بریده‌های کتاب گتسبی بزرگ

گتسبی از روی اضطرار دستش را دراز کرد تا یک مشت هوا به چنگ آورد، تا جزئی از نقطه‌ای را که وجود دیزی برایش عزیز ساخته بود برای خود نگه دارد.

هروقت دلت خواست عیب کسی رو بگیری، یادت باشه که تو این دنیا، همۀ مردم مزایای تو رو نداشته‌ن.

بیاین یاد بگیریم که دوستی‌مون رو نسبت به یک نفر تا زنده‌ست بهش نشون بدیم و نه بعد از اینکه مرده؛ بعد از اون قانون من این‌ه که کاری به کارش نداشته باشم.

گذشته رو نمیشه تکرار کرد.

صدای دیزی با گرمای پر نوسان تب‌آلودش او را بیش از هر چیز به خود جذب می‌کرد، چون در رویا دیگر بهتر و بالاترش وجود نداشت- آن صدا ترانه بی‌مرگی بود.

وقتی صحبت کردن درباره کارهایی که آدم می‌خواد بکنه لذت بیشتری داره، پس فایده خود اون کارهای بزرگ چیه؟

هروقت دلت خواست عیب کسی رو بگیری، یادت باشه که تو این دنیا، همۀ مردم مزایای تو رو نداشته‌ن.

وقتی صحبت کردن درباره کارهایی که آدم می‌خواد بکنه لذت بیشتری داره، پس فایده خود اون کارهای بزرگ چیه؟

آدم اگه بخواد تو این دنیا یه تجدد یه چند تا دوست داشته باشه، اول باید خونش رو تبدیل به طویله بکنه.

Reserving judgment is a matter of infinite hope "قضاوت نکردن آدم برمی‌گردد به امیدواری مطلق" پ‌ن: منظورش این‌ه که آدم‌ها خیلی جاها قضاوتگرن و نباید ادای قضاوتگر نبودن رو در بیارن.

یک چیز مسلم است و هیچ چیز مسلم‌تر نیست توانگران توانگرتر می‌شوند و تهی دستان بچه‌دار. در این میان در این زمان...

[گتسبی] گاهی هم گیج و منگ به اموال خود خیره می‌شد. انگار که در حضور واقعی و حیرت‌آور دِیزی هیچ‌کدام از اموالش دیگر واقعی نبودند.

ترجیح میدم که از قعر فراموشی این آدمای مشهور را تماشا کنم.

صدای دی‌زی با گرمای پرنوسان تب آلودش او را بیش از هر چیز به خود جذب می‌کرد، چون در رؤیا دیگر بهتر و بالاترش وجود نداشت - آن صدا ترانه بی‌مرگی بود.

درخشندگی کلی کتاب مرا حتی از این چند انتقاد خود شرمسار می‌سازد. آن مقدار معنی که در یک جمله جا می‌دهی، ابعاد و شدت تاثیر تصویری که از یک پاراگراف می‌گیری، از هر لحاظ فوق‌العاده است. کتاب پر از عبارت‌هایی است که هر صحنه را از پرتو زندگی روشن می‌کند. اگر آدم مسافرت سریعی با راه‌آهن انجام دهد و از آن لذت ببرد، تعدد و زنده بودن تصاویری را که کلمه‌های جاندار تو القاء می‌کنند به صحنه‌های زنده‌ای که مسافر از قطار دیده تشبیه می‌کردم. کتاب، هنگام خواندن بسیار کوتاه‌تر از آنچه واقعاً هست به نظر می‌رسد، اما فکر خواننده را در معرض تجاربی قرار می‌دهد که شرح و بسط آن‌ها به نظر می‌آید کتابی سه برابر حجم این یکی لازم داشته باشد. قسمتی از نامه‌ی آقای پرکینز ویراستار اسکات فیتس‌جرالد به او.

ولی اگر از توفیق این ترجمه بپرسی خواهم گفت هرچه توانسته‌ام کرده‌ام و از درست‌ترین راهی که بلد بودم رفته‌ام ولی نتیجه‌ی کار هرچه باشد ترجمه است و اسکات فیتس‌جرالد اصل نیست، چون اسکات فیتس‌جرالد اصل را فقط به انگلیسی می‌توانی بخوانی و وقتی پای ترجمه در میان آمد، صحبت از صافی‌های متعددی است که ماده‌ی اصلی را از آن‌ها باید بگذرانیم که تنها یکی از آن‌ها صافی توانایی مترجم است و معلوم نیست این صافی‌ها چقدر از ماده اصلی را بگذرانند و چقدرش را نگاه دارند. نمی‌خواهم صحبت از نارسایی زبان فارسی بکنم، چون وقتی هم قصد می‌کنیم چند سطر فارسی پدر و مادردار به انگلیسی ترجمه کنیم، فوراً گرفتار نارسایی زبان انگلیسی می‌شویم و این در حقیقت نارسایی دو زبان نیست، نارسایی خود ما و نارسایی کار ترجمه است و مشکل آن قضیه‌ی رنگ و بوی کلمات در یک زبان که زاده‌ی استعمال مرسوم آن‌هاست و اینکه وقتی معادل قراردادی همان کلمه‌ها را در زبان دیگر به کار بردی می‌بینی از آن رنگ و بوی اصلی خبری نیست و وقتی هم دنبال رنگ و بوی مشابه در زبان دوم رفتی از ریشه‌ی کلمات در زبان اول دور می‌افتی و این مشکل در اسکات فیتس‌جرالد که کلمات را به معانی مجازی و حتی گاه کاملاً اختیاری به کار می‌گیرد چند برابر است. قسمتی از نامه‌ی مترجم

این روزا مردم اول زندگی خانوادگی و اصول خانواده را مسخره می‌کنند، و بعدش به همه چی پشت پا می‌زنند و لابد ازدواج سیاه و سفید رو باب می‌کنند.

پدرم گفته بود:" هر وقت دیدی که می‌خواهی از کسی ایراد بگیری فقط یادت باشه که آدم‌های دنیا همه این موقعیت‌ها رو نداشتن که تو داری."

هیچ آتشی یا طراوتی قادر نیست به آنچه آدمی در قلب پر اشباح خود انبار می‌کند برابری کند.