بریده‌های کتاب ابن مشغله

«حال» را می‌شود با درد گذراند؛ امّا تصوّر دردآلود بودن آینده و دوام بدون دگرگونی «حال»، انسان را از پا در می‌آورد. بهشت، وعده‌ی کاملی نیست.

شبی در سیاه چادر چوپان پیری بودم. از او خواستم که تمام زندگی‌اش را برایم حکایت کند. گفت:برادر چه حکایتی؟ما اصلا زندگی نکردیم که حکایتی داشته باشد.

شکّی نیست که بسیاری از ما، آدم‌های ضعیفی هستیم؛ فقط باید با تمام وجود ک صمیمیّت‌مان قدرت را دوست داشته باشیم تا بتوانيم به آن نزدیک بشویم.

ما، قبا از هر چیز، به یک رستاخیز اخلاقی نیازمندیم. فقط همین.

به گمان من هر آدمی را کلّه‌شقّی‌هایش می‌سازد، یعنی به اعتبار مقداری کلّه‌شقّی‌اش، آدم است.

او فکر می‌کند با میل و رغبت ادای چیزی را درآوردن، نزدیک‌شدن به آن چیز است.

ارزش آدم‌ها را همین لحظه‌های غافلگیرکننده آشکار می‌کند.

من، هر جا که بمانم، مثل آب راکد می‌گندم. باید مسافر بود و همیشه در راه بود.

راه، بهتر از منزلگاه است.

برای بچّه‌ها کارکردن، برای آینده کارکردن است. برای بچّه‌ها کارکردن، به دنیای آینده رفتن است.

زندگی ،مِلک وقف است دوست من! تو،حق نداری روی آن فساد کنی و به تباهی اش بِکِشی، یا بگذاری که دیگران روی آن فساد کنند. حق نداری بایر و برهنه و خلوت و بی خاصیتش نگه داری یا بگذاری دیگران نگهش دارند.حق نداری بر آن ستم کنی و ستم را، روی آن،بر تن و روح خویش خاموش و سربه زیر بپذیری!

ایران را سخت و بی حساب دوست داشتن،محکومیت من است ؛ همه جای ایران و همیشه ی ایران را.

بهشت وعده کاملی نیست!

به یک رستاخیز اخلاقی نیازمندیم!

《حال》را می‌شود با درد گذراند؛ اما تصور دردآلود بودن آینده و دوام بدون دگرگونی 《حال》، انسان را از پا در می‌آورد.

در همان شب های عظیم صحرا بود که دانستم ایران را سخت و بی حساب دوست داشتن، محکومیّت من است؛ همه جای ایران و همیشه ی ایران را. مثل بچه ها خاک را در چنگ گرفتن و بر سکه ی گمشده یی در توده ی بزرگ خاک گریستن.

((حال)) را می شود با درد گذراند؛ اما تصور درد آلود بودن آینده و دوام بدون دگرگونی ((حال))، انسان را از پا در می آورد.

ما، قبل از هر چیز، به یک رستاخیز اخلاقی نیازمندیم. فقط همین. اگر به راستی همه چیز باید دگرگون شود، یک دگرگونی اخلاقی و معنوی مقدّم بر همه چیز است.