بریده‌های کتاب گتسبی بزرگ

هر کسی حداقل یکی از فضیلت های مهم را برای خودش قائل است، و فضیلت من این است: من یکی از معدود آدم‌های با صداقتی‌ام که در عمرم شناخته‌ام.

... اما جوردن کنارم بود که بر خلاف دیزی عقلش میرسید رویاهای کاملا فراموش شده را از این سن و سال به آن سن و سال نکشاند.

بیاین یادبگیریم که دوستی مون رو نسبت به یه نفر تا زمانی که زنده هس بهش نشون بدیم و نه بعد ازونی که مرده. بعد ازون قانون من اینه که کاری به کارا نداشته باشم...

می گذشت و گتسبی می دانست که آن قسمت ماجرا را، تازه ترین و زیباترینش را برای همیشه از دست داده است...

همیشه تماشای دوباره چیز هایی که آدم تمام قدرت تطابق خود را برای آنان نصرف کرده است کار غمگین کننده ای است...

یک نکته از همه روشن‌تر است داراها داراتر می‌شوند و ندارها ــ بچه‌دارتر!!!

دارا ها هرسال دارا تر میشوند و ندار ها هرسال بچه دار تر!

درکت می‌کرد تا جایی که می‌خواستی درک بشوی، باورت می‌کرد آن‌طور که خودت می‌خواستی خودت را باور داشته باشی، و به تو اطمینان می‌داد که دقیقآ همان تصوری را از تو دارد که تو در بهترین حالت می‌خواستی داشته باشد.

تماشای دوباره چیزهایی که آدم تمام قدرت تطابق خود را برای آن‌ها مصرف کرده است، کار غمگین کننده‌ای است.

تو منو ول کردی، ولم کردی بخورم زمین. از پشت تلفن. حالا دیگه اصلاً فکر تو رو نمی‌کنم.

یک جای خوندم که خورشید سال به سال گرمتر می‌شه. و از قرار معلوم زمین به همین زودی می‌افته تو خورشید-اما نه، صبر کنین ببینم-مثل اینکه برعکسه. خورشید سال به سال سردتر میشه.

آره، یک ساعت از عمرش می‌گذشت، تام هم خدا عالمه کجا بود. به هوش که اومدم خودم رو کاملاً بی‌کس حس می‌کردم. بلافاصله از پرستار پرسیدم که پسر یا دختره. وقتی بهم گفت دختره سرم رو برگردوندم و زدم زیر گریه. گفتم خیلی خب، خوشحالم که دختره. امیدوارم که خل باشه- واسه اینکه بهترین چیزی که یک دختر تو این دنیا می‌تونه باشه، همینه،یک خل خوشگل.

ترجیح میدم که از قعر فراموشی این آدم‌های مشهور رو تماشا کنم.

لبخندش یکی از آن لبخندهای کمیاب بود، همراه با نوعی اطمینان خاطر بیکران، که آدم شاید چهار یا پنج بار در عمرش به آن بر بخورد.[] درکت می‌کرد تا جایی که می‌خواستی درک بشوی، باورت می‌کرد آنطور که خودت می‌خواستی خودت را باور داشته باشی، و به تو اطمینان می‌داد که دقیقا همان تصوری را از تو دارد که تو در بهترین حالت می‌خواستی داشته باشد.

گتسبی از روی اضطرار دستش را دراز کرد تا یک مشت هوا به چنگ آورد، تا جزئی از نقطه‌ای را که وجود دیزی برایش عزیز ساخته بود برای خود نگه دارد.

هروقت دلت خواست عیب کسی رو بگیری، یادت باشه که تو این دنیا، همۀ مردم مزایای تو رو نداشته‌ن.

بیاین یاد بگیریم که دوستی‌مون رو نسبت به یک نفر تا زنده‌ست بهش نشون بدیم و نه بعد از اینکه مرده؛ بعد از اون قانون من این‌ه که کاری به کارش نداشته باشم.

گذشته رو نمیشه تکرار کرد.

صدای دیزی با گرمای پر نوسان تب‌آلودش او را بیش از هر چیز به خود جذب می‌کرد، چون در رویا دیگر بهتر و بالاترش وجود نداشت- آن صدا ترانه بی‌مرگی بود.