بریده‌ کتاب‌های ابن مشغله

هر سازش، یک عامل سقوط دهنده است؛ حالا چه مقدار باعث سفوط کی‌شود مربوط است به نوع سازش. و منظور من از «سازش»، فدا کردن یک «باور» و «اعتقاد» است در زمانی که هنوز به صحت آن باور و اعتقاد، ایمان داریم.

ما، قبل از هر چیز، به یک رستاخیز اخلاقی نیازمندیم. فقط همین. اگر به راستی همه چیز باید دگرگون شود، یک دگرگونی اخلاقی و معنوی مقدّم بر همه چیز است. ما، دست کم، در این مورد خاص، دیگر احتیاجی به غرب نداریم. می‌توانیم برگردیم و مثل ایرانی‌های قدیم زندگی کنیم، یعنی رفتار کنیم. همین کافی‌ست.

ایران را سخت و بی‌حساب دوست داشتن، محکومیت من است؛ همه جای ایران و همیشه‌ی ایران را.

در همان شب‌های عظیم صحرا بود که دانستم ایران را سخت و بی‌حساب دوست داشتن، محکومیت من است؛ همه‌جای ایران و همیشه‌ی ايران را. مثل بچه‌ها خاک را در چنگ گرفتن و بر سکه گمشده‌یی در توده بزرگ خاک گریستن.

طبابت در این مملکت یکی از حیرت‌انگیزترین پدیده‌های تاریخ بشر است. می‌پرسند:"شغل ایشان چیست؟" جواب می‌دهد:"دکتر است، دکتر." می‌گویند:"خوب... پس الحمدللّه درآمد خیلی خوبی دارد." چیزی که مطرح نمی‌شود این است که:"پس زندگی‌اش را وقف بیماران‌ و مردم علیل این آب و خاک کرده..." و امثال این حرف‌های مسخره‌ی احمقانه‌ی قدیمی!

«قلب، خاک خوبی دارد. در برابر هر دانه که در آن بنشانی، هزار دانه پس می‌دهد. اگر ذرّه‌یی نفرت کاشتی، خروارها نفرت درو خواهی کرد. و اگر دانه‌یی از محبّت نشاندی، خرمن‌ها بر خواهی داشت...»

آن ها که شخصیت اجتماعی شان با شخصیت فردی شان یکی می شود، آدم های فوق العاده‌ای هستند.

شبی در سیاه چادر چوپان پیری بودم . از او خواستم که تمام زندگی اش را برام حکایت کند . گفت :برادر ،چه حکایتی ؟ما اصلا زندگی نکردیم تا حکایتی داشته باشد

ما زائر دلشکسته‌ی این خاکیم. اگر دمی امید را رها نکردیم ، نه بدان دلیل بود که آن را در خود داشتیم؛ بل بدان سبب بود که امید را چون ودیعه‌یی به دست ما سپرده بودند تا به دست دیگران بسپاریم.

اگر رسیدن به صد هدف ماست و سخن گفتت از صد قصد ما،و به دلیل مجموع شرایط_کمداشت‌ها و ناتوانی‌ها_نمی‌توانیم مستقیما تا صد بشماریم،چرا پنج‌بار از یک تا بیست نشمریم؟شرط اصلی و ثابت ما فقط باید این باشد که به هیچ دلیلی از صد چشم نپوشیم و کوتاه نیاییم.

به گمان من هر آدمی را کلّه‌شقّی‌هایش می‌سازد، یعنی به اعتبار مقدار کلّه‌شقّی‌اش، آدم است.

عشق به نظام چیز غریبی بود که از کودکی در من وجود داشت و همچون عشق به این خاکِ خوب، هرگز نمرده بود.

آدم خودخواه، آدم درماندهٔ مفلوکِ توسری‌خورِ بدبختِ سیه‌روزی است که تن به هر جور نوکری می‌دهد به این دلیل که فقط خودش را می‌خواهد و هیچ چیز توی دنیا به اندازهٔ وجود خودش و زنده ماندن خودش برایت اهمیت ندارد. به این ترتیب، شرف هم برایش اهمیت ندارد، اخلاق هم برایش اهمیت ندارد، سلامت روح هم برایش اهمیت ندارد، خانواده و دوست و میهن و ملت و مردم هم برایش اهمیتی ندارند.

نوشته ها انعکاس مستقیمی هستند از زندگی و تجربه های زندگی.