می‌پرم. دوست دارم ندانم که شکور بود یا ساز بود یا موسیقی... و بسیار مایل‌م که مرا از تشییع‌کننده‌گان خاله لیلا بدانند... (منِ شاعر غلام‌رضا طریقی در ساخت و بازسازی این روایت‌ها نقش درست و به قاعده‌ای داشت...)