بریده‌های کتاب پروژه ی پدری

حتی مرگ هم نمی‌تواند رابطه‌ی پدر پسری را از بین ببرد. پدر اولین جبر زندگی‌مان است و نامش همیشه با ما می‌ماند.

حرفی نزدیم. اشکی نریختیم. فقط می‌دانستیم هیچ وقت به اندازه‌ی حالا به هم محتاج نبوده‌ایم، و باید این‌قدر صبر کنیم تا معجزه‌ی تن‌ها، مرهمی کوچک بر درد این احتیاج بگذارد.

رنج‌های پدرها انگار همین چیزهای به ظاهر ساده و معمولی‌ست، بدون آن که هیچ بهشتی زیر پایشان باشد.

دخترم می‌گوید((بابا، می‌شه بلندم کنی؟)) مثل پر کاه بین زمین و آسمان معلقش میکنم. می‌گوید((بابا،یعنی تو از هالک هم قوی‌تری؟)) مهنوش جواب می‌دهد (( آره، بابات حتی از خر شِرِک هم قوی‌تره.))

بچه‌دار شدن دیوانه‌وار‌ترین قمار زندگی هر آدمی‌ست. لذت چشیدنِ مداومِ این جور لحظه‌های ریز و شیرین، مقابل هراس عظیم و ابدیِ از دست دادن.

از قول یکی از دانشمندان نوشته بودند «ده نکته‌ای که کاش در بیست‌سالگی می‌فهمیدم.» باید به آن دانشمند محترم گفت که در بیست‌سالگی حتی اگر روزی سه نوبت، صبح ناشتا و با نهار و بعد از شام، برایت آن ده نکته را تکرار می‌کردند، باز هم آنها را نمی‌فهمیدی. نمی‌فهمیدی چون دقیقاً در زمان نامناسب فهمیدن آن نکته‌ها بودی و فهم همیشه وقتی کار از کار گذشته اتفاق می‌افتد.

پدر بودن و پدری اندوهگین نبودن و غصه‌ی آوار نامعلوم آینده را نخوردن چقدر سخت‌تر است .

من بلد نبودم و البته جرئت بلد بودن را هم نداشتم.

واقعیت این است که آدم حتی ذره‌ای نمی‌تواند به فهم خودش اعتماد کند. این را از تغییر معنای اتفاق‌ها برای انسان در طول زمان می‌شود درک کرد.

نگفتم انسان خردمند موجود ابلهی است؟ ابله است چون نمی‌فهمد هیچ تصویر عالی‌ای از آینده آن‌قدر نمی‌ارزد که زمان حال را قربانی‌اش کند. نمی‌فهمد «حال» تنها دارایی‌اش است.

فهم همیشه وقتی کار از کار گذشته اتفاق می افتد.

این کتاب‌ها میراث‌اند، من برای خواندنِ امروز خودم و فردای او می‌خرم و می‌دانم هر چه بیشتر بخواند، بیشتر رنج می‌کشد. اما مگر زیستن چیزی جز تجربه‌ی رنج‌های متفاوت نیست؟

پزشک می‌گفت تا چند دهه پیش عمر متوسط افراد سندروم داون حدود ده سال بود و بعید بود به بیست سالگی برسند. اما حالا علم پزشکی کمک کرده که این افراد بتوانند عمر طولانی داشته باشند و علوم تربیتی جدید کمک کرده تا بتوانند مهارت‌های زندگی را یاد بگیرند. گویی این کودکان سندروم داون نیستند که ناتوان‌اند، ماییم که علممان اجازه نمی‌داده به آن‌ها کمک کنیم زنده بمانند و خوب یاد بگیرند.

این‌که بتوانی فرزندت را همه‌جوره کنترل کنی اما این توان را داشته باشی که خودت را مالک و نیروی مطلق در همه‌ی کارهای فرزندت ندانی، خیلی قدرت می‌خواهد. فداکاری می‌خواهد.