احتمالا اسمش را توی سیاهه‌ی صدتایی رضا امیرخانی دیده‌اید. رمان نوجوان است و فوق خوش‌خوان. با قلم دیوانه کننده‌ی داوود غفارزاده‌گان.
من عاشق زبان و نثر فوق‌العاده‌اش شدم‌، عاشق اقیلم  برفی و دامن سبلان، عاشق شخصیت پردازی و تصویر‌های فوق‌العاده‌ی کتاب.
به جز پایان بندی این کتاب هیچ گیر و گوری ندارد . تک تک کلماتش شیرین است و دوست‌ داشتنی.
آخر کار و پایان‌بندی اما من یکی به مغز زمین خوردم. چون توقع داشتم همه‌‌ی گره‌ها باز شوند. تکلیف شخصیت‌ها مشخص شود اما نشد. فقط یک کورسوی امیدی بود  به اسم انقلاب که قرار بود بیاید. 
بعد  دیدم اینطوری نمی‌شود.همین را دست گرفتم، نشستم توی ذهن خودم تکلیف همه را مشخص کردم. یکی را کشتم، یکی را برگرداندم پیش مادرش. یکی را کردم شخصیت حماسی و در کل بد هم نشد...🙃

خلاصه که توصیه می‌کنم خواندش را.🏃‍♂️

      

        کتاب‌ را که تمام کردید، همان‌طور چپکی بگیرید ببرید بگذارید یک گوشه‌ای. مراقبت  کنید تا یکی دو روز بعد چشمتان به عکس روی جلدش نیوفتد.  البته اگر نمی‌خواهید به عنوان یک بزرگسال، بعد تمام‌کردن  یک کتاب نوجوان، زار بزنید زیر گریه...
کتاب را بگذارید جایی که یک‌دفعه چشمتان نخورد به قوز کمر بابا خسرو، به لاخه موی روی پیشانی و دهان باز‌مانده و سبیل دسته موتوری آویزانش. به بی‌چارگی و بی‌کسی‌اش وسط تاریکی شهر.

کتاب تلخ و گسی  بود اما؛
این کتاب برای من تعلیق داشت، خیلی هم داشت! یک روز همراه زیبا و پدرش بودن، جابه‌جایی و حرکت توی داستان، چرخ خوردن توی شهر و غرق شدن توی ذهن زیبا برایم دوست داشتتی بود.
بقیه را نمی‌دانم اما برای من شخصیت پدر خیلی بیشتر از خوب بود. زنده‌ بود. دوست‌ داشتنی بود. خاکستری بود. 
کتاب پر بود از دیالوگ های خوب و واقعی‌. پر‌ از جزئیات ، پر از شوخی و بامزگی‌هایی که نوجوان‌ها دوست دارند. البته به نظر من این کتاب بیشتر برای  سال‌های آخر نوجوانی ست و یا بزرگسال های کتابِ نو‌جوان دوست.
من که عاشق این کتاب و عاشقانه‌ی بین زیبا و پدرش شدم رفت.🫠

#بغض‌آلود‌ناک‌ترین‌کتابی‌که‌این‌سال‌ها‌خوانده‌ام :')


      

        تجربه‌ی من با سووشون، متفاوت از تمام کتاب‌هایی است که خوانده‌ام. سووشون را هی دوست دارم بخوانم. هر چه قدر هم که بیشتر می‌خوانم بیشتر متحیر می‌شوم و غرق در عمقی که دارد.
یک جایی توی یک نقدی یک استادی  خودِ خانوم سمین را گذاشت جای زری، آقای جلال را گذاشت جای یوسف و من را بیشتر از پیش شیفته‌شان کرد.
چه بگویم  که هرچه نگاه می‌کنم سوشون توی جهان داستان همه‌چیزش سر جایش است...

      

        این کتاب را وقتی نو‌جوان بودم  خواندم :")  الکترونیکش را روی گوشی موبایل قدیمی‌ام.
تجربه‌ی شیرین و لذت بخشی بود و  من آن موقع واقعا دوستش داشتم!
 لطیف بود، ساده، دوست‌داشتنی و در کنار همه‌ی اینها دردآلود.
 اتفاقات کتاب و بعضی تصاویرش  هنوز برایم پررنگ است، اما بیشتر از خود کتاب، لذت خواندنش شبی هایی که  خواب از من می‌گرفت یادم مانده. آنقدر که موقع نوشتن این یادداشت،  صورتم تمامش لبخند باشد. 🙃
      

         من تو راوی کتاب را خییییلی دوست داشتم و باید بگویم این کتاب خدای شروع است!
واقعا کتاب خاص و متفاوتی بود! 
آنقدر خاص  که حاشیه‌ی کتاب پر بشود از آدمک‌های چشم قلبی و هم زمان برساندم به بی‌چارگی... به آرزوی زنده بودن نویسنده‌ی کبیر و  دعوتش به دوئل 😑
اصلا خودتان بروید و یاداشت آقای "سیدمرتضی میرعزآبادی" را توی همین بهخوان خودمان بخوانيد. خیلی قشنگ  گفته درمورد کتاب و از #بخوانید، #نخوانید هایش خودتان منظورم را متوجه می‌شوید... 😅🤭



      

        به خودم بود سه ستاره می‌دادم، اما وقتی نقد و نظر نوجوان های بهخوان را خواندم و دیدم که چقدر کتاب را دوست داشته‌اند، بی‌خیال ستاره ها شدم. 🙃
من هم مثل نوجوان ها شروعش را دوست داشتم. این کتاب ایده‌ی جالبی دارد که اکثر نوجوان‌ها خوششان می‌آید. 
کتاب خوبی است اما در مقایسه با کتاب‌های نوجوان دیگری که خوانده‌ام این کتاب را چندان دوست نداشتم. اگر مثل من قصد خواندن کتاب نوجوان برای کسب تجربه  را دارید، این کتاب به دردتان نمی‌خورد.
اما اگر نوجوانید و یا می‌خواهید یک داستان با تم انقلاب برای نوجوان هایتان بگیرید گزینه‌ی خوبی است.
      

        کتاب‌هایی را دوست دارم که موقع خواندنشان هی ورق نزنم، هی نگاه نکنم ببینم چند صفحه مانده تا ته کتاب. 
کتاب هایی را دوست دارم که آدم را از کار و زندگی بیاندازد.  اگر هم (یک وقت خدایی ناکرده :') آدم مجبور شد و رفت دنبال کار و زندگیش، شخصیت های کتاب هی توی مغزش وول بخورند. کتابی که مورچه بیاندازد توی مغز آدم.
من به این کتاب‌ها می‌گویم یک کتاب خوب  و با کتاب یکی بود...سه تا نبود، این‌ها را تجربه کردم.
تعلیقش را دوست داشتم، مضمونش را.  یکجور ساده‌ای دوست‌داشتنی بود. 
خواندش را توصیه می کنم :)
      

        گل کتاب نوجوان است اما بزرگ‌ترهایی را هم دیدم که دوستش دارند. :')  سبک کتاب رئالیسم جادویی است و این بیشتر از هر چیز دیگر کتاب را برای من دوست داشتنی کرد.
راوی اول شخص و یک پسر نوجوان است که اتفاقا خوب هم درآمده. 
مضمونش را هم دوست دارم🙃،  پیروزی روشنایی بر تاریکی آن هم در پس نماد‌ها.
پایان بندیش راهم چون امید بخش است.
یکی از ستاره‌های کتاب را کم کردم چون یک جاهایی کند پیش می‌رفت و آدم باید حوصله می‌کرد، نمی‌ دانم شاید از نظر نوجوان‌ها این ایراد را نداشته باشد.
در کل خیلی خوشحالم که خواندم و خیلی دوستش دارم و خیلی توصیه می‌کنم. :)
      

        این کتاب را سه بار از کتاب‌خانه امانت گرفتم. دفعه‌ی اول به پیشنهاد دوست نویسنده‌ام و اصلا خوشم نیامد. دفعه‌ی دوم به تاکید یک استاد و باز هم خوشم نیامد.
دوسال بعد برای دفعه‌ی سوم خودم رفتم سراغ‌اش، نگاهم به داستان و دنیا‌ی داستان تغییر کرده بود. دفعه‌ی سوم راستش دوستش داشتم. 
:)
پایان کتاب با سیر کلی داستان کوتاه از گوگول تا داستان‌های معاصر آشنا می‌شوید. به نظر من کتابی نیست که همین‌طوری سطحی بخوانید و از داستان‌هایش لذت ببرید (حداقل نه بیشتر داستان‌ها)، اما اگر نگاهتان عمیق باشد و حوصله کنید کتاب را خوب می‌بینید.
انتخاب داستان‌ها می‌توانست بهتر باشد. یک ستاره برای همین کم کردم.بعضی داستان‌ها واقعا سخت‌خوان هستند. بعضی هایش اصلا خوب نیستند. اما داستان خوب و قوی هم زیاد دارد.
 من یک درخت یک صخره یک ابر را کتابی دیدم که واقعا مخاطب خاص خودش را دارد.
      

        رمان نوجوان است و مضمون خوبی دارد. در بخش پرداخت اما یک دست نیست. یک جا جذاب است و پرکشش، یک جا داستان کند پیش می‌رود و سخت‌خوان می‌شود. 
پایان بندی را دوست داشتم. برای من این مدلی بود که، خب ارزش حوصله کردن را داشت.
      

        دلنشین‌ترین و زیبا‌ترین تجربه‌ی کتاب خوانی من ماتیلدا است. محبوب ترین نویسنده‌ی نوجوان برای من رولد‌دال است. کلمه به کلمه‌ی کتاب را زندگی کردم، وقتی نوجوان بودم.
:")
      

        اگر به شخصیت سردار سلیمانی علاقه مند هستید، مطالعه‌ی این کتاب را پیشنهاد می‌کنم. به عنوان کتاب خاطره قلم خوبی دارد. کتاب من را با یک وجه‌ جدید از شخصیت سردار سلیمانی روبه‌رو کرد.  سادگی و صداقتی که روایت ها وجود داشت را دوست داشتم. 
 بعد از خواندن کتاب خیلی حسرت خوردم که چرا این قدر کم. حسرت اینکه کاش نوشته‌های بیشتری وجود داشت.
      

        تاریک ماه یک کتاب بومی واقعا خوب است . انگار که نویسنده دست مخاطبش را می‌گیرد همراه میرجان(شخصیت اصلی) راهی کوه و بیابان می‌کند. آسمان کویر را نشانش می‌دهد و همنشین ساربان ها می‌کند. برایش شکار می‌کند. نان می‌پزد.  لیکو می‌خواند، می‌نشاندش و  بالش می‌دهد زیر دستش. قصه‌ی آورگی و عاشقی می‌گوید، آخرش هم که خودتان بخوانید بهتر است 🙃  
 کتاب از لحاظ نویسندگی قوی است و کشش و تعلیق لازم را دارد.
تو صیف ها و تصویر های واقعا خاص و به یاد ماندنی دارد. 
 دو مشکل اساسی که با کتاب داشتم:
 یکی شخصیت منفعل کتاب آنجا که پهلو می‌زند به ناتورالیسم کارهای چوبک و هدایت.
دو پایان بندی کار که دوست نداشتم. می‌توانست بهتر باشد. 
با این همه‌ کتاب جالبی است.
      

        آدم‌ها
در این کتاب یک عالم آدم جالب می‌بینید که اصلا شبیه یکدیگر نیستند. این آدم ها وسط داستان ها قرار گرفته و برای مخاطب تعریف میشوند.
توی این کتاب همه جور آدمی وجود دارد، از پسر بچه بگیر تا کارتون‌خواب و زن بیوه.
 متفاوت تریت آدم‌های کتاب مربوط به قسمت‌هایی است که به جبهه ربط دارد و آدم‌هایش سرباز و رزمنده و فرمانده گروهان هستند. هرکدام  هم خصوصیات و سرگذشت خودشان را دارند.
 به کتاب هایی که مجموعه‌ای از داستان یا قصه های کوتاه و بی‌ربط هستند چندان علاقه‌ ندارم، اما آدم‌ها واقعا خوب بود. از خواندش لذت می‌برید.
      

        فضای خاکستری که چه عرض کنم، سیاه کتاب رو دوست نداشتم، حالم رو بد می‌کرد. منطق داستان درست بود  اما اینکه همه چیز و تمام کارهای نکرده‌ی شخصت رو بذاریم به پای شهرستانی بودنش،  کمترین کاری که یک نویسنده میتونه برای کتاب و شخصیتش انجام بده.
پایان بندی و ماجرای اسفندیار برای من وسط داستان قابل حدس شد و وقتی به آخر رسیدم چندان جذبم نکرد.
درکل حداقل ها رو داشت... همین.