بریده‌های کتاب پروژه ی پدری

انتظار قتل صبر است. انتظار، توان انسان را از بین می‌برد. کم‌کم بی‌رمقت می‌کند و آن وقت معنی کامل بیچارگی را درک میکنی.

لابد همین تفاوت در حرف‌زدن و نزدن میانگین عمر زن‌ها را بیشتر از مردها کرده. شاید همین حرف‌نزدن است که مردها را به سکته قلبی می‌کشاند، ناگهان دلم خواست بچه‌ام پسر نباشد. فکر کردم دلم نمیخواهد رنج حرف نزدن را تحمل کند.

بهترین روش تربیت کودک تربیت نکردنش است. به عبارت دیگر اگر می‌خواهی بچه‌ات را تربیت کنی، خودت را کنترل کن. همین‌قدر شعاری و همین‌قدر تکراری و البته همین‌قدر مهم.

انگار مردانگی نسبت مستقیمی دارد با عظمت رنجی که برایش گریه نکرده ای.

همین تفاوت در حرف زدن و نزدن میانگین عمر زن ها را بیشتر از مردها کرده. شاید همین حرف نزدن است که مردها را به سکته ی قلبی می کشاند.

حتی مرگ هم نمی‌تواند رابطه‌ی پدر پسری را از بین ببرد. پدر اولین جبر زندگی‌مان است و نامش همیشه با ما می‌ماند.

حرفی نزدیم. اشکی نریختیم. فقط می‌دانستیم هیچ وقت به اندازه‌ی حالا به هم محتاج نبوده‌ایم، و باید این‌قدر صبر کنیم تا معجزه‌ی تن‌ها، مرهمی کوچک بر درد این احتیاج بگذارد.

امید بذر هویت آدمیزاد است.

خدایا، چقدر انسان خردمند موجود ابلهی است. همه چیز را می‌فهمد اما دیر.

انگار مردانگی نسبت مستقیمی دارد با عظمت رنجی که برایش گریه نکرده‌ای.

گاهی فکر می‌کنم اگر آفرینش را سپرده بود به من، طرح بهتری داشتم ولی نمی‌دانم چرا او که همه چیز را می‌داند، تمام بوم آفرینش را این‌قدر دلبسته‌ی رنج نقاشی کرده. چیزی در دلم می‌گوید زر نزن. حتما‍ً خودش چیزی بلد بوده که تو نمی‌دانی و این پاسخ تمام پرسش‌های بی‌پاسخ است.

چکیده و خلاصه‌ی کل قصه این است: مادر بار برمی‌دارد، درد می‌کشد، می‌زاید، افسرده می‌شود و پدر گور پدرش.

رنج‌های پدرها انگار همین چیزهای به ظاهر ساده و معمولی‌ست، بدون آن که هیچ بهشتی زیر پایشان باشد.

دخترم می‌گوید((بابا، می‌شه بلندم کنی؟)) مثل پر کاه بین زمین و آسمان معلقش میکنم. می‌گوید((بابا،یعنی تو از هالک هم قوی‌تری؟)) مهنوش جواب می‌دهد (( آره، بابات حتی از خر شِرِک هم قوی‌تره.))

بچه‌دار شدن دیوانه‌وار‌ترین قمار زندگی هر آدمی‌ست. لذت چشیدنِ مداومِ این جور لحظه‌های ریز و شیرین، مقابل هراس عظیم و ابدیِ از دست دادن.