بریده‌های کتاب پروژه ی پدری

پزشک می‌گفت تا چند دهه پیش عمر متوسط افراد سندروم داون حدود ده سال بود و بعید بود به بیست سالگی برسند. اما حالا علم پزشکی کمک کرده که این افراد بتوانند عمر طولانی داشته باشند و علوم تربیتی جدید کمک کرده تا بتوانند مهارت‌های زندگی را یاد بگیرند. گویی این کودکان سندروم داون نیستند که ناتوان‌اند، ماییم که علممان اجازه نمی‌داده به آن‌ها کمک کنیم زنده بمانند و خوب یاد بگیرند.

این‌که بتوانی فرزندت را همه‌جوره کنترل کنی اما این توان را داشته باشی که خودت را مالک و نیروی مطلق در همه‌ی کارهای فرزندت ندانی، خیلی قدرت می‌خواهد. فداکاری می‌خواهد.

انتظار قتل صبر است. انتظار، توان انسان را از بین می‌برد. کم‌کم بی‌رمقت می‌کند و آن وقت معنی کامل بیچارگی را درک میکنی.

لابد همین تفاوت در حرف‌زدن و نزدن میانگین عمر زن‌ها را بیشتر از مردها کرده. شاید همین حرف‌نزدن است که مردها را به سکته قلبی می‌کشاند، ناگهان دلم خواست بچه‌ام پسر نباشد. فکر کردم دلم نمیخواهد رنج حرف نزدن را تحمل کند.

بهترین روش تربیت کودک تربیت نکردنش است. به عبارت دیگر اگر می‌خواهی بچه‌ات را تربیت کنی، خودت را کنترل کن. همین‌قدر شعاری و همین‌قدر تکراری و البته همین‌قدر مهم.

انگار مردانگی نسبت مستقیمی دارد با عظمت رنجی که برایش گریه نکرده ای.

همین تفاوت در حرف زدن و نزدن میانگین عمر زن ها را بیشتر از مردها کرده. شاید همین حرف نزدن است که مردها را به سکته ی قلبی می کشاند.

حتی مرگ هم نمی‌تواند رابطه‌ی پدر پسری را از بین ببرد. پدر اولین جبر زندگی‌مان است و نامش همیشه با ما می‌ماند.

حرفی نزدیم. اشکی نریختیم. فقط می‌دانستیم هیچ وقت به اندازه‌ی حالا به هم محتاج نبوده‌ایم، و باید این‌قدر صبر کنیم تا معجزه‌ی تن‌ها، مرهمی کوچک بر درد این احتیاج بگذارد.

رنج‌های پدرها انگار همین چیزهای به ظاهر ساده و معمولی‌ست، بدون آن که هیچ بهشتی زیر پایشان باشد.

دخترم می‌گوید((بابا، می‌شه بلندم کنی؟)) مثل پر کاه بین زمین و آسمان معلقش میکنم. می‌گوید((بابا،یعنی تو از هالک هم قوی‌تری؟)) مهنوش جواب می‌دهد (( آره، بابات حتی از خر شِرِک هم قوی‌تره.))

بچه‌دار شدن دیوانه‌وار‌ترین قمار زندگی هر آدمی‌ست. لذت چشیدنِ مداومِ این جور لحظه‌های ریز و شیرین، مقابل هراس عظیم و ابدیِ از دست دادن.

از قول یکی از دانشمندان نوشته بودند «ده نکته‌ای که کاش در بیست‌سالگی می‌فهمیدم.» باید به آن دانشمند محترم گفت که در بیست‌سالگی حتی اگر روزی سه نوبت، صبح ناشتا و با نهار و بعد از شام، برایت آن ده نکته را تکرار می‌کردند، باز هم آنها را نمی‌فهمیدی. نمی‌فهمیدی چون دقیقاً در زمان نامناسب فهمیدن آن نکته‌ها بودی و فهم همیشه وقتی کار از کار گذشته اتفاق می‌افتد.

پدر بودن و پدری اندوهگین نبودن و غصه‌ی آوار نامعلوم آینده را نخوردن چقدر سخت‌تر است .