بریده‌ کتاب‌های ابن مشغله

هر سازش، یک عامل سقوط دهنده است؛ حالا چه مقدار باعث سفوط کی‌شود مربوط است به نوع سازش. و منظور من از «سازش»، فدا کردن یک «باور» و «اعتقاد» است در زمانی که هنوز به صحت آن باور و اعتقاد، ایمان داریم.

ایران را سخت و بی‌حساب دوست داشتن، محکومیت من است؛ همه جای ایران و همیشه‌ی ایران را.

طبابت در این مملکت یکی از حیرت‌انگیزترین پدیده‌های تاریخ بشر است. می‌پرسند:"شغل ایشان چیست؟" جواب می‌دهد:"دکتر است، دکتر." می‌گویند:"خوب... پس الحمدللّه درآمد خیلی خوبی دارد." چیزی که مطرح نمی‌شود این است که:"پس زندگی‌اش را وقف بیماران‌ و مردم علیل این آب و خاک کرده..." و امثال این حرف‌های مسخره‌ی احمقانه‌ی قدیمی!

آن ها که شخصیت اجتماعی شان با شخصیت فردی شان یکی می شود، آدم های فوق العاده‌ای هستند.

ما زائر دلشکسته‌ی این خاکیم. اگر دمی امید را رها نکردیم ، نه بدان دلیل بود که آن را در خود داشتیم؛ بل بدان سبب بود که امید را چون ودیعه‌یی به دست ما سپرده بودند تا به دست دیگران بسپاریم.

اگر رسیدن به صد هدف ماست و سخن گفتت از صد قصد ما،و به دلیل مجموع شرایط_کمداشت‌ها و ناتوانی‌ها_نمی‌توانیم مستقیما تا صد بشماریم،چرا پنج‌بار از یک تا بیست نشمریم؟شرط اصلی و ثابت ما فقط باید این باشد که به هیچ دلیلی از صد چشم نپوشیم و کوتاه نیاییم.

به گمان من هر آدمی را کلّه‌شقّی‌هایش می‌سازد، یعنی به اعتبار مقدار کلّه‌شقّی‌اش، آدم است.

عشق به نظام چیز غریبی بود که از کودکی در من وجود داشت و همچون عشق به این خاکِ خوب، هرگز نمرده بود.

نوشته ها انعکاس مستقیمی هستند از زندگی و تجربه های زندگی.

ﻗﻠﺐ ، ﺧﺎﮎ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺍﺭﺩ ...! ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﺍﻧﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ آﻥﺑﻨﺸﺎﻧﯽ ، ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺍﻧﻪ ﭘﺲ ﻣﯽﺩﻫﺪ ...! ﺍﮔﺮ ﺫﺭﻩﺍﯼ ﻧﻔﺮﺕﮐﺎﺷﺘﯽ ، ﺧﺮﻭﺍﺭﻫﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺭﻭ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ ...! ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﻧﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﯼ ، ﺧﺮﻣﻦﻫﺎ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺩﺍﺷﺖ ...!

من می‌گفتم ما سرزمین غریبی داریم... اگر آن را بشناسی حتماً عاشقش می‌شوی _چه باسواد باشی چه کم‌سواد، چه روشنفکر باشی چه غیرروشنفکر... هرچه باشی، طبیعت پرشکوه و عظیم این سرزمین تو را به زانو در می‌آورد و با تمام وجود جنگیدن به خاطر آن را به تو می‌آموزد. از پی دیدن و شناختنش دیگر نمی‌توانی در مقابل آن بی‌تفاوت بمانی، دیگر نمی‌توانی نسبت به آن غریبه باشی و به آن فکر نکنی، نمی‌توانی چمدانت را ببندی و خیلی راحت بگویی: می‌روم آمریکا، می‌روم جایی که کار و مزد خوب وجود دارد، می‌روم و خودم را خلاص می‌کنم. نمی‌توانی زخمش را زخم خودت ندانی، دردها و غصه‌های مردمش را دردها و غصه‌های تن و روح خودت ندانی، گل‌هایش را گل‌های باغ و باغچه‌ی خودت ندانی، کویر و دریا و کوه‌های برهنه‌اش را عاشقانه نگاه نکنی، در بناهای مخروبه‌ی قدیمی‌اش، روان جاری اجدادت را نبینی، صدای آب‌های مست رودخانه‌هایش را همچون صدایی فراخواننده از اعماق تاریخ حس نکنی، و نمی‌توانی برای بازسازی‌اش قد علم نکنی، پای نفشری، یکدندگی نکنی و فریاد نکشی... نمی‌توانی، نمی توانی...

ما بدون زنان خوب، مردان کوچکیم