بریده‌ کتاب‌های گتسبی بزرگ

تماشای دوباره چیزهایی که آدم تمام قدرت تطابق خود را برای آن‌ها مصرف کرده است، کار غمگین کننده‌ای است.

ترجیح میدم که از قعر فراموشی این آدم‌های مشهور رو تماشا کنم.

بیاین یاد بگیریم که دوستی‌مون رو نسبت به یک نفر تا زنده‌ست بهش نشون بدیم و نه بعد از اینکه مرده؛ بعد از اون قانون من این‌ه که کاری به کارش نداشته باشم.

هروقت دلت خواست عیب کسی رو بگیری، یادت باشه که تو این دنیا، همۀ مردم مزایای تو رو نداشته‌ن.

وقتی صحبت کردن درباره کارهایی که آدم می‌خواد بکنه لذت بیشتری داره، پس فایده خود اون کارهای بزرگ چیه؟

Reserving judgment is a matter of infinite hope "قضاوت نکردن آدم برمی‌گردد به امیدواری مطلق" پ‌ن: راوی میگه کسی می‌تونه هیچ کجا قضاوت نکنه که هر چیزی برایش از یه زاویه‌ای قابل فهم باشه، یعنی امیدواری لامتناهی داشته باشه؛ از طرفی امیدواری خوبه اما امیدواری مطلق نه! آدم باید یه جاهایی با ناامیدی مواجه بشه و تاب بیاره. خلاصه منظورش این‌ه که آدم‌ها خیلی جاها قضاوتگرن و نباید ادای قضاوتگر نبودن رو در بیارن.

[گتسبی] گاهی هم گیج و منگ به اموال خود خیره می‌شد. انگار که در حضور واقعی و حیرت‌آور دِیزی هیچ‌کدام از اموالش دیگر واقعی نبودند.

صدای دی‌زی با گرمای پرنوسان تب آلودش او را بیش از هر چیز به خود جذب می‌کرد، چون در رؤیا دیگر بهتر و بالاترش وجود نداشت - آن صدا ترانه بی‌مرگی بود.

پدرم گفته بود:" هر وقت دیدی که می‌خواهی از کسی ایراد بگیری فقط یادت باشه که آدم‌های دنیا همه این موقعیت‌ها رو نداشتن که تو داری."

«من فکر کردم تو آدم نسبتاً صاف و راستی هستی، فکر کردم غرور پنهانت همینه.» گفتم: «من سی سالمه، پنج سال پیرتر از آن هستم که به خودم دروغ بگم و اسم‌ش رو بگذارم شرافت»

گذشته رو نمی‌شه تکرار کرد.

بیشتر قیافه گرفتن ها حتی اگر در ابتدا چیزی را پنهان نکنند در نهایت چیزی را پنهان می‌کنند.

یک چیز مسلّم است و هیچ چیز مسلّم‌تر نیست توانگران توانگرتر می‌شوند و تهی دستان بچه‌دار در این میان در این زمان ..‌.

هرگاه احساس کردی می‌خواهی کسی را سرزنش کنی، فقط به خاطر داشته باش همه مردم این کره خاکی از همان امکاناتی بهره‌مند نبوده‌اند که تو در زندگی برخوردار شده‌ای.

برای تصادف دو نفر لازم‌ه.

معمولی ولی قشنگه.

رحمت خدا بر مردگانی باد که بر ایشان باران می‌بارد.

"تو من را به یاد یک دانه گل سرخ می‌‌اندازی... آری! بی کم و کاست یک گل سرخ"

موقعی که دیزی داشت حرف می‌زد، آن افسر جوری به دیزی نگاه می‌کرد که هر دختری دلش می‌خواهد، یک وقت کسی اینجوری نگاهش کند، و چون به نظرم رمانتیک آمد این واقعه برای همیشه به یادم ماند.

جمله‌ای در گوشم طنین انداخت که حس و حال سحر‌انگیزی داشت: «هر‌چه هست فقط تعقیب‌شوندگان و تعقیب‌کنندگان و کوشندگان و خستگان‌اند.»