سرگذشت نامه ی عجیبی بود... خیلی عجیب! 
قدیم تر از خوندن این کتاب عکس ابراهیمی رو که میدیدم یا کتاباشو که می خوندم یه تصور خیلی اساطیری ازش داشتم. باور کنید فک نمی کردم ابراهیمی انقد واقعی بوده، انقدر در پیِ کار... انقد انسانی...
الان واقعا برام سوال شده چجوری آدمی با همچین سرگذشتی میتونه "بار دیگر شهری که دوست میداشتم " رو بنویسه ... یاد گرفتم اگه از سر انگشتات وازه میریزه، اگه تو دلت قصه هایی وجود دارن که منتظر گفته شدن هستن، هیچ بهانه ای و هیچ زندگیِ شلوغ و پر مشغله ای نمی تونه جلوتو بگیره
نادر ابراهیمی اگه باشی تو همین مدل زندگی، بی شمار کتاب مینویسی که از توشون، مردی در تبعید ابدی و آتش بدون دود و ... درمیاد... چی ارزشمند تر از این؟

دوستش داشتم و چیزهایی ازش آموختم که هیچ جای دیگه راجع بهشون نخونده بودم